Krzysztof Wyrzykowski i Tomasz Jaroński

Krzysztof Wyrzykowski i Tomasz Jaroński – wielcy guru komentatorstwa w stacji Eurosport. Zasadniczo komentują jedynie biathlon i kolarstwo, i są wielkimi ekspertami w obu dziedzinach. Niemal zawsze komentują razem, przez co trudno ich odróżnić, gdyż obaj posiadają równy status komentatora.

Biathlon

Ich rozmowy podczas biegów przeszły już do historii i stały się kultowe. Amerykańscy naukowcy twierdzą, że taka para trafia się raz na milion. O biathlonie potrafią powiedzieć wszystko.

• Schemat komentowania Krzysztofa Wyrzykowskiego i Tomasza Jarońskiego:
  • Etap 1: Przywitanie się
  • Etap 2: Opowiedzenie o historii miejsca biegu od czasów prehistorycznych do współczesnych oraz widoki na przyszłość
  • Etap 3: Obaj panowie opowiadają o swoich wzajemnych przygodach związanych a to ze spotkaniem z jakimś biatlonistą lub jakąś „prześliczną biatlonistką”.
  • Etap 4: Relacja z obozu polskich biatlonistów
  • Etap 5: Oczekiwanie na start biegu; opowiadanie biografii biatlonistów/biatlonistek widzianych na starcie.
  • Etap 6: Relacja ze strzelnicy; jeśli bieg panów to na razie nudno, bo nie strzela Tomasz Sikora; jeśli bieg pań, to zaczynają oceniać biatlonistki pod względem urody.
  • Etap 7: Pierwsze strzelanie: Jeżeli Sikora/Gwizdoń strzela bezbłędnie jeden z komentatorów wykrzykuje słynne: „Rach Ciach, Ciach!”; Jeśli błędne, komentatorzy wyrażają obawę o formę strzelecką naszych reprezentantów i życzą szczęścia w kolejnych biegach skreślając ich szanse na wstępie.
  • Etap 8: Ponieważ już po strzelaniu Polaka, komentatorzy zaczynają przytaczać biografie zawodników, bądź opowiadają śmieszne historie, które ich spotkały, lub podziwiają widoki.
  • Etap 9: Drugie strzelanie: Najpierw wyrażają nadzieję na dobre strzelanie potem -> Patrz pierwsze strzelanie
  • Etap 10: Jeżeli Sikora/Gwizdoń w czołówce, ekscytują się i krzyczą: „Dalej panie Tomaszu/panno Magdaleno”! Jeżeli gdzieś dalej, podziwiają widoki i martwią się o formę reprezentantów lub śmieją się z własnych „błyskotliwych” dowcipów.
  • Etap 11: Jeżeli jest trzecie i czwarte strzelanie, wszystko jest mniej więcej podobnie, jeżeli nie ma, w zależności od zajmowanych miejsc przez Polaków, ekscytują się lub nie.
  • Etap 12: Tomasz Puda dobiega do strzelnicy, jeden z komentatorów informuje, że będzie biegał cztery karne rundy. Po czterech minutach informuje, że Puda jest ostatni lub przedostatni i wyprzedza tylko Oystina Slettemarka z Grenlandii.
  • Etap 13: Sikora/Gwizdoń dobiega do mety. Radość lub rozpacz.
  • Etap 14: Powolne żegnanie się z widzami, zaznaczając, że nie chcą się żegnać.
  • Uwagi: Co jakiś czas wspominają o zawodnikach takich jak Ole Einar Bjoerndalen, Emil Hegle Svendsen lub Michael Greis. Poza tym w przypadkowych momentach, najczęściej wspominając o Sikorze, pozdrawiają całą jego rodzinę słowami: „Pozdrawiamy panią Danutę, Wodzisław Śląski, Radlin” i „całe Laliki trzymają kciuki, cieszy się Żywiec.” Popularnym tematem rozmów jest też należący do jednego z komentatorów (ciężko powiedzieć którego) zeszyt A4, w którym zapisują wyniki zawodów. Lubią też snuć plan na temat tego, z kim porozmawiają w Ruhpolding.

Kolarstwo

Ulubione powiedzenia: „nie bójmy się tego powiedzieć”, „nie bójmy się słów”, „bardzo ładnie to wszystko opowiedziałeś”, „ciężko kręci...”, „strasznie jakiś zdenerwowany jest ten...”, „a ty dałbyś mi wygrać, gdybym jechał z tobą w takiej ucieczce?”, „zaraz wpadnie na niego ten kibic”, „miejsce Polaka podamy państwu jutro”.

• Schemat komentowania:
  • Etap 1: Przywitanie się
  • Etap 2: Przedstawienie trasy kolejnego etapu wyścigu, najczęściej pada stwierdzenie że dziś mamy etap, na którym niewiele będzie się działo.
  • Etap 3: Przedstawienie aktualnej sytuacji na trasie typowego płaskiego etapu: „Ucieczka ma dużą stratę do peletonu, ale mocno kręci Włoch, może dojadą” (zwykle nie dojeżdżają i na metę wpada cały peleton).
  • Etap 4: Odcinek z cyklu anegdoty z prehistorii wyścigu, czyli opowieści o tym jak to np. w 1908 roku kolarz francuski wstąpił podczas etapu do baru i wyciągał go stamtąd jego menadżer.
  • Etap 5: Komentarz do aktualnej sytuacji w całym wyścigu: „Zupełnie się z tobą nie zgadzam”, „nie pierwszy raz zresztą”, „wcale mnie to nie dziwi”.
  • Etap 6: Tematy się wyczerpują, następuje podziwianie widoczków z helikoptera: „Tu jaki piękny zameczek, a tam krówka trawkę skubie zupełnie niezainteresowana wyścigiem.”; ew. trochę prywaty: „Moja córka nie ogląda naszych transmisji”.
  • Etap 7: Tematy już wyczerpane, zaczynają się więc wzajemne złośliwości: „Skąd wiesz? Dzwonił do ciebie dyrektor sportowy grupy CSC?”, „dlaczego korzystasz z moich notatek?”, „ukradłeś mi notatki”.
  • Etap 8: Tzw. emocjonująca końcówka: „I znowu wygrał Cavendish (Petacchi)”.
  • Etap 9: Tłumaczenie wywiadu z zawodnikami na mecie: Zawodnik powiedział 8 zdań, a typowe tłumaczenie to jestem zadowolony/cieszę się ze zwycięstwa, dziękuję kolegom z zespołu.
  • Etap 10: Komentarze do dekoracji na podium, czasem komentarz do całusów dziewczyn z podium oraz wzmianka o miejscowych notablach, którzy przyszli pogratulować.
  • Etap 11: Pożegnanie i zaproszenie na kolejny etap wyścigu.
  • Uwagi: Często pozdrawiają ludzi, o których rozmawiają, najczęściej Czesia Langa lub Maję Włoszczowską, czasem mają wątpliwości, czy można pozdrowić daną osobę, bo nie są pewni, czy jeszcze żyje.

Złote myśli:

• - Ale zobacz, Andy Schleck nie jest w ogóle podobny do swojego brata. - A ty jesteś podobny do swojego brata? - Nie wiem, ale serdecznie go pozdrawiam, o ile nie jest w pracy.
• Odwróć tabele i sprinter na czele.

Szablon:Komentatorzy