Sens

Sens – słowo zaczerpnięte z języka polskiego, obecnie w angielskim w liczbie mnogiej (sen – sens). Pierwotnie pojęcie sens oznaczało bloki podświadomych zespołów wrażeniowych i znaczeniowych, doznawanych podczas spoczynku (snu). W trakcie dalszego rozwoju człowieczeństwa sens zaczął konkretyzować się jako koszmary, majaki i zwidy.

Sens stał się przedmiotem badań medycznych, jako główna przyczyna tzw. moczeń nocnych, a w trakcie postępu badań udowodniono, że intensywne doznawanie sensu prowadzi do kształtowania świadomości w formy schizoidalne, paranoidalne i depresyjne.

Sens został wprowadzony do funkcjonowania w organizmie społecznym równolegle przez dyktaturę i profesurę, jako narzędzie terroru w procesie likwidacji źródeł myślenia kreatywnego.

Dyktatura (czyli klasa polityczna jako taka) słusznie przypisała atrybuty sensu wszystkim formom sprawowania władzy – od plemiennej rady starszych, poprzez systemy autorytarne po formy demokratyczne.

Profesura analogicznie przypisała atrybut sensu procesom tzw. dydaktycznym i poznawczym, zaś w tzw. literaturze naukowej kategoria sensu jako majaku i zwidu jest decydująca.

Niektóre zwroty i znaczenia potoczne z objaśnieniami:

• sens stricto – delirium tremens;
• każdy bezsens ma swój sens, jeśli bezsens nie ma sensu to wszystko jest bez sensu – cały świat jest jednym wielkim bezsensem;
• mówić bez sensu – mówić radośnie, co się chce;
• mówić sensownie – mówić to, czego inni wymagają, na ogół pod groźbą;
• postępować bez sensu/bezsensownie – analogicznie do mówienia;
• sens istnienia – koszmary, majaki i zwidy narzucone przez dyktaturę i profesurę (również coś bez sensu);
• coś bez sensu – patrz: mówić bez sensu.
• bez sęsu – prawidłowa pisownia wg. Jasia Śmietany

Idąc dalej

Sens jest tym, do czego nie odnosi się niniejsza encyklopedia.