NonNews:Egipt: Koniec rządów Mubaraka: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 6: | Linia 6: | ||
Zaczniemy od początku, kiedy to nagle zaczęła wadzić obecność Mubaraka, a i bezrobocie szczególnie zaczęło [[ludzie|ludziom]] doskwierać. Sam prezydent miał się do tej pory dobrze, kiedy chciał, mógł dowolnie ciąć [[podatki|wydatki]] jak wstążki przy otwarciu kolejnych odcinków Mody na Sukces, a dotąd [[nikt]] za bardzo mu w tym nie przeszkadzał. |
Zaczniemy od początku, kiedy to nagle zaczęła wadzić obecność Mubaraka, a i bezrobocie szczególnie zaczęło [[ludzie|ludziom]] doskwierać. Sam prezydent miał się do tej pory dobrze, kiedy chciał, mógł dowolnie ciąć [[podatki|wydatki]] jak wstążki przy otwarciu kolejnych odcinków Mody na Sukces, a dotąd [[nikt]] za bardzo mu w tym nie przeszkadzał. |
||
Nieco bardziej obeznani mieszkańcy (pierwsi protestujący) zaczęli podpalać się się. Było jeszcze spokojnie, bo można było jeszcze włączyć [[Nonsensopedia|Nonsensopedię]], ale wkrótce Mubarak to utrudnił. Był 25 stycznia kiedy zabrakło [[Internet]]u i |
Nieco bardziej obeznani mieszkańcy (pierwsi protestujący) zaczęli podpalać się się. Było jeszcze spokojnie, bo można było jeszcze włączyć [[Nonsensopedia|Nonsensopedię]], ale wkrótce Mubarak to utrudnił. Był 25 stycznia kiedy zabrakło [[Internet]]u i [[telefonó]]w komórkowych, wtedy też najbardziej uzależnieni nonsensoholicy wyszli na ulice Kairu i wzięli udział w manifestacjach. My się powstrzymaliśmy, gdyż nie chcieli nam w Tunezji przebukować biletów lotniczych. |
||
Zaczęło się na dobre. Sprawą zajęli się najpierw strudzeni [[policjant|policjanci]] mający z początku problem z opanowaniem ich [[przeciwnik|wrogów]], potem zwołali stadninę wojskowych. Ogłoszono godzinę policyjną. |
Zaczęło się na dobre. Sprawą zajęli się najpierw strudzeni [[policjant|policjanci]] mający z początku problem z opanowaniem ich [[przeciwnik|wrogów]], potem zwołali stadninę wojskowych. Ogłoszono godzinę policyjną. |
||
Nad placem przelatywały wojskowe [[samolot|odrzutowce]] i krążyły helikoptery. Po południu 30 stycznia do demonstrujących dołączył lider opozycji Mohamed El-Baradei. W swoim przemówieniu stwierdził, że: |
Nad placem przelatywały wojskowe [[samolot|odrzutowce]] i krążyły helikoptery. Po południu 30 stycznia do demonstrujących dołączył lider opozycji Mohamed El-Baradei. W swoim przemówieniu stwierdził, że: |
||
| Linia 17: | Linia 16: | ||
– ''Nie użyjemy siły do rozproszenia protestujących na placu Tahrir'' – dodał premier (Egiptu). |
– ''Nie użyjemy siły do rozproszenia protestujących na placu Tahrir'' – dodał premier (Egiptu). |
||
Z obietnic nic większego nie wynikało, w najbliższym czasie nie zdarzyło się nic kluczowego w tej sprawie (oczywiście oprócz dalszych protestów). Jeszcze większy rozpierdziel zafundowali zwolennicy Mubaraka, którzy w zauważalnej ilości pojawili się [[2 lutego]]. Za trzy dni planowali wielką mobilizację, ale jak można było się domyślić – nic z tego nie wyszło, a przynajmniej [[ |
Z obietnic nic większego nie wynikało, w najbliższym czasie nie zdarzyło się nic kluczowego w tej sprawie (oczywiście oprócz dalszych protestów). Jeszcze większy rozpierdziel zafundowali zwolennicy Mubaraka, którzy w zauważalnej ilości pojawili się [[2 lutego]]. Za trzy dni planowali wielką mobilizację, ale jak można było się domyślić – nic z tego nie wyszło, a przynajmniej [[Amnezja|nam nic o tym nie wiadomo]]. |
||
Wszystko się jakoś toczyło do 10 lutego, kiedy Mubarak w swoim uroczystym wygłoszeniu oznajmił, że ''oddaje'' część swojej [[władza|władzy]] wiceprezydentowi Suleimanowi, ale sam nie podda się dymisji. prawdopodobnie zmusili go do tego protestujący, którzy rozbijali [[buty]] o ekran, na którym prezydent głosił [[orędzie]]. Dzień później ostatecznie „wiceprezydent” Omar Sulejman ogłosił, że prezydent Mubarak ustąpił ze stanowiska i wyjechał do Szarm-el-Szejk. A co to znaczy dla uczestniczących w manifestacjach? Nie wiemy... W każdym razie bardzo się [[amfetamina|ucieszyli]]. Będziemy czekali na bieg wydarzeń. |
Wszystko się jakoś toczyło do 10 lutego, kiedy Mubarak w swoim uroczystym wygłoszeniu oznajmił, że ''oddaje'' część swojej [[władza|władzy]] wiceprezydentowi Suleimanowi, ale sam nie podda się dymisji. prawdopodobnie zmusili go do tego protestujący, którzy rozbijali [[buty]] o ekran, na którym prezydent głosił [[orędzie]]. Dzień później ostatecznie „wiceprezydent” Omar Sulejman ogłosił, że prezydent Mubarak ustąpił ze stanowiska i wyjechał do Szarm-el-Szejk. A co to znaczy dla uczestniczących w manifestacjach? Nie wiemy... W każdym razie bardzo się [[amfetamina|ucieszyli]]. Będziemy czekali na bieg wydarzeń. |
||
Wersja z 01:14, 12 lut 2011
11 lutego 2011
My też już dostaliśmy tę niesamowitą wiadomość... Społeczność Egiptu była od dawna zdruzgotana tym, co dostają jako wypłatę. O protestach przeciw Mubarakowi myślano już przez jakiś czas, wszystko było planowane z udziałem GG, Facebooka, tudzież telefonu komórkowego. Państwo jednak pewnego dnia odcięło do nich dostęp i...zaczęło się. Teraz po ponad 2-tygodniowych manifestacjach – prezydent poddał się dymisji, a władzę przejęło wojsko. W końcu.
Zaczniemy od początku, kiedy to nagle zaczęła wadzić obecność Mubaraka, a i bezrobocie szczególnie zaczęło ludziom doskwierać. Sam prezydent miał się do tej pory dobrze, kiedy chciał, mógł dowolnie ciąć wydatki jak wstążki przy otwarciu kolejnych odcinków Mody na Sukces, a dotąd nikt za bardzo mu w tym nie przeszkadzał.
Nieco bardziej obeznani mieszkańcy (pierwsi protestujący) zaczęli podpalać się się. Było jeszcze spokojnie, bo można było jeszcze włączyć Nonsensopedię, ale wkrótce Mubarak to utrudnił. Był 25 stycznia kiedy zabrakło Internetu i telefonów komórkowych, wtedy też najbardziej uzależnieni nonsensoholicy wyszli na ulice Kairu i wzięli udział w manifestacjach. My się powstrzymaliśmy, gdyż nie chcieli nam w Tunezji przebukować biletów lotniczych.
Zaczęło się na dobre. Sprawą zajęli się najpierw strudzeni policjanci mający z początku problem z opanowaniem ich wrogów, potem zwołali stadninę wojskowych. Ogłoszono godzinę policyjną.
Nad placem przelatywały wojskowe odrzutowce i krążyły helikoptery. Po południu 30 stycznia do demonstrujących dołączył lider opozycji Mohamed El-Baradei. W swoim przemówieniu stwierdził, że:
– To co zostało rozpoczęte, nie może zostać cofnięte. Zmiany nadejdą w ciągu najbliższych dni – naobiecywał się chłopina.
– Nie użyjemy siły do rozproszenia protestujących na placu Tahrir – dodał premier (Egiptu).
Z obietnic nic większego nie wynikało, w najbliższym czasie nie zdarzyło się nic kluczowego w tej sprawie (oczywiście oprócz dalszych protestów). Jeszcze większy rozpierdziel zafundowali zwolennicy Mubaraka, którzy w zauważalnej ilości pojawili się 2 lutego. Za trzy dni planowali wielką mobilizację, ale jak można było się domyślić – nic z tego nie wyszło, a przynajmniej nam nic o tym nie wiadomo.
Wszystko się jakoś toczyło do 10 lutego, kiedy Mubarak w swoim uroczystym wygłoszeniu oznajmił, że oddaje część swojej władzy wiceprezydentowi Suleimanowi, ale sam nie podda się dymisji. prawdopodobnie zmusili go do tego protestujący, którzy rozbijali buty o ekran, na którym prezydent głosił orędzie. Dzień później ostatecznie „wiceprezydent” Omar Sulejman ogłosił, że prezydent Mubarak ustąpił ze stanowiska i wyjechał do Szarm-el-Szejk. A co to znaczy dla uczestniczących w manifestacjach? Nie wiemy... W każdym razie bardzo się ucieszyli. Będziemy czekali na bieg wydarzeń.
Ogólnie podczas zgromadzeń zginęło ponad 300 osób, w tym dziennikarze, gdyż nie pozwalano im filmować tego co tu się działo. Na szczęście wszyscy reporterzy TVP1 wrócili zdrowi. Pozostało nam mieć tylko nadzieję na lepsze jutro.
Źródło
- pl.Wikipedia.org, 11 lutego 2011.
