Sebastianizm

Sebastian I Aviz, przypadkowy twórca sebastianizmu. Na zdjęciu w kołnierzu usztywniającym

Sebastianizm – pogląd Portugalczyków usprawiedliwiający ich twórcze nieróbstwo, kiedy to popierdują na ławkach przed slumsami i żują liście koki. Taki Portugalczyk, zamiast przekonać do siebie świat, przekonuje się do świata, w którym jedyne, co musi robić, to czekać na reinkarnację Sebastiana I Aviza, który przeniesie Portugalii „Piąte Imperium”, gdyż wcześniejsze mocarstwa Portugalczycy przefiukali.

W skrócie chodzi o to, że w narodzie portugalskim raz jedyny zdarzył się chojrak, podczas panowania którego Portugalia zajęła i skolonizowała wszystko, czego nie skolonizowali ówcześni Brytyjczycy. Z tego tytułu popadał w rozliczne luksusy, z których ciężko jej się było otrząsnąć. W 1580 sielanka skończyła się jak makiem zasiał i Portugalczycy odkryli, że chociaż władcy ubyło im tylko jednego, to niepodległość stracili w całej rozciągłości.

Po tej traumie Portugalczycy postanowili wszystkie swoje interesy załatwiać za pośrednictwem Seby Pierwszego Aviza, choćby i od czterystu lat nie był w pobliżu. Przy każdej większej kapitulacji Portugalczycy pomstowali do nieba i wzdychali do Sebastiana, stąd zwyczaj pomstowania i wzdychania zaczął być nazywany sebastianizmem.

W czasach współczesnych niektórzy politycy portugalscy nazywają sebastianizm zwykłym lenistwem, a także brakiem odpowiedzialności, dyscypliny, zabobonem, zbiorową mitomanią i zatwardzeniem intelektualnym, paraliżem i kurzą ślepotą, ale kto by tam, panie, politykom wiarę dawał.

Zobacz też

• Mesjanizm polski