SP32: Różnice pomiędzy wersjami
(Fotka) |
M (redakcyjne) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
[[Plik:SP32.jpg|Normalny wygląd SP32|thumb|right]] |
[[Plik:SP32.jpg|Normalny wygląd SP32|thumb|right]] |
||
| ⚫ | W latach 80-tych PKP stwierdziły, że parowozy już są zbyt obciachowe, a [[SU45]] na lokalne linie są zbyt wielkie (ale i tak je na nie puszczano, bo na głównych szlakach coraz częściej pojawiały się pajęczyny). Co prawda były SP42 z ogrzewającymi wagony czajnikami, jednak ogrzewanie parowe także uznawano za [[siara|siarę]]. Stare SU42 z kolei z grzaniem na 500 woltów z [[bateria|bateryjek]] płaskich nie miały już czego ciągać, bo ryflaki poszły w odstawkę. Ale coś musiało zastąpić napędzane [[Uran (pierwiastek)|uranem]] TKt48, więc zdecydowano się zamówić u samego Nikolaje Ceausescu lokomotywy z fabryki FAUR. Polacy myśleli, że skoro rumuńskie wąskotorówki z tej fabryki się sprawdziły, to i z normalnymi będzie wporzo, więc zamówiono 200 sztuk. Jednak od samego początku eksploatacji okazało się, że Rumuni się nie postarali. Silniki sypały się szybciej niż zardzewiałe blachy, a co dopiero mówić o próbie napędzania pociągów... W związku z tym ograniczono zamówienie do 150 wozów, niemniej pijani konstruktorzy zza Karpat nadal nie poprawiali błędów, a wręcz popełniali kolejne. W każdym egzemplarzu psuło się co innego. Wozy te szybko więc poszły w odstawkę. |
||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | W latach 80-tych PKP |
||
Polacy po wielkim upadku Wielkiego Brata i jego jedynie słusznej teorii socjalistycznej postanowili na własną rękę zamówić na |
Polacy po wielkim upadku Wielkiego Brata i jego [[Totalitaryzm|jedynie słusznej]] teorii socjalistycznej postanowili na własną rękę zamówić na zgniłym Zachodzie nowe silniki, które mogłyby zastąpić wysłużone jednostki napędowe wyjęte z Dacii. Przebudowano 15 wozów, które przynajmniej udają, że jeżdżą (dziesięciu z nich nadano nawet nowe numery), resztę znajdziemy na półkach sklepowych pod nazwami "Polsilver", "Wilkinson", "Gilette" itp. |
||
==Wygląd i wrażenia== |
== Wygląd i wrażenia == |
||
Rumuński wynalazek przypominał pomalowaną na żółto-zielono [[ |
Rumuński wynalazek przypominał pomalowaną na żółto-zielono [[stonka|stonkę]], od której różnił się większą kanciastością blach. Jak na lokomotywę pasażerską to dziwny układ. Maszynista pomimo dwóch oddzielnych pulpitów i tak [[Tu nic nie ma|widział mniej więcej tyle co w stonce]], czyli gówno. Jednak w przeciwieństwie do sławnej stonki, o skoliozie czy Parkinsonie nie było mowy. Mimo to nie wszyscy maszyniści byli zadowoleni, pomimo większej kultury pracy mechanizmu niż w jego stonkowym odpowiedniku i braku telepawki. Nie było wrażeń z jazdy i nie było na co ponarzekać. No chyba że silnik w połowie trasy (a ściślej, dokładnie w połowie drogi pomiędzy dwoma mocno odrzuconymi od siebie stacjami) stwierdził, że ma dość pracy i sam się spustoszył, co było nader częstą sprawą. |
||
==Obecnie== |
== Obecnie == |
||
W tej chwili |
W tej chwili rumuńska ''robota'' stoi i rdzewieje w Kamieńcu Ząbkowickim, Krzyżu Wielkopolskim, [[Lublin|Lublinie]] oraz Chojnicach. Pozostałe egzemplarze pocięli chciwi i pazerni złomiarze, sprzedając potem resztki zakładom produkującym maszynki do golenia. |
||
[[Kategoria:Lokomotywy]] |
[[Kategoria:Lokomotywy]] |
||
Wersja z 11:21, 5 paź 2012
SP32 – lokomotywa spalinowa rumuńska kupa złomu nie wiedzieć czemu zwana lokomotywą, kupiona przez nieświadome niczego PKP w 1985 roku. Zwana nie bez powodu zemstą Ceausescu, bo psuła się zanim jeszcze dobrze została uruchomiona.
Historia
W latach 80-tych PKP stwierdziły, że parowozy już są zbyt obciachowe, a SU45 na lokalne linie są zbyt wielkie (ale i tak je na nie puszczano, bo na głównych szlakach coraz częściej pojawiały się pajęczyny). Co prawda były SP42 z ogrzewającymi wagony czajnikami, jednak ogrzewanie parowe także uznawano za siarę. Stare SU42 z kolei z grzaniem na 500 woltów z bateryjek płaskich nie miały już czego ciągać, bo ryflaki poszły w odstawkę. Ale coś musiało zastąpić napędzane uranem TKt48, więc zdecydowano się zamówić u samego Nikolaje Ceausescu lokomotywy z fabryki FAUR. Polacy myśleli, że skoro rumuńskie wąskotorówki z tej fabryki się sprawdziły, to i z normalnymi będzie wporzo, więc zamówiono 200 sztuk. Jednak od samego początku eksploatacji okazało się, że Rumuni się nie postarali. Silniki sypały się szybciej niż zardzewiałe blachy, a co dopiero mówić o próbie napędzania pociągów... W związku z tym ograniczono zamówienie do 150 wozów, niemniej pijani konstruktorzy zza Karpat nadal nie poprawiali błędów, a wręcz popełniali kolejne. W każdym egzemplarzu psuło się co innego. Wozy te szybko więc poszły w odstawkę.
Polacy po wielkim upadku Wielkiego Brata i jego jedynie słusznej teorii socjalistycznej postanowili na własną rękę zamówić na zgniłym Zachodzie nowe silniki, które mogłyby zastąpić wysłużone jednostki napędowe wyjęte z Dacii. Przebudowano 15 wozów, które przynajmniej udają, że jeżdżą (dziesięciu z nich nadano nawet nowe numery), resztę znajdziemy na półkach sklepowych pod nazwami "Polsilver", "Wilkinson", "Gilette" itp.
Wygląd i wrażenia
Rumuński wynalazek przypominał pomalowaną na żółto-zielono stonkę, od której różnił się większą kanciastością blach. Jak na lokomotywę pasażerską to dziwny układ. Maszynista pomimo dwóch oddzielnych pulpitów i tak widział mniej więcej tyle co w stonce, czyli gówno. Jednak w przeciwieństwie do sławnej stonki, o skoliozie czy Parkinsonie nie było mowy. Mimo to nie wszyscy maszyniści byli zadowoleni, pomimo większej kultury pracy mechanizmu niż w jego stonkowym odpowiedniku i braku telepawki. Nie było wrażeń z jazdy i nie było na co ponarzekać. No chyba że silnik w połowie trasy (a ściślej, dokładnie w połowie drogi pomiędzy dwoma mocno odrzuconymi od siebie stacjami) stwierdził, że ma dość pracy i sam się spustoszył, co było nader częstą sprawą.
Obecnie
W tej chwili rumuńska robota stoi i rdzewieje w Kamieńcu Ząbkowickim, Krzyżu Wielkopolskim, Lublinie oraz Chojnicach. Pozostałe egzemplarze pocięli chciwi i pazerni złomiarze, sprzedając potem resztki zakładom produkującym maszynki do golenia.
