Dłubanie w nosie

Józef Stalin dłubiący w nosie

Dłubanie w nosie – rytuał uprawiany przez przedstawicieli gatunku homo sapiens na całym świecie od niepamiętnych czasów. Charakteryzuje się tym, że każdy to czyni jednocześnie wyśmiewając innych wykonawców obrządku. Według buddyjskich mnichów rytuał ten oczyszcza oraz rozwija ciało i umysł.

Historia

Pomimo tego, iż dłubanie w nosie przetrwało biblijny potop, upadek Cesarstwa Rzymskiego, wyprawy krzyżowe, epidemie dżumy, bitwę pod Grunwaldem, rozbiory Polski, dwie wojny światowe i komunizm, wciąż jest szanowanym rytuałem na całym świecie.

Jako potrzeba fizjologiczna

Uczeni nieustannie spierają się, czy dłubanie w nosie należy zakwalifikować jako potrzebę fizjologiczną. Najsilniejszym argumentem tej tezy jest możliwość zapadnięcia na śmiertelną chorobę zakaźną wskutek nieregularnego oczyszczania nozdrzy. Niektórzy biolodzy uważają, że dłubanie w nosie jest integralnym elementem wydalania uprawianym przez wszystkie gatunki naczelnych.

Fakty i mity

Na świecie krąży mit, jakoby żyły osoby nie uprawiające dłubania w nosie. Jak na razie nie dowiedziono naukowo istnień takich jednostek. Niepodważalnym faktem jest natomiast to, że politycy znużeni żmudnymi obradami Sejmu urozmaicając sobie czas spędzany w poselskich ławach przeznaczają na dłubanie w nosie więcej czasu niż statystyczny Kowalski.

Praca

Niektórzy dłubanie z nosa uważają za zawód. Ta potocznie nazywana praca w kopalni jest równie ciężka jak praca normalnego górnika. Jest kilka metod wykonywania tej pracy:

• jedną ręka;
• dwoma rękoma;
• rękoma mamy;
• lewą ręką;
• prawą ręką;
• ręką na odwrót;
• ręką na prosto;
• ręką na krzywo;
• ręką na gorąco;
• ręką na zimno;
• jednym palcem;
• dwoma palcami;
• trzema(!) palcami;
• kciukiem;
• środkowym palcem.

Miejsca obrzędu

• Toaleta;
• Kościół;
• Biurko przed komputerem;
• Fotel przed telewizorem.

Autorowi tego hasła oderwało palce zaraz po tym, jak wklepał kilka zdań. Jeśli chcesz go zastąpić – rozbuduj to hasło.