Order of the Shadow: Act I

Neroś po odwyku chciał się pochwalić nowym makijażem. Efekt przerażający, acz nie tak, jak zawartość albumu

Order of the Shadow: Act I – piąty studyjny album Przyklona. Fani musieli czekać na niego cztery lata, bo jeszcze w 2011 Neroś The Saint był wesołym warzywkiem na odwyku. Jedną z bardziej zauważalnych zmian jest głos Nero, który jest jeszcze bardziej skrzekliwy i jeszcze bardziej przypomina wrzaski kastrowanego kota, czego próbkę mogliśmy usłyszeć na najnowszej płycie Dawn of Ashes pt. Anathema, gdzie Nero straszył swoim sykiem grubą dziewczynkę.

Tak, o ile w 2009, po wielkim WTF ktoś jeszcze sądził, że NeThe Saintowi nie może już bardziej odjebać od narko, które wciąga, a które już gorsze być nie może, a muzyka Psyclona nie może już bardziej oddalić się od aggrotechu w stronę jakiejś tandetnej podróby metalu, to w 2013 Wielki Wódz udowodnił im, że są w błędzie. Słuchaczu, nawet się nie łudź, że ktoś w zespole przeprosił się z melodią.

Ciekawostka

Już nie Nero po odwyku całą swoją chorą zaćpaność schował do środka pod płaszczyk skórzanej marynareczki, co, poza chujowymi prochami od Bathorego, odbija się na albumie i na wokalu Belluma, który to najprawdopodobniej za dwa albumy będzie zbyt wysoki, by słyszało go ludzkie ucho. To może prowadzić do wniosku, że po znudzonych łupaniem w gary kucach następnym celem Nero są nietoperze, które są przecież mroczne jak diabli. Chyba, ze The Saint teraz będzie celował w bananową młodzież w martensach.

Lista utworów

• [Act : I] Consecration – jęki, stęki, pitolenie przez megafon o Dżizaskrajście, a potem trzaski i opętańcze wrzaski. Ot, intro do poniższego kawałka. Posiada on jedną zaletę – przy nim Bellum in Abyssus staje się wartościowym utworem.
• Shadows Unveiled – w końcu słyszymy kastrowanie kota w wykonaniu Marshalla, który po powrocie do człowieczeństwa uczy się sylabizować.
• Suffer Well – Nero składa życzenia świąteczne wszystkim swoim fanom. Gitary jak coś pomiędzy czołówką Power Rangers, a j-rockową wejściówką do anime. Dla odmiany, The Saint zamiast syczeć jak kot, ujada jak ratlerek. Gdzieniegdzie, niestety, słychać to spod kijowych, trzeszczących sampli i za wysoko ustawionego automatu perkusyjnego.
• Glamour Through Debris – czyli jak powstawał nowy makijaż naszego pana frontmana. Pomiędzy nieokrzesanym deathcore'owym napierdalaniem słychać coś, co brzmi jak pęknięty, rozstrojony akordeon.
• Come And See – półtorej minuty skrzypienia, to klamka, to podłoga, to samochodzik. Potem jakaś dziwna pani chce oglądać z Tobą komedie romantyczne.
• Afferte Mihi Mortem – utwór ten posiada funkcję czyszczenia uszu. Wlatuje jednym, a wylatuje drugim.
• Use Once And Destroy – Nero użala się nad swoim zmarnowanym życiem uczuciowym, nie zważywszy na to, że tym, który je zmarnował, jest on sam. Drugi na płycie utwór, który z grubsza przypomina coś, co miał przypominać. Znów lekka odmiana, Marshall nie brzmi jak kastrowany kot, lecz jak kastrowany Rob Halford. Fanom Crwna ciekną z oczu łezki, że choć jeden utwór na płycie wyszedł tak jakby chcieli. Jest to drugi utwór Psyclona, który doczekał się teledysku. Tak, jak w przypadku Parasitic z trzeciej płyty ciągle coś mruga, a Nero macha łapami jak nienormalny. Później jednak widać dwóch cwelujących się kolesi w pampersach, którzy jakimś cudem za drugim razem są lesbijkami. Po chwili znów widzimy Nero, widocznie w stanie wskazującym, odzianego jedynie w rękawiczki i usiłującego postawić papierzaka.
• Remains Of Eden : II – na początku usłyszeć można zrobotyzowanego Adolfa, potem coś co przypomina soundtrack do gry typu survival horror trzeciej kategorii. Oczywiście przemieszany z deathcore'm. W połowie powtarza się głos jakiejś paniusi – metaforyczna pętla na szyi fana Psyclon Nine.
• But, With A Whimper – Marshall postanawia dobić nas wszystkich, składając przejście w połowie z dziwacznie szeptanej inkantacji, a w połowie z dubstepu.
• Order Of The Shadow [The Heretic Awakened] – znów wracamy do soundtracków, tym razem coś pomiędzy ponurą grą przygodową, a ponurą parodią klasyka harsh EBM. Autorowi tego zdania, który jest na tyle arogancki, że pozwolił sobie o sobie wspomnieć, włosy stanęły dęba gdy zdał sobie sprawę, że jest to utwór tytułowy tego albumu. Podsumowywałoby to treściwie jego generalny poziom.
• Take My Hand While I Take My Life – milusi metalcore pod koniec albumu. Miała być kalka Suicide Note Lullaby z poprzedniego albumu, a wyszedł crap porównywalny z tym, co słychać w radiu. Nero chce wziąć swoje życie w kieszeń i oddać komuś swoją dłoń na przechowanie. Jeszcze parę lat temu można by było sobie wyobrazić, jak o ową grabę zabijają się co zdolniejsi do ruchu fani, którzy nie są akurat zajęci chlastaniem się lub pudrowaniem nosków.
• [Act : I] Penance – cytowanie Biblii i dziwne szumy. Bez wartości artystycznej. Lajf ys brutal.
• The Saint And The Valentine – ostatni gwóźdź w trumnie. Milusia gitarka i milusie jęki Marsha w stylu Linkin Park składają się na lekką rockową balladkę. Lead brzmi jak jakiś brass z keyboarda używanego do biesiadnego disco polo. Kindermetale cieszą pryszczate mordy, starzy fani idą po sznur, czując, że skończyła się pewna epoka.

Zobacz też

• Psyclon Nine
• Crwn Thy Frnicatr
• INRI (album)
• Nero Bellum
• We the Fallen