Nightwish: Różnice pomiędzy wersjami

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
WizualnieWikikod
M (Przywrócono przedostatnią wersję, jej autor to 83.28.111.70. Autor wycofanej wersji to 83.13.154.98.)
Linia 2: Linia 2:


== Początki zespołu ==
== Początki zespołu ==
Nazwa Nightwish wzięła się od tytułu jednej z piosenek wydanych na pierwszym demo zespołu. Mówi się też, że wymyślił ją Tuomas równo o północy, podczas ogniska z przyjaciółmi.
Nazwa Nightwish wzięła się od tytułu jednej z piosenek wydanych na pierwszym demo zespołu. Mówi się też, że wymyślił ją Tuomas równo o północy(żeby było bardziej mrocznie, niesamowicie i trv), podczas ogniska z przyjaciółmi w lesie. Początkowo Tuomas miał nagrać remake teledysku Immortala "Call of the Wintermoon", ale pół litra na troje to było za dużo dla mrocznych metalowców i wszyscy zasnęli.


Na początku 1997 roku projekt zaczął nabierać rozpędu. Do zespołu dołączył perkusista Jukka Nevalainen, a gitara akustyczna została zastąpiona elektryczną. W kwietniu nagrali swój pierwszy album, zawierający siedem utworów Angels Fall First. Płyta ta została wydana w limitowanym nakładzie 500 egzemplarzy i miała inaczej zaprojektowaną okładkę niż późniejsze reedycje.
Na początku 1997 roku do zespołu dołączył garnkotłuk Jukka Nevalainen, a gitara akustyczna została zastąpiona elektryczną(normalnie zajebisty postęp). W kwietniu gitarzysta odkrył, że elektryk trzeba podpiąć pod wzmacniacz. Od tej pory granie na gitarze spodobało mu się, bo przynajmniej kostka nie wpadała mu do pudła rezonansowego. Koledzy( i kolezanka) tak się ucieszyli że aż popełnili płytę, a mianowicie zawierający siedem utworów Angels Fall First. Płyta ta została wydana w gównianym nakładzie jak na prawdziwy trv kvltowy, mhroczny metal przystało.


W maju tego samego roku podpisali kontrakt z wytwórnią Spinefarm Records na wydanie dwóch albumów. Pierwszy z nich, rozszerzona edycja Angels Fall First, została wydana w listopadzie i zajęła 31. miejsce na fińskiej liście przebojów. Album poprzedzał singel The Carpenter, który zajął 8. miejsce liście najlepiej sprzedających się singli w Finlandii. W wydanym w 2003 roku dokumencie End of Innocence, Holopainen tak opisze to wydarzenie: Jednym z najwspanialszych momentów w historii Nightwish był ten, gdy pewnej niedzieli słuchaliśmy w radiu notowania singli i usłyszałem, że Carpenter wskoczył na 15. miejsce... To było lepsze, niż platynowa płyta za Century Child. Zimne ciarki przebiegły mi po plecach gdy słuchałem radia. Potem spacerowałem w parku, przez dwie godziny i myślałem: O mój Boże. W co ja się wpakowałem.
W maju tego samego roku podpisali kontrakt z wytwórnią Spinefarm Records na wydanie dwóch albumów. Pierwszy z nich, rozszerzona o nie wiadomo co edycja Angels Fall First, została wydana w listopadzie i zajęła 31. miejsce na fińskiej liście przebojów. Album poprzedzał singel The Carpenter, który zajął 8. miejsce liście najlepiej sprzedających się singli w Finlandii. W wydanym w 2003 roku dokumencie End of Innocence, Holopainen tak opisze to wydarzenie: Jednym z najwspanialszych momentów mojego życia był ten, gdy pewnej niedzieli słuchałem w radiu notowania singli i usłyszałem the Carpentera. Wprawdzie zapowiedzieli to jako najnowszy przebój jakiegoś Don Vasyla, ale kij. Zimne ciarki przebiegły mi po plecach. Poszedłem do lodówki, otworzyłem szampana Piccolo i tak się najebałem, że cały następny dzień nie mogłem wstać. Kultowo, nie?


W roku 1998 do zespołu dołączył Sami Vänskä (gitara basowa). Tego samego roku został też wydany drugi album, Oceanborn, przez wielu uważany za najlepszy. Album ten był znacznie cięższy od poprzedniego. Był też ostatnim wydanym w tzw. erze niewinności grupy, jak określił okres 1996-1999 Holopainen. Album dotarł na piąte miejsce fińskiej listy przebojów, a poprzedzający go singel Sacrament of Wilderness wspiął się na sam szczyt listy singli. Album okazał się większym hitem niż się ktokolwiek spodziewał. Wydano do niego jeszcze jeden singel – Walking in the Air, cover utworu Howarda Blake’a, będącego częścią ścieżki dźwiękowej do filmu The Snowman. Ponadto, album był promowany w klubach Promo Passion and the Opera.
W roku 1998 do zespołu dołączył Sami Vänskä (gitara basowa - rozczajacie? oni do tej pory grali bez basu). Tego samego roku został też wydany drugi album, Oceanborn, ponoć uważany za najlepszy. Album ten był znacznie cięższy od poprzedniego. Stało się tak dlatego, że Tuomas i Jukka nażarli się hamburgerów i znacznie przytyli. Był też ostatnim wydanym w tzw. erze niewinności grupy, jak określił okres 1996-1999 Holopainen(później stracił dziewictwo, o czym opowiedział dopiero niedawno w utworze Pedał i Penetrator, z ostatniej płytki). Album dotarł na piąte miejsce fińskiej listy przebojów, a poprzedzający go singel Sacrament of Wilderness wspiął się na sam szczyt listy singli. Stało się tak dlatego, że dziennikarze uznali, że trzeba promować Nightwisha to może "muzycy" zaczną walić koks i pić wódkę i grupa się rozpadnie. Nie wyszło.


W 1999 roku wydany został singel Sleeping Sun (Four Ballads of the Eclipse), mający związek z zaćmieniem Słońca widocznym w niemalże całej Europie. W samych tylko Niemczech singel sprzedał się w ponad 15 000 kopii w pierwszym miesiącu. W sierpniu płyta Oceanborn uzyskała status złotej.
W 1999 roku wydany został singel Sleeping Sun (Four Ballads of the Eclipse), mający związek z wypiciem piwa przez Tuomasa, w związku z czym najpierw usnął, a potem przez dwa dni miał kaca.


W roku 2000 zespół wystartował w preselekcjach do Konkurs Piosenki Eurowizji z utworem Sleepwalker. Zajęli trzecie miejsce i nie pojechali na finał, mimo iż w głosowaniu publiczności zwyciężyli ogromną przewagą głosów. W maju grupa wydała kolejny album – Wishmaster. Zajął on od razu pierwsze miejsce na fińskiej liście przebojów i pozostawał na nim przez trzy tygodnie. W ciągu tego czasu zyskał również miano złotej płyty. Pomimo tego, że w tym samym miesiącu wyszły też długo oczekiwane wydawnictwa grup Iron Maiden i Bon Jovi, to właśnie Wishmaster został uznany albumem miesiąca przez niemiecki magazyn „Rock Hard”. Jedynym oficjalnie wydanym singlem do tego albumu było Deep Silent Complete. Poza tym w klubach dostępne były jeszcze promo CD z utworami The Kinslayer oraz Wishmaster.
W roku 2000 zespół wystartował w preselekcjach do Konkurs Piosenki Eurowizji z utworem Sleepwalker. Zajęli trzecie miejsce i nie pojechali na finał, bo jury nie znało się na trv szatańskim black metalu. W maju grupa popełniła kolejny album – Wishmaster. Zajął on od razu pierwsze od końca miejsce na fińskiej liście przebojów i pozostawał na nim przez trzy tygodnie. W ciągu tego czasu zyskał również miano złotej płyty, które nadali jej członkowie grupy Arka Noego. Pomimo tego, że w tym samym miesiącu wyszły też długo oczekiwane wydawnictwa grup Iron Maiden i Bon Jovi, to właśnie Wishmaster został uznany albumem miesiąca przez niemiecki magazyn „Rock Hard”. Ten sam magazyn za największą nadzieję death metalu uznał Tokio Hotel.


Rok 2001 był najcięższym w historii zespołu. Z zespołu musiał odejść Sami Vänskä, ponieważ chciał grać na basie a nie macać struny i sugeował inwestycję w podwójne pedały do perkusji. Holopainenem zaś chciał wprowadzić drugi syntezator i bit maszynę. Sam Holopainen tak to opisuje: Powiedziałem Samiemu wypierdalaj. Po odejściu Samiego do zespołu dołączył Marco Hietala. Marco pokazał zespołowi, że istnieje coś takiego jak Finlandia i przez resztę roku ciągle chodzili najebani.
Rok 2001 był najcięższym w historii zespołu. Z zespołu musiał odejść Sami Vänskä, ponieważ nie mógł dogadać się z Holopainenem. Sam Holopainen tak to opisuje: Pierwsze o czym pomyślałem, to to, że jeśli Nightwish miał nadal istnieć, ja i Sami nie mogliśmy pracować w tym samym zespole. To był fakt a innym faktem było, że nie potrafiłem mu tego powiedzieć. Nie wiem, czy jestem za łagodny czy za tchórzliwy, ale nie mogłem mu tego zrobić. Był moim przyjacielem przez dziesięć lat i nie potrafiłem mu tego powiedzieć. Po prostu nie mogłem być w tym samym zespole z nim i musiał odejść. Raczej odszedłbym sam od całego zespołu, niż powiedział mu to w twarz. To jedna z rzeczy, których żałuję najbardziej w całym życiu, że nie potrafiłem mu tego powiedzieć osobiście... Będę tego żałował do końca życia. To była podła rzecz. Jako przyjaciel i kumpel z kapeli powinienem był mu to powiedzieć osobiście. To byłoby uczciwe – delikatnie mówiąc. To był błąd, ale co możesz poradzić? Erno zadzwonił i powiedział Samiemu. Przyszedł się ze mną zobaczyć. Rozmawialiśmy o tym jak sprawy stoją przez około godzinę. Sami powiedział: OK i odszedł. Od tego czasu nie rozmawialiśmy. Po odejściu Samiego do zespołu dołączył Marco Hietala, doświadczony basista grający wcześniej m.in. z Alexi Laiho w zespole Sinergy. Jeśli idzie o działalność oficjalną, to grupa nagrała cover utworu Gary’ego Moore’a Over the Hills and Far Away. Utwór ten, wraz z kilkoma innymi, został wydany na EP Over the Hills and Far Away. Wydany został także From Wishes to Eternity zawierający koncert dany przez grupę 12 lipca w Tampere w Finlandii.


Rok 2002 to rok wydania piątego albumu w historii zespołu – Century Child. Wraz z nim wydane zostały single Bless the Child (w tym w wersji promo CD) oraz Ever Dream. Główną różnicą w stosunku do poprzednich wydawnictw było wykorzystanie fińskiej orkiestry jako tła dla wielu utworów aby spotęgować efekt muzyki klasycznej. Oprócz tego po raz pierwszy w historii zespołu został wykorzystany śpiew Marco Hietali, a nie tak jak wcześniej Tuomasa Holopainena. Century Child zyskał status złotej płyty po zaledwie dwóch godzinach od wydania, a platynowy stał się dwa tygodnie później. Ustanowił też swego rodzaju rekord na fińskiej liście przebojów – nigdy wcześniej drugi album nie był tak daleko w tyle za liderem. Po teledysku do Bless the Child wydany został drugi – End of All Hope, który jako jedyny jest klipem do utworu, który nie miał swojego singla. Teledysk ten zawiera sceny z fińskiego thrillera Kohtalon kirja (Księga przeznaczenia).
Rok 2002 to rok wydania piątego albumu w historii zespołu – Century Child. Wraz z nim wydane zostały single Bless the Child (w tym w wersji promo CD) oraz Ever Dream. Główną różnicą w stosunku do poprzednich wydawnictw było wykorzystanie fińskiej orkiestry jako tła dla wielu utworów aby spotęgować efekt muzyki klasycznej. Oprócz tego po raz pierwszy w historii zespołu został wykorzystany śpiew Marco Hietali, a nie tak jak wcześniej Tuomasa Holopainena. Century Child zyskał status złotej płyty po zaledwie dwóch godzinach od wydania, a platynowy stał się dwa tygodnie później. Ustanowił też swego rodzaju rekord na fińskiej liście przebojów – nigdy wcześniej drugi album nie był tak daleko w tyle za liderem. Po teledysku do Bless the Child wydany został drugi – End of All Hope, który jako jedyny jest klipem do utworu, który nie miał swojego singla. Teledysk ten zawiera sceny z fińskiego thrillera Kohtalon kirja (Księga przeznaczenia).

Wersja z 16:17, 11 cze 2010

Nightwish (Najtwisz, Najtłisz) – fiński zespół chybametalowy. Jedna z ulubionych kapel kindermetali. Znienawidzony przez tró metalowców. Znany głównie z wyrzucenia swojej wokalistki.

Początki zespołu

Nazwa Nightwish wzięła się od tytułu jednej z piosenek wydanych na pierwszym demo zespołu. Mówi się też, że wymyślił ją Tuomas równo o północy(żeby było bardziej mrocznie, niesamowicie i trv), podczas ogniska z przyjaciółmi w lesie. Początkowo Tuomas miał nagrać remake teledysku Immortala "Call of the Wintermoon", ale pół litra na troje to było za dużo dla mrocznych metalowców i wszyscy zasnęli.

Na początku 1997 roku do zespołu dołączył garnkotłuk Jukka Nevalainen, a gitara akustyczna została zastąpiona elektryczną(normalnie zajebisty postęp). W kwietniu gitarzysta odkrył, że elektryk trzeba podpiąć pod wzmacniacz. Od tej pory granie na gitarze spodobało mu się, bo przynajmniej kostka nie wpadała mu do pudła rezonansowego. Koledzy( i kolezanka) tak się ucieszyli że aż popełnili płytę, a mianowicie zawierający siedem utworów Angels Fall First. Płyta ta została wydana w gównianym nakładzie jak na prawdziwy trv kvltowy, mhroczny metal przystało.

W maju tego samego roku podpisali kontrakt z wytwórnią Spinefarm Records na wydanie dwóch albumów. Pierwszy z nich, rozszerzona o nie wiadomo co edycja Angels Fall First, została wydana w listopadzie i zajęła 31. miejsce na fińskiej liście przebojów. Album poprzedzał singel The Carpenter, który zajął 8. miejsce liście najlepiej sprzedających się singli w Finlandii. W wydanym w 2003 roku dokumencie End of Innocence, Holopainen tak opisze to wydarzenie: Jednym z najwspanialszych momentów mojego życia był ten, gdy pewnej niedzieli słuchałem w radiu notowania singli i usłyszałem the Carpentera. Wprawdzie zapowiedzieli to jako najnowszy przebój jakiegoś Don Vasyla, ale kij. Zimne ciarki przebiegły mi po plecach. Poszedłem do lodówki, otworzyłem szampana Piccolo i tak się najebałem, że cały następny dzień nie mogłem wstać. Kultowo, nie?

W roku 1998 do zespołu dołączył Sami Vänskä (gitara basowa - rozczajacie? oni do tej pory grali bez basu). Tego samego roku został też wydany drugi album, Oceanborn, ponoć uważany za najlepszy. Album ten był znacznie cięższy od poprzedniego. Stało się tak dlatego, że Tuomas i Jukka nażarli się hamburgerów i znacznie przytyli. Był też ostatnim wydanym w tzw. erze niewinności grupy, jak określił okres 1996-1999 Holopainen(później stracił dziewictwo, o czym opowiedział dopiero niedawno w utworze Pedał i Penetrator, z ostatniej płytki). Album dotarł na piąte miejsce fińskiej listy przebojów, a poprzedzający go singel Sacrament of Wilderness wspiął się na sam szczyt listy singli. Stało się tak dlatego, że dziennikarze uznali, że trzeba promować Nightwisha to może "muzycy" zaczną walić koks i pić wódkę i grupa się rozpadnie. Nie wyszło.

W 1999 roku wydany został singel Sleeping Sun (Four Ballads of the Eclipse), mający związek z wypiciem piwa przez Tuomasa, w związku z czym najpierw usnął, a potem przez dwa dni miał kaca.

W roku 2000 zespół wystartował w preselekcjach do Konkurs Piosenki Eurowizji z utworem Sleepwalker. Zajęli trzecie miejsce i nie pojechali na finał, bo jury nie znało się na trv szatańskim black metalu. W maju grupa popełniła kolejny album – Wishmaster. Zajął on od razu pierwsze od końca miejsce na fińskiej liście przebojów i pozostawał na nim przez trzy tygodnie. W ciągu tego czasu zyskał również miano złotej płyty, które nadali jej członkowie grupy Arka Noego. Pomimo tego, że w tym samym miesiącu wyszły też długo oczekiwane wydawnictwa grup Iron Maiden i Bon Jovi, to właśnie Wishmaster został uznany albumem miesiąca przez niemiecki magazyn „Rock Hard”. Ten sam magazyn za największą nadzieję death metalu uznał Tokio Hotel.

Rok 2001 był najcięższym w historii zespołu. Z zespołu musiał odejść Sami Vänskä, ponieważ chciał grać na basie a nie macać struny i sugeował inwestycję w podwójne pedały do perkusji. Holopainenem zaś chciał wprowadzić drugi syntezator i bit maszynę. Sam Holopainen tak to opisuje: Powiedziałem Samiemu wypierdalaj. Po odejściu Samiego do zespołu dołączył Marco Hietala. Marco pokazał zespołowi, że istnieje coś takiego jak Finlandia i przez resztę roku ciągle chodzili najebani.

Rok 2002 to rok wydania piątego albumu w historii zespołu – Century Child. Wraz z nim wydane zostały single Bless the Child (w tym w wersji promo CD) oraz Ever Dream. Główną różnicą w stosunku do poprzednich wydawnictw było wykorzystanie fińskiej orkiestry jako tła dla wielu utworów aby spotęgować efekt muzyki klasycznej. Oprócz tego po raz pierwszy w historii zespołu został wykorzystany śpiew Marco Hietali, a nie tak jak wcześniej Tuomasa Holopainena. Century Child zyskał status złotej płyty po zaledwie dwóch godzinach od wydania, a platynowy stał się dwa tygodnie później. Ustanowił też swego rodzaju rekord na fińskiej liście przebojów – nigdy wcześniej drugi album nie był tak daleko w tyle za liderem. Po teledysku do Bless the Child wydany został drugi – End of All Hope, który jako jedyny jest klipem do utworu, który nie miał swojego singla. Teledysk ten zawiera sceny z fińskiego thrillera Kohtalon kirja (Księga przeznaczenia).

2003 to wydanie DVD End of Innocence, zawierającego m.in. dokument o historii Nightwish. Latem tego roku Tarja wzięła potajemny ślub zapraszając tylko rodzinę i znajomych. Mężem został Argentyńczyk Marcelo Cabuli, co stało się powodem wielu plotek na temat rozpadu grupy. Okazały się one jednak nieprawdziwe i już rok później grupa wydała swój kolejny album.

2004 rok to czas wydania szóstego albumu zespołu – Once. Równocześnie z nim wydany został singel Nemo. Once zawiera podkład orkiestry w dziewięciu z jedenastu utworów. Jednak w przeciwieństwie do Century Child, grupa nie zdecydowała się tym razem na fińskich muzyków i w Once tło stanowi London Symphony Orchestra, która znana jest m.in. ze ścieżki dźwiękowej do filmowej adaptacji trylogii Władca Pierścieni. Album doczekał się też kolejnych singli: Kuolema tekee taiteilijan (jęz. fiński Śmierć czyni artystę) oraz Wish I Had an Angel. Stał się także potrójną platyną w Finlandii, platyną w Niemczech, złotem w Szwecji, a także zajął pierwsze miejsce na greckiej, norweskiej, niemieckiej i węgierskiej liście przebojów.

W 2005 roku, zespół wydaje kolejny singel: The Siren (również w wersji promo CD). To także rok pierwszej wizyty grupy w Polsce (29 maja na Mystic Festival)[3]. We wrześniu została także wydana trzecia już składanka z serii The Best of: Highest Hopes[4].

Po zakończeniu trwającej ponad półtora roku trasy koncertowej Once, w październiku 2005 Tuomas Holopainen opublikował na oficjalnej stronie zespołu list otwarty, w którym pozostali czterej członkowie kapeli oznajmiają o zakończeniu współpracy z dotychczasową wokalistką Tarją Turunen, motywując to tym, że zbytnio poświęciła się sprawom finansowym związanym z działalnością grupy, zapominając o uczuciach, jakie powinna w nią wkładać[5][6]. List opublikowany został 22 października 2005.

W liście Tuomas zapowiedział, że miejsce Tarji zajmie inna wokalistka[7]. Według niektórych źródeł, Tarja nie została poinformowana oficjalnie o tym, że zespół zamierza zakończyć z nią współpracę – przez co miała żal do pozostałych członków zespołu.

30 maja 2007 roku w Internecie ukazał się utwór pt. "Eva". 24 maja ujawniono nazwisko nowej wokalistki – Anette Olzon. Występuje ona w kolejnych dwóch singlach: "Amaranth" i "Bye Bye Beautiful". Kolejny pełny album grupy – Dark Passion Play ukazał się 28 września 2007[8]. W grudniu 2007 roku na terenie Finlandii został wydany kolejny singel Erämaan Viimeinen. Jest wersją instrumentalnego utworu "Last of the Wilds" z albumu Dark Passion Play zawierającą fiński tekst. Z uwagi na fakt że Anette Olzon jest z pochodzenia Szwedką i nie zna fińskiego, jako wokalistka gościnnie wystąpiła Johanna "Jonsu" Salomaa z zespołu Indica. 19 lutego 2008 roku zespół wystąpił w krakowskiej Hali Wisły[9]. Koncert Nightwish poprzedził występ zespołu Pain[10]. 21 maja tego samego roku ukazał się singel The Islander, a 14 kwietnia 2008 ukazał się video-klip do tego utworu, który wyemitowano pierwszy raz w Fińskim MTV o 7 wieczorem (Fińskiego czasu).

Dalsza twórczość

Potem Nightwish wydawał jakieś płyty dwa lata, zawsze w tydzień po imprezie, na której się spotykali. Dalej ich olewano, jednak nie przeszkodziło to zdeterminowanemu Tuomasowi namówić wytwórni do zaangażowania orkiestry. Była ona absolutnie niezbędna w nagraniu takich kawałków jak Homo (utwór, w którym lider grupy przyznaje się do swoich zainteresowań; oficjalnie nazwany "Nemo") i Wish I Had An Angel. Wtedy też pierwszy raz pojawili się w mediach.

Wyrzucenie Tarji

Mimo to, nadal mało kto słuchał Nightwisha. Dlatego Tuomas w 2005 roku postanowił wywalić Tarję na zbity pysk i narobić rabanu wokół zespołu. Dlaczego ? "Tarka" odrzuciła umizgi nieszczęśliwego poety i wyszła za mąż za miejscowego Don Juana, Marcelo Cabuli. Tuomas: "Była wobec mnie zimna jak śledzie w supermarkecie." Udało się - zaraz po wyrzuceniu wokalistki pojawiło się ogromne grono nowych fanów. Większość z nich zaraz zaczęła rozpaczać, że bez Tarji ten zespół to już nie będzie to. Wciąż (niestety) jest wiele osób zwanych "Tarja zombie", którzy pod każdym klipem (np. na Youtube) wypisują "Anette sucks" ; "Tarja come back" a tak naprawdę mają niecałe 14 lat i nie rozumieją, że świat się zmienia.

A tak w ogóle to ile można oglądać tą samą żółtą firankę albo czerwony koc na pościeli?

Przyjęcie Anette

Następne dwa lata zespół miał fanów gdzieś i pił, palił i imprezował. W listopadzie 2006 roku przyjęto Anette Olzon. Zaraz nagrano kilka mrocznych kawałków żeby zrobić Tarce na złość. W ten sposób powstało wątpliwe dzieło pod tytułem Dark Pussy Play, na którym uraczono fanów piskami, jękami i sapaniem nowej wokalistki. Zawsze lepsze to od uciekających trzech płuc Tardży. Album promowany dwoma nakręconymi po pijaku teledyskami, w których Tuomas szpanuje gołą klatą z pięcioma włosami i pojawia się dużo ładnych dziewczyn z miejscowego domu opieki, natychmiast osiągnął znakomite wyniki sprzedaży (trzeba było wykupić i zniszczyć jak najwięcej krążków, aby ludność świata nie zaczęła masowo obcinać sobie uszu), a także wkupił się w łaski słuchaczy muzyki całkiemnieambitnej.

Tak w ogóle to Tarja szpanuje dalej swoimi trzema oktawami i śpiewaniem "forever" jako "FORIIIVAAER!", a fani się cieszą.

Dyskografia

Albumy studyjne:

Defałde:

Single:

  • The Carpenter
  • Sacrament of Wilderness
  • Walking in the air
  • Sleeping sun
  • Depp Silent Complete
  • Wishmaster
  • Ever dream
  • Bless The Child
  • Nemo
  • Wish I Had an Angel
  • Kuolema Tekee Tateiljan
  • The Siren
  • Sleeping Sun
  • Eva
  • Amaranth
  • Bye Bye Beautiful
  • The Islander

Kompilacje

  • Wishmaster 2000
  • Nightwish
  • Whorstwishes
  • Highest Hopes
  • The Sound of Nightwish Reborn
Źródło: „https://nonsa.pl/index.php?title=Nightwish&oldid=790544”