Linkin Park
Linkin Park[1] (ang. Linkujący Park) – amerykański zespół z gatunku rapcore i metal (kiedyś) oraz pop rock (teraz).
Obecny skład zespołu
- Fred Nelson - gitara jednostrunowa (1996-)
- Mickey Shinoda - wirtuoz multiinstrumentalista (gra na wszystkim co popadnie, nawet na majtach własnej babci) (1996-)
- Czester Bennington - wrzaskun (1999-)
- Rob Burdel - metronom (1996-)
- Józek Chan - Hip-hop eJay 2.0 (1996-)
- Colin Farrell - drugie wcielenie Sida Viciousa(1996-1999, 2001-). Mówi się, że Sid odrodził się w nim jak feniks z popiołów.
Byli członkowie zespołu
- Mark Łejkfild (1996–1998)
- Khy Khy Christmas (1998–1999)
- Szkot Koziołek Matołek (1999–2001)
Współpracownicy
- Menadżer: Bob Budowniczy
- Menadżer produkcyjny: Chris Gratka
- Cieśla (wycina z desek atrapy gitar, które przydają się podczas koncertów): Ethan Smerfy
- Dizajner oświetlenia: Mark Jacobs Kronung... itd. itp. etc.
Styl
Mickey Shinoda od zawsze czuwał nad warstwą raperską, którą dodawał do już nagranych ryków Czestera Benningtona. Było ostro i buntowniczo, a patronat nad karierą zespołu sprawowało graffiti. Wszyscy zachwycali się, że wychodzi to dosyć nowatorsko, więc – żeby wychodziło jeszcze lepiej – na 2 Minutes to Midnight uspokojono wokal do tego stopnia, że przy „Linkinach” spokojnie możesz na potupance pobujać „przytulańca”.
Popularność
Są jednym z ulubionych zespołów Dzieci Neo, które widzą w muzyce LP najprawdziwszy kawał metalu. Przez regularne kupno naszywek wspierają zespół finansowo.
Albumy i single
Mimo iż z przychodów za naszywki i koszulki z logo zespołu członkowie LP mogliby spokojnie leżeć brzuchem do góry na Karaibach, postanowili dalej sprzedawać nagrania z koncertów i ponad 20 singli. Zespół nagrał tylko 3 prawdziwe studyjne płyty różniące się od siebie. A oto one:
- Hybrid Theory (2000) – kawał dobrego death metalu. Tylko dla wysłanników Szatana
- Meteora (2003) - hip-hop w najlepszym eJayowym wydaniu
- Minutes to Midnight (2007) - album do tańca i różańca. Ostre thrash metalowe kawałki mieszają się z chórem kościelnym, np. w piosence "Hands Held High" (po polsku "Klaszczmy rękoma w górze")
