Metro londyńskie
Szablon:Strona kandydująca Please mind the gap
- Jeśli podróżujesz metrem, słyszysz to po parędziesiąt razy dziennie
Metro londyńskie (The Tube) – metro jeżdżące po Lądku Zdrój, najbardziej zdziadziały system metra na świecie. Mimo, że metro po angielsku to underground (czyli pod ziemią), to większość tras w Londynie jest na powierzchni miasta. Długość całego systemu linii to ponad 400 kilometrów (połowa długości polskich autostrad).
Bilety
Bilety można kupić na stacjach: w kasach oraz automatach (są wielojęzykowe, nawet się polski znalazł). Te zakupione na metro, obowiązują też w autobusach i DeeLeRze. Cena biletu różni się w zależności od liczby stref, na którą kupujemy bilet (tych jest aż sześć: od pierwszej, czyli ścisłego centrum, do szóstej, gdzie jak wysiądziesz, to już nie wrócisz. Chyba, że ambulansem) i porze dnia: szczyt i poza szczytem.
Linie
Londyńskie metro wyróżnia dwa typy linii: sub-surface i deep line. Ten pierwszy to takie podziemne PKP, pociągi normalnie jeżdżą, stacje przypominają dworzec i jest fajnie, metro jeździ średnio 5 metrów pod ziemią. Deep line to jazda ok. 20 metrów pod ziemią, a na każdej stacji tory w obie strony są oddzielone i każdy pociąg musi jechać sam jak ten palec... Oprócz tego oba typy tuneli są inaczej budowane, o szczegóły pytaj polskich budowniczych, którzy wyemigrowali na bezludną wyspę.
Każda linia ma swój oddzielny kolor, ale to i tak nie jest takie proste jak w Milimetrze. Jest niby jedna linia, np. Northern Line – najbardziej porąbana w całym systemie, ale i tak rozgałęzia się w paru miejscach i zamiast dwóch pętli na jednej linii, masz ich cztery. Musisz się więc patrzeć na wyświetlacz z przodu pociągu, by dowiedzieć się do jakiej stacji zmierza. Oczywiste jest, że pociąg kojarzy ci się z Polskimi Kolejami i wagonikami pociskającymi 20km/h. Tutaj jadą one średnio 80km/h, więc nie martw się, gdy nie zobaczysz tabliczki. Wsiadaj do pierwszego pociągu jaki przyjedzie, najwyżej dojedziesz do szóstej strefy, gdzie zabiją cię murzyni i nie będzie problemu.
Northern Line
Linia koloru czarnego, typ deep line. Przed chwilą wspomniana. Zalicza mało ciekawych miejsc, głównie przydatna do przesiadania się, gdy się mieszka na zadupiu np. w okolicach Morden. Nazywa się Northern, czyli północna, ale jeździ też na południu i centrum.
East London Line
East London Line to linia oznaczona pomarańczą, typ deep line. Jest prawie najkrótszą linią, nie przebiega właściwie przez żadne warte uwagi miejsca, prócz stacji Fapping (stacja koniobijców). Linia jest gruntownie przebudowywana, by połączyć się z londyńskim systemem tramwajów, Tramlinkiem.
Waterloo & City Line
Najkrótsza linia przebiegająca przez dwie stacje: Bank i Waterloo. Jak pisze Wikipedia – linia ma za zadanie łączyć „ścisłe centrum Londynu” ze stacją Waterloo, która znajduje się w ścisłym centrum Londynu. Działa od poniedziałku do soboty, w niedziele jest wynajmowana, m.in. do corocznych zawodów Wielki Niedzielny Bieg Wielkich Biegaczy Przez Tunel Londyńskiej Linii Metra Waterloo & City Line. Linia jest oznaczona kolorem morskim.
Central Line
Najdłuższa linia metra w Londynie, przechodzi przez prawie 50 stacji i jest niemal tak porąbana, jak Northern Line. Oznaczona kolorem czerwonym. Przejeżdża przez wiele ciekawych miejsc, jak Notting Hill Gate (to tam, gdzie kręcili film Wzgórze Nic), Holborn (w Danii) i St. Paul's (katedra św. Pawła ze słynną cudowną kopułą zamiast dachu).
Victoria Line
Victoria Line, znana także jako Polish Linia, jest oznaczona kolorem jasnoniebieskim. Przebiega przez jeden z większych londyńskich dworców – Victoria Station, gdzie 90% to Polacy, a 12% to obsługa stacji. Jedna z pętli tej linii to Brixton – tam, gdzie się biją i śpiewał o tym zespół Cash. Jedyna linia (prócz tej 20-centymetrowej Waterloo & City), której cała trasa znajduje się pod ziemią.
Jubilee Line
Jubilee Line to linia oznaczona kolorem szarym popielatym? srebrnym! Jeździ koło większości stadionów w Londynie (tj. dwa na kilkadziesiąt). Linia lubiana przez Polaków, którzy właśnie przylecieli: ze Stansted wsiadają w autobus do Stratford, a stamtąd jadą na Wembley powspominać stare, dobre czasy i Jana Tomaszewskiego.
Bakerloo Line
Brązowa linia metra. Kiedyś nazywała się Baker Street and Waterloo Railway, czego nikomu się nie chciało pisać i gadać, więc używali ksywki Bakerloo, która się z resztą przyjęła oficjalnie chwilę później. Jest to linia typu deep line i przejeżdża przez parę słynnych londyńskich miejsc (jak każda).
Circle Line
Circle Line to linia, która jeździ wokół pierwszej strefy bez przerwy, nie ma pętli, tylko jeździ sobie w kółko. Jest oznaczona na żółto. Linia jest typu sub-surface. Przejeżdża przez większość ważnych miejsc w sercu miasta, można by ją przyrównać do tętnicy doprowadzającej krew.
Hammersmith & City Line
Hammersmith & City to linia popularna wśród pedofilów (jest najmłodszą z linii w mieście) i gejów (jest oznaczona kolorem różowym). Przejeżdża przez takie stacje, jak Moorgay, West Fag, czy Euston Squex.
Piccadilly Line
Druga najdłuższa linia w Londynie, oznaczana kolorem ciemnoniebieskim. Łączy stację Cockfucksters ze stacjami Sexbridge (Boże, ale to wszystko zboczone) i Heathrow (największe lotnisko Anglii). Przy okazji robi konkurencję linii Hammersmith & City, pokrywając się z nią przez pół trasy.
District Line
Trzecia linia Wielkiej Trójcy Porąbanych Linii Londyńskiego Metra, do której należy wraz z Northern i Central Line. Jest oznaczona zielonym kolorem. Jedna z dłuższych. Mimo to, omija wszystkie ciekawe miejsca, więc turyści omijają ją szerokim łukiem.
Metropolitan Line
Najstarsza linia metra na świecie. To jej metro zawdzięcza swą nazwę (ale tylko w języku Polaków i Litwinów – METRO-POL-LITAN, tak?). Przy okazji linia ma najdłuższą dziurę między stacjami z całego systemu (między Wembley Park, a Finchley Road). Niektóre stacje tej linii mają ciekawe nazwy, jak np. stacja Amsterdam, serowo-szynkowa Cheeseham, czy kurczakowa Chickenham.
