Dark ambient
Dark ambient – ciemna jak dupa Pigmeja odmiana muzyki elektronicznej, stworzona po to, żebyś zesrał się w gacie. Namiętnie używana w chujowych horrorach, w celu uczynienia ich na siłę straszniejszymi. Innym zastosowaniem jest puszczanie jej na złość sąsiadom do domofonu w środku nocy. Jeszcze innym jest straszenie młodszego rodzeństwa podczas nocnej wycieczki do kibla. Nie posiada żadnej wartości muzycznej ani estetycznej.
Charakterystyka
Dark ambient składa się w 20% z dźwięku, w 25% ze strachu, w 5% z krwi i w 50% z ciemności. Opiera się głównie na wyrąbanych w niskie częstotliwości padach, chaotycznie rozwalających się po utworze. Drugim ulubionym narzędziem twórców jest pogłos nałożony na pojedyncze dźwięki. Dźwiękami tymi są zazwyczaj nadepnięcie kota, uderzenie w kocioł, zbicie szyby lub inny przedmiot wydający mhroczne dźwięki. Wokale, o ile występują, składają się z opętańczych jęków, krzyków, wrzasków, a czasami z szeptów sepleniących dziewczynek oraz niewyraźnego, basowego monologu. W ten sposób budowane, ambitne utwory trwają około siedmiu minut. Słuchanie płyty dark ambientowej powoduje zapomnienie, że w ogóle się czegokolwiek słucha, nie mówiąc już o rozróżnianiu chociażby przejść pomiędzy kolejnymi utworami.
