Niepewność
Niepewność – jeden z mniej znanych wierszy Adama Mickiewicza.
Owo dzieło sztuki lirycznej zostało uczynione prawdopodobnie w wyniku wielce miłosnego afektu do niezidentyfikowanej postaci kobiecej, która to spętała jego umysł, a następnie wykorzystała go i porzuciła.
Autor opisał w wierszu swoje przeżycia w chwili kontaktu, oraz braku kontaktu z ukochaną kobietą.
Świadczy o tym jego niezdecydowanie oraz brak spójności w logicznym toku myślenia i wypowiedzi. Długie przebywanie w stanie jawnej nieświadomości, graniczące ze śmiercią duchową bohatera romantycznego, jest charakterystyczne właśnie dla epoki romantyzmu i nazywane było w tamtym okresie byciem na haju.
Interpretacja wiersza[edytuj • edytuj kod]
- Strofa I
Bohater jest zakłopotany – gdy widzi ukochaną kobietę, czuje obojętność, jak gdyby miał zaraz „puścić pawia”, a gdy jej z kolei długo nie widzi, nie może o niej przestać myśleć, czuje wielką miłość do niej.
Po każdej zwrotce, w czasie przerywnika myślowego, gdy podmiot liryczny zbiera swe myśli do kupy, następuje refren, który jest pytaniem retorycznym: Czy to jest przyjaźń? Czy to jest kochanie?
- Strofa II
Podmiot liryczny jest tak odurzony, że nie potrafi nawet przypomnieć sobie, jak wygląda jego ukochana, lecz czasami ma przebłyski świadomości i ten obraz powraca.
- Strofa III
Gdy bohater cierpi, jest mu źle, a zawartość alkoholu w jego krwi wynosi 2,5%, zastanawia się, jakim cudem zatoczył się do domu swej ukochanej o własnych siłach, nie myląc przy tym drogi ani razu. Zwrotka ta jest przełomowym fragmentem utworu, gdyż w niej już dowiadujemy się, że bohater jednak kocha adresatkę swych uczuć.
- Strofa IV
Podmiot liryczny obiecuje swej ukochanej wieczną troskę i miłość, jednak z tym piekłem się pospieszył.
- Strofa V
Zwrotka ta traktuje o intymnej sferze obydwu ludzi – bohatera oraz jego lubej, mianowicie dotykają się dłońmi.
- Strofa VI
Podmiot liryczny jest zaskoczony, że samodzielnie mógł dojść do tak mądrych wniosków, nie wierząc jednak swej inteligencji przypisuje je wieszczemu duchowi, cokolwiek by to miało znaczyć.
Wnioski[edytuj • edytuj kod]
Utwór jest świetnym przykładem, do czego może doprowadzić miłość mężczyzny do kobiety. Z wiersza wynika, że podmiot liryczny miłuje swą ukochaną, a o tym, czy uczucie jest odwzajemnione, nie ma najmniejszej wzmianki. Miłość bohatera jest szczera, prawdziwa i wiarołomna, czyli godna wiary.
Adaptacje muzyczne[edytuj • edytuj kod]
W roku 1969 Marek Grechuta dopisał melodię do wiersza, przez co większość Polaków nie może wyrecytować go w szkole bez melodii. Z jego aranżacji wywodzi się słynne „da ba da ba da ba da ba da ba da ba da ba da ba”, które znają wszyscy mieszkańcy Polski. Sam Grechuta przyznał publicznie, że chciał tylko, żeby poezja mistrzów nie była nudna.
