Grajek uliczny
Grajek uliczny – osoba płci dowolnej, posiadająca instrument muzyczny. Poza posiadaniem rzeczonego instrumentu rzadko posiada ona umiejętność gry na nim, a jeszcze rzadziej - talent do tego. Generalnie jest to osoba emitująca dźwięki przy pomocy isntrumentu tudzież otworu gębowego w miejscach publicznych. Dźwięki te czasami można nazwać muzyką.
Repertuar
Grajek uliczny wykonuje zazwyczaj utwory z repertuaru kultowego-jak-chuj. Cechuje go przy tym zupełna dowolność interpretacyjna oraz przerost form ekspresji (vibratta, jęczatta, szeptty etc.). Ostatecznie wykonywany utwór nie tylko nie jest podobny do oryginału, ale i do czegokolwiek znanego.W tej grupie najlepiej sprawdzają się utwory rzewne, w ktorych można zrobić efektowną, filozoficzną pauzę, celem przewrocenia nogą kartki w śpiewniku.
Istnieje grupa grajków ulicznych, którzy wykonują utwory własne. Co gorsza - utwory okraszają własną muzyką. Pomimo, że utwory te z pewnością posiadają głeboką warstwę treściową, ich odbiorcy zazwyczają przyspieszają kroku, by jak najprędzej znaleźć się poza polem rażenia owych awangardowych utworów. W najlepszym wypadku tacy twórcy mogą zostać gwiazdami reklam soków z "Hortexu".
Instrumentarium
Podstawowym instrumentem grajka ulicznego jest gitara. Gitara rzadko jest nastrojona, bo co za sztuka grać na nastrojonej. Niekoniecznie musi też posiadać wszystkie struny. Najważniejsze, żeby była oblepiona nalepkami w stylu punk-emo i ozdobiona egzstencjonalnymi napisami.
Innym ciekawym instrumentem grajka ulicznego jest bongos, służący do grania, spania i siedzenia na nim (choć nie równocześnie).
Stosunek do wykonywanych utworów
Stosunek grajka ulicznego do wykonywanych utworów jest głęboki, osobisty i zakotwiczony gdzieś w nim. Grajek przeżywa wykonywane utwory w sposób niezrozumiały dla odbiorców, co czyni jego pozycję nader dramatyczną. Na zewnątrz przejawia to ruchami, będącymi połączeniem choroby sierocej z tańcem św. Wita. Artykulacja werbalna wykonywanych utworów wymyka się wszelkim muzycznym klasyfikacjom, czerpiąc z jakichś marsjańskich gam oraz dawno wymarłych języków prehistorycznych ludów Oceanii.
Cel istnienia
Celem istnienia grajka ulicznego jest zebranie przez niego jak największej ilości forsy na piwo. Czyli o jak wzniosłych rzeczach by nie śpiewał, chodzi i tak o kasę.
Typy grajków ulicznych
- Lumpenbard – w reperetuarze Stachura, Kaczmarski i pieśni z bezdroży. Wzrok dziki, suknia plugawa. Kolczyk - u facetów w uchu, u kobiet - gdzieniegdzie indziej. Wrażenie na odbiorcach - 1... no 2 złote.
- Transowy bębniarz – w repertuarze łubudubudubudububudu. Koniecznie bandama & bojówki. Przydatni niełubudubujący, zbierający datki od oszołmomionego audytorium. Wrażenie na odbiorcach - do 5 złotych.
- Szalony wirtuoz – w repertuarze utwory własne lub klasyka w nieprawdopodobnie karkołomnych wersjach. Ma własne nagłośnienie. Zna nuty. Powoduje u mijających go uczniów szkół muzycznych opad szczęk. Wrażenie na odbiorcach - nawet dycha!!!
- Zespół peruwiański – w repertuarze muzyka mechaniczna, odtwarzana z magentofonu, podczas gdy zespół zajmuje się jedzeniem zapiekanek z keczapem lub handlem płytami z andyjską muzyką ludową. Wrażenie na odbiorcach - 2-3 płyty w miesiącu.
