Juliusz Słowacki: Różnice pomiędzy wersjami
(Ale ze mnie lama, blankuję Nonsensopedię... Byłbym bardzo wdzięczny za otrzymanie bana) |
M (Przywrócono przedostatnią wersję, jej autor to Ƶarliwy GIodniaNin. Ofiarą rewertu jest 64.20.45.178.) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{sur2|„Słowacki”|[[język słowacki]]|e}} |
|||
'''Język Juliusz Słowacki''' (ur. [[4 września]] [[1809]] w [[Krzemieniec|Krzemieńcu]], zm. [[3 kwietnia]] [[1849]] w [[Paryż]]u) – polski poeta, mesjasz, dykalkulik, piwosz , urodził się na przedmieściach [[Warszawa|Warszawy]], by dać przykład, że nawet ludzie ze slamsów mogą dojść na szczyt. |
|||
Gdy jego matka zamordowała ojca jego przyrodniej siostry, a swojego męża i znanego kochanka [[Izabela Łęcka|Izabeli Łęckiej]], wyjechał do [[Wilno|Wilna]] studiować psychologię alkoholików. Po bacznych obserwacjach zaskoczył uczniów znanego liceum gdzieś tam na [[Galicja|Galicyi]] swoim tomikiem poezji, w którym w niezwykle subtelny sposób odsłania swe upodobania do [[homoseksualizm]]u oraz do grania w [[poker rozbierany|pokera rozbieranego]]. Posiadał tak zwany [[kompleks Edypa]], przez co musiał opuścić swą ojczyznę, [[Rosja|Rosyję]]. Gdy wystąpił z klubu AA, postanowił obrazić [[Adam Mickiewicz|Mickiewicza]], co zresztą zakończyło sie niepowodzeniem i poniżeniem jego samego- nasz wieszcz [[Adam Mickiewicz|Adam]] chwycił go za kołnierz i wyrzucił z biby nazywając jego poezję „świątynia bez Boga”. Umarł jako kawaler, ponieważ miał olbrzymie baki, poczerniałe zęby i łysinę. Po śmierci stał się jednym z [[trzej dyżurni polscy wieszczowie|trzech dyżurnych polskich wieszczy]]. Według [[Gombrowicz]]a Słowacki wielkim poetą był, ponieważ sło-wacki wiel-kim po-etą, sło-wacki, wa-cki, mu-cha i pchła. Leży w jednym grobie na Wawelu ze swoim najlepszym przyjacielem [[Adam Mickiewicz|Mickiewiczem]]. |
|||
{{stublit}} |
|||
[[Kategoria:Polscy poeci|Słowacki, Juliusz]] |
|||
Wersja z 22:51, 16 maj 2011
|
„Słowacki” przekierowuje tutaj. Zobacz też język słowacki. |
Język Juliusz Słowacki (ur. 4 września 1809 w Krzemieńcu, zm. 3 kwietnia 1849 w Paryżu) – polski poeta, mesjasz, dykalkulik, piwosz , urodził się na przedmieściach Warszawy, by dać przykład, że nawet ludzie ze slamsów mogą dojść na szczyt.
Gdy jego matka zamordowała ojca jego przyrodniej siostry, a swojego męża i znanego kochanka Izabeli Łęckiej, wyjechał do Wilna studiować psychologię alkoholików. Po bacznych obserwacjach zaskoczył uczniów znanego liceum gdzieś tam na Galicyi swoim tomikiem poezji, w którym w niezwykle subtelny sposób odsłania swe upodobania do homoseksualizmu oraz do grania w pokera rozbieranego. Posiadał tak zwany kompleks Edypa, przez co musiał opuścić swą ojczyznę, Rosyję. Gdy wystąpił z klubu AA, postanowił obrazić Mickiewicza, co zresztą zakończyło sie niepowodzeniem i poniżeniem jego samego- nasz wieszcz Adam chwycił go za kołnierz i wyrzucił z biby nazywając jego poezję „świątynia bez Boga”. Umarł jako kawaler, ponieważ miał olbrzymie baki, poczerniałe zęby i łysinę. Po śmierci stał się jednym z trzech dyżurnych polskich wieszczy. Według Gombrowicza Słowacki wielkim poetą był, ponieważ sło-wacki wiel-kim po-etą, sło-wacki, wa-cki, mu-cha i pchła. Leży w jednym grobie na Wawelu ze swoim najlepszym przyjacielem Mickiewiczem.
