Poprawność polityczna
Poprawność polityczna – filozofia łagodzenia niechęci do brudasów Cyganów, chciwych Żydów, obleśnych pederastów i faszystów Niemców przez używanie synonimów, tj. odpowiednio wędrowni grajkowie, wędrowni kupcy, seksualnie samoakceptowalni i stateczni pedanci.
Tradycją jest już używanie słowa „inaczej”, np. mądry inaczej, kochający inaczej, bogaty inaczej, najedzony inaczej, mający gdzie mieszkać inaczej, opłacający rachunki w terminie inaczej, mogący liczyć na ciepło domowego ogniska inaczej, posiadający wszystkie kończyny inaczej, niezarażony śmiertelnymi chorobami inaczej.
Coraz powszechniejsza w krajach zachodu, w których mieszkańcy popadają w niejaką fobiofobię. Dają przyzwolenie na wszystko, aby tylko pozostać poprawnym politycznie, bojąc się uznania za homofoba, ksenofoba czy innego -foba, bądź faszystę, gdyż całkowicie wyklucza to taką osobę z życia społecznego. Fobiofobia jest również coraz częściej używana na arenie politycznej. Okrzyknięcie przeciwnika homofobem sprawi, że jego poparcie spadnie do poziomu ujemnego.
Słowniczek poprawności politycznej
- Adolf Hitler – niedoceniony malarz z kłopotami psychicznymi i słabością do używek
- narkoman – osoba stawiająca przyjemność ponad obowiązkami
- pedał – osoba posiadająca poprawny inaczej pogląd na sprawy miłości; osoba z odwrotnymi wzorcami zachowań seksualnych
- pijak – osoba niestabilna chemicznie
- postkomunistyczni zbrodniarze – ludzie zaangażowani w sprawę budownictwa socjalistycznego we własnym kraju.
- śmierdząca sprawa – sytuacja nieprzynosząca komfortu sensytywnego osobom zaangażowanym i postronnym
- złodziej – osoba posiadająca alternatywne poglądy na temat prawa własności; osoba stojąca w moralnej opozycji do społecznego podziału dóbr, przeprowadzonego proporcjonalnie do wkładu pracy osób obdzielanych
- kurdupel - człowiek o innej orientacji w przestrzeni, człowiek o obniżonym środku ciężkości, obywatel kompaktowy
- łysy - człowiek wybiórczo kędzierzawy
- zezowaty - obywatel perspektywiczny
