Red Hot Chili Peppers

Członkowie zespołu

Red Hot Chili Pampers Peppers (w skrócie RHCP, a po polsku Czerwone Gorące Papryczki Chili) – kalifornijski, długowłosy zespół grający rock alternatywny, funk, a nawet metal.

Historia

Wczesna historia

Anthony Kiedis poznał Michaela Balzary'ego w szkole, gdzie ten pierwszy był nowy po przeprowadzce, a ten drugi był obyty i grał w szkolnej orkiestrze dętej. Po jakimś czasie, słuchając płyt ojców zdecydowali, że założą zespół. Flea sięgnął po bas, Anthony po wokal i narkotyki. Gitarę i perkusję zajęli Hillel Slovak i Jack Irons. W tym składzie nagrano kilka krążków, póki Slovak się nie zaćpał, a Irons winiąc się za jego śmierć nie wpadł w depresję i nie odszedł.

Po pewnym czasie lekko podłamani przyjaciele zrobili casting na gitarzystę zespołu, który wygrał John Frusciante, młody wtedy funkowiec z bujną czupryną. Skład zespołu dopełnił Chad Smith, siłą. W międzyczasie nagrano parę mniejszych wydawnictw i wymieniono kilka razy nazwę, w ostateczności na obecną.

Jako początkowy image zespołu wybrano nagie torsy (nie zawsze tylko torsy) i brudne spodnie. Dopiero z czasem wizerunek wygrzeczniał.

Lata późniejsze

Po nagraniu Mother's Milk i Blood Sugar Sex Magik grupa zasłynęła nie tylko w Stanach, ale i Europie, a Frusciante opuścił grupę, gdyż nie mógł znieść sławy, a mógł znieść heroinę. Zastąpił go Dave Navarro, prawdziwie amerykański latynos, z którym Peppersi nagrali jedną płytę. W międzyczasie Kiedis zdołał ucharakteryzować się na Iggy'ego Popa, co podniosło zainteresowanie zespołem.

Gdy Navarro opuścił Red Hot Chili Peppers postanowiono ponownie przyjąć Johna, bezdomnego sprzedającego obrazy za kokainę chleb. Po nagraniu Californication, która osiągnęła ogromny sukces, mógł już sobie pozwolić na willę albo i dwie.

W 2002, pod wodzą Ricka Rubina wydano kolejną płytę, którą z powodu lżejszych brzmień porównywano do dokonań Madonny. Wcale nieprzejęci tym faktem członkowie zespołu osiągnęli największy sukces w karierze – rzucili używki.

Reaktywacja

Kolejny raz wzięci pod oko Rubina prawie pięćdziesięcioletni już Peppersi weszli do studia, by nagrać po czteroletniej przerwie kolejny album – Stadium Arcadium. Wydawnictwo przyjęto pozytywnie, piszczeli fani, czy też fanki, puszczano fajerwerki, a grupa zawitała nawet do Polski. Krytycy byli zawiedzeni, bo żaden z Peppersów nie ubrał się na biało-czerwono (oprócz Kiedisa, który na początku koncertu wybiegł w swoim biało-czerwonym szlafroku), nie to co U2.

W 2009 (konkretnie w grudniu) Frusciante odchodził z RHCP. Zastąpił go jakiś nieznany szarpidrut z Ataxii, zużyto 10 kg pomidorów. Wiele fanów się załamało sytuacją zespołu. Przeklinając bogu ducha winnego Johna, który chciał po prosto poużywać życia póki młody, rozwodzą się nad biednym Anthony'm i Flea. Co ciekawe, w swoich esejach o Chadzie nie wspominają. Ale on, jak wiadomo, ma swój Chickenfoot i pieprzy system.

Aktualny skład

• Antoni Kiedyś – wokal, teksty, wywiady, tatuaże, zwalający z nóg uśmiech.
• Fleja – gitara basowa, szczerbaty uśmiech.
• Ktoś tam – niemy morderca gitarzysta. Nic więcej nie wiemy. Zastępuje Johna Frusciante.
• Will Ferell Chad Smith – bębny, wyrywanie lachonów.

Dorobek

RHCP, którzy zaczynali od coverowania Hendriksa dziś mają w dorobku prawie dziesięć płyt i prawie dziesięć razy więcej składanek. Czerwone Gorące Papryczki Czili- Najlepszą częścią albumu jest okładka, która i tak nie jest zbyt dobra. Chociaż jest pierwszą płytą, oryginalni szarpidrut i garnkowy na niej nie występują.

Dziwny Stylowy- Tutaj Hilel już wrócił, ale na niewiele się to zdało

'Podniesiony w Górę Matkojebczy Plan Imprezowy- Wszyscy ojcowie założyciele razem po raz pierwszy i ostatni. Album wkroczył na listę Billboardu, co dało Papryczkom trochę nadzieji, ale zaraz potem Słowak się zaćpał, Żelazny Jacek sobie poszedł, i fanbase trzeba było budować od nowa.

Mleko Matki- Wraz z Janem Nikt-nie-wie-jak-to-wymówić i bijącą w bębny wersją Willa Ferella przyszedł lekki sukces i złota płyta, ale ludzie i tak szybko zapomnieli o tym albumie.

Krew Cukier Seks Magia- Juhu, udało nam się coś osiągnąć!

Jedna Gorąca Minuta- Jedyny album z Navarronym Dawidem, przez którego słychać tu metale nie do końca szlachetne, bo głównie o seksie i dragach (kto by się spodziewał?).

Kalifornikacja- Kolejny dowód tego, że $JohnFrusciante=Sukces$.

Tak w Ogóle- Dżon nie dość, że został na więcej niż jedną płytę, to jeszcze w dużym stopniu ją napisał, wyręczając nawet Pchełkę w pisaniu basiek, przez co słychać je mniej niż zwykle.

Stadion Arkadion- Zespół ustanowił niepobity dotąd rekord trzech albumów bez zmiany gitarzysty, co ten postanowił uczcić odejściem z zespołu. Album dostarczył w ciul dużo piosenek i prawie tyle samo nagród.

Jestem z Tobą- Za Jana przyszedł wioślarz z równie dziwnym nazwiskiem, choć dla fanów i fanek (głównie fanek) to już i tak nie to samo. Co ciekawe nowy członek zespołu jest o prawie 10 lat młodszy od reszty.

Spierdalamy- Drugi już album z Joshem, co wnioskując po historii zespołu wróży jego rychłe odejście. Na albumie występuje rzecz nie słyszana dotąd w muzyce rockowej, a mianowicie bas głośniejszy od gitary.

Teksty

Teksty Papryczek od zawsze poruszały tematykę kobiet, seksu, imprez alkoholowych, Kalifornii, szkół katolickich oraz emocji związanych ze świętami Bożego Narodzenia. Niektóre z nich są dosyć niezrozumiałe bądź ukrywane pod stosem metafor. Dla przykładu w piosence Road Trippin' Anthony śpiewa o podróży z dwoma alienami, w „Californication” o pierworodnym jednorożcu, a w Parallel Universe zwierza się Jezusowi, że jest wężem pustynnym oraz królem Kalifornii.

Dlaczego gitarzyści odchodzą?

• Hillel Slovak – przykry wypadek po przedawkowaniu hery.
• Jack Sherman – chciał coś robić, a nie tylko się opierniczać i ćpać.
• John Frusciante (cz.1) – nie poradził sobie ze sławą albumu „Blood Sugar Sex Magik”.
• Dave Navarro – odszedł bez przyczyny. Flea i Kiedis po prostu nie mieli kogo wywalić.
• John Frusciante (cz.2) – postanowił, że jego albumy solowe są sto razy lepsze niż jakieś tam byle Stadium Arcadium.

Teledyski

Ich oryginalne pomysły często stają się inspiracją dla innych artystów. W teledysku Dani California przedstawia historię muzyki gitarowej (wykorzystane później przez Boba Sinclaira z dodaniem Eminema i Marleya), a w Californication porównuje członków zespołu do postaci z gry komputerowej (ściągnięte przez Iron Maiden).