Roxette

Roxette – szwedzki zespół poprockowy śpiewający głównie o motoryzacji (Sleeping in My Car o wybrykach na tylnim siedzeniu, czy Joyride o wożonku kradzionym autem).

Historia

Zespół powstał w latach 80. Zaraz po wydaniu pierwszego albumu wszyscy mówili, że lepiej, żeby już nie grali. Oni się uparli i ciągle grają, a wychodzi jak wychodzi.

Sama kariera Roxette rozwinęła się dość dziwnie. Podczas wymiany studenckiej przebywający w Szwecji Amerykanin usłyszał jedną piosenkę, która spodobała mu się tak, że na kasecie magnetofonowej stworzył jej kopię, którą zawiózł do własnego narodu, by sprzedawać po targach i bazarach. Sprzedaż szła szybko, toteż zespół osiągnął nie lada sukces.

Zespół

W skład Roxette wchodzi Per Gessle (gitara i wycie) i Marie Fredriksson (wycie, kanciasta twarz).

Charakterystyczną cechą Pera jest to, że ciągle zmienia fryzury. W początkowej fazie istnienia Roxette miał czerwone włosy i ubierał się w skóry; później przefarbował włosy na czarno i upodobnił się do mopa. Następnie zapuścił włosy, przefarbował na brązowo i przestał się okładać skórą i metalem. Następnie swoje włosy ściął i przefarbował na złoto-brązowo. Aktualnie są krótkie i ciemnobrązowe, ale zapewne się to jeszcze zmieni.

Pan Gessle lubi drogie samochody i tanie wina, których ponoć posiada całą piwnicę. Hobby to daje znać o sobie charakterystycznym, chwiejnym scenicznym krokiem.

Włosy Marie są krótkie, gdyż jak sama stwierdziła, "zużywa się mniej szamponu". Lubi czarny kolor, podobnie jak sataniści i black metalowcy.

Muzyka

Roxette to taki pseudo-rockowy potworek. Od zwykłych popowych zespołów różni go to, że muzycy w dłoniach dzierżą gitary. W piosenkach można usłyszeć charakterystyczne dla tychże gitar, miłe i przyjemne dla ucha dźwięki pił spalinowych i tym podobnych urządzeń. Ponadto dla urozmaicenia zastosowano takie odgłosy jak silnik samochodowy (She Doesn't Live Here Anymore), ćwierkanie ptaków (Queen of Rain), telefon (A Thing About You), przejeżdżający pociąg (The Big L) i choćby szeleszczące liście czy wiatr. Na uwagę zasługują także teledyski. Niezwykle często pojawia się w nich motyw telewizora (m.in. Dangerous, A Thing About You, She Doesn't Live Here Anyomre, Real Sugar czy The Centre of the Heart, gdzie telewizorów występuje cała bateria). Nietrudno spotkać także motywy samochodów (Sleeping in My Car czy Joyride, gdzie Marie i Per ze swoimi gitarami nie wiedzieć czemu zamiast wejść do środka, jadą na masce wozu), a nawet sedesów.

W tekstach piosenek również bardzo często pojawiają się telewizory (choćby Spending My Time) i samochody, na szczęście o sedesach raczej nie śpiewają.

Koncerty

Koncertów Roxette odbyło się bardzo dużo, z czego wszystkie mniej więcej wyglądały tak samo: Per biegał w te i z powrotem z rozkojarzonym wyrazem twarzy (oficjalnie:wina wina i w pstrokatej koszuli w kwiatki, lub ze smokiem na plecach,uważając aby nie potknąć się o kabel od swej odłączonej gitary atrapy i wiarygodnie udawać, że na niej gra, mimo obecności dwóch innych gitarzystów. Marie starała się podskakiwać najładniej i najzgrabniej z całego zespołu, oraz uważać na to, aby milimetrowej długości włosy, równo przylegały do głowy, co trochę przeszkadzało czasem w śpiewaniu. Czasami udawało się utrzymać jedną czwartą sali w stanie względnej przytomności, aż do końca koncertu. W reszcie przypadku, na bis zamiast utworu Joyride,Roxette byli zmuszeni śpiewać Go to sleep,aby nie budzić śpiącej publiczności. Najwięcej fanów wzięło udział w koncercie, który odbył się w Pekinie, w 1995 roku, ale nie od dziś wiadomo, że Chińczycy mają problemy z przeludnieniem.