Technos Basketball: Różnice pomiędzy wersjami
(→Cel) |
(→Cel) |
||
| Linia 6: | Linia 6: | ||
==Cel== |
==Cel== |
||
Celem głównej ''kampanii'' było rozegranie serii spotkań z różnymi przeciwnikami. Po każdym wygranym dostawaliśmy od przeciwników <del>wpierdol</del> jakiś prezent, który dawał jednemu z naszych pseudo–koszykarzy super staty lub jakąś umiejętność (np. dojenie krowy). |
Celem głównej ''kampanii'' było rozegranie serii spotkań z różnymi przeciwnikami. Po każdym wygranym dostawaliśmy od przeciwników <del>wpierdol</del> jakiś prezent, który dawał jednemu z naszych pseudo–koszykarzy super staty lub jakąś umiejętność (np. dojenie krowy). |
||
Kluczem do zwycięstwa było wykorzystywanie elementów otoczenia (m.in. konia, który wykopywał nas na wyższy kosz). Podczas kolejnych spotkań kierowaliśmy drużyną złożoną aż z 4 zawodników, z których wybieraliśmy 2 do gry. Nie było większego dylematu podczas wyboru dream–teamu, ponieważ tylko 2 nadawało się do gry. Na szczęście w czasach, gdy tworzono grę, nie wynaleziono jeszcze kontuzji, tym samym zwiększając |
Kluczem do zwycięstwa było wykorzystywanie elementów otoczenia (m.in. konia, który wykopywał nas na wyższy kosz). Podczas kolejnych spotkań kierowaliśmy drużyną złożoną aż z 4 zawodników, z których wybieraliśmy 2 do gry. Nie było większego dylematu podczas wyboru dream–teamu, ponieważ tylko 2 nadawało się do gry. Na szczęście w czasach, gdy tworzono grę, nie wynaleziono jeszcze kontuzji, tym samym zwiększając szansę [[Dzieci Neostrady|przeciętnym graczom]]. |
||
==Ciekawostki== |
==Ciekawostki== |
||
Wersja z 16:04, 18 sty 2013
A teraz rzut za 10 25 punktów
- Pro gracz
Nie mam gdzie rzucać
- Noob podczas gry
Szablon:Tgra na NES-a prosto od Technos. Autorzy próbowali zrobić symulator gry w kosza, ale ze względu na sprzętowe ograniczenia udało im się stworzyć jedynie coś na podobieństwo ulicznej koszykówki, nawet bez sędziego, którego gościnnie chciał zagrać Michał z Jordanu[1].
Cel
Celem głównej kampanii było rozegranie serii spotkań z różnymi przeciwnikami. Po każdym wygranym dostawaliśmy od przeciwników wpierdol jakiś prezent, który dawał jednemu z naszych pseudo–koszykarzy super staty lub jakąś umiejętność (np. dojenie krowy).
Kluczem do zwycięstwa było wykorzystywanie elementów otoczenia (m.in. konia, który wykopywał nas na wyższy kosz). Podczas kolejnych spotkań kierowaliśmy drużyną złożoną aż z 4 zawodników, z których wybieraliśmy 2 do gry. Nie było większego dylematu podczas wyboru dream–teamu, ponieważ tylko 2 nadawało się do gry. Na szczęście w czasach, gdy tworzono grę, nie wynaleziono jeszcze kontuzji, tym samym zwiększając szansę przeciętnym graczom.
Ciekawostki
Każda ze stron w grze miała aż po 3 kosze, które zostały umieszczone w odstępie (na oko) 5 metrów. O dziwo, możliwe były wsady nawet na najwyższym koszu. Kosze słabo się trzymały tablicy i można było za
ać własny, a potem przyczepić do tablicy przeciwnika, przez co granie przeciwko komputerowi kończyło się zwykle sromotną porażką.
Charakterystycznie dla serii (jako, że koszykówka to sport kontaktowy) można było używać przemocy wobec innych graczy, a nawet było to zalecane. W samej grze najlepsze było intro[2].
