U.D.O.: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Hansen.jpg|thumb|right|250px|Lider zespołu. Uwagę zwraca niedogolona broda, na ktorą Kai wyrywa [[dziewczyna|lachony]].]] |
[[Plik:Hansen.jpg|thumb|right|250px|Lider zespołu. Uwagę zwraca niedogolona broda, na ktorą Kai wyrywa [[dziewczyna|lachony]].]] |
||
{{cytat|Let the '''hammer fall'''!!!|'''Hammerfall''' na każdym albumie}} |
|||
'''Ritchie „Choleryk” Blackmore''' (właściwie Richard Hugh Blackmore, ur. 14 kwietnia 1945 roku w Weston-super-<s>Mario</s> Mare) – brytyjski gitarzysta rockowy oraz człowiek, którego kręcą Niemki. Współtwórca zespołów [[Deep Purple]], [[Rainbow]] i Blackmores Night. Ze wszystkich poza ostatnim wyrzucony (przez siebie bądź pozostałych członków), chociaż to może się również zmienić, gdyż z żoną (trzecią) układa mu się nie najlepiej, a wbrew nazwie to jej zespół. |
|||
'''Hammerfall''' – szwedzki zespół lubujący się w spadających młotkach, w czym [[Sigmund Freud]] dopatrzyłby się traumy z dzieciństwa<ref>A mówią, że [[Szwecja|Szwedzi]] to ludzie cywilizowani i dzieci nie biją.</ref>. Grają coś będące pośrednim etapem między [[Power metal|power]] a [[Heavy metal|heavy]] metalem, choć może to mylne wrażenie, spowodowane dużą ilością [[cover]]ów zespołów heavymetalowych. |
|||
== |
==Wczesna kariera== |
||
Ritchie zaczął grać w swoim pierwszym zespole w wieku piętnastu lat, przy czym w wieku lat lat siedemnastu zdążył zostać wyrzucony z sześciu następnych. Przełomowym momentem jego kariery okazało się dołączenie do zespołu The Savages założonego przez niejakiego Screaming Lorda Sutcha. Dzięki dołączeniu do tego zespołu dowiedział się między innymi jak czuje się człowiek uciekający przed wariatem z siekierą i czapką z bawolimi rogami na głowie. Co ciekawe wytrzymał z nimi całe kilkanaście miesięcy – ot, taki masochizm. Zresztą przykładów umartwiania się w życiu Blackmora w tamtym okresie było wiele. W 1965 poznał Niemkę Margrit, i, opuściwszy grupę Lorda Sutcha, podjął pracę w miejscowym zespole. Niedługo potem zatęsknił za widmem siekiery i wrócił do współpracy z Sutchem. Potem poznał kolejną Niemkę o jakże kobiecym imieniu Babs i przeszedł na bezrobocie korzystając świadomie z ogromu świadczeń socjalnych w [[RFN]]. Sam oczywiście twierdził potem, że był to ciężki okres w jego życiu, podczas którego cały czas doskonalił się w grze na gitarze. |
|||
Hammerfall założone zostało w 1993 roku jako zabawka gitarzysty Jespera Strömblada z In Flames, który postanowił spróbować swoich sił jako perkusista oraz dwóch innych muzyków deathmetalowych. Przez pierwsze cztery lata przewinęło się przez niego wielu członków In Flames, po czym ukształtował się skład zdolny do wydania płyty z Joacimem Cansem jako wokalistą. Gwoli ścisłości na tymże pierwszym albumie nie gra ŻADEN z założycieli zespołu, lecz jedynie dla niepoznaki wymieniony został Jesper Strömblad. W rzeczywistości grał na nim Patrik Räfling, który dwa lata później został zwolniony, bo żądał podwyżki honorarium za dochowanie tajemnicy. Ukształtował się wtedy w miarę stały skład zespołu zakłócony odejściem z zespołu basisty Magnusa Roséna i gitarzysty Stefana Elmgrena, któremu zamarzyło się podążyć w ślady [[Nicko McBrain|Nicko]] i [[Bruce Dickinson|Bruce'a]] z [[Iron Maiden]] i zostać pilotem. |
|||
==[[Deep Purple]] i [[Rainbow]]== |
|||
==Twórczość== |
|||
W 1967 roku złożono mu propozycję dołączenia do świeżo tworzonego Deep Purple. Widząc, że Babs ma już dosyć darmozjada gitarzysta nie śmiał odmówić. W ten sposób nastały całe dwa lata szczęśliwości Ritchiego. Niestety wszystko co dobre szybko się kończy. W 1969 do zespołu trafił bowiem Ian Gillan. Zespół zaczął święcić triumfy, ale Ian szybko zaczął wkurzać Blackmore'a samą swoją obecnością. W 1973 Ritchie zdecydował się więc na krok ostateczny i wywalił Gillana z Deep Purple. W czasie poszukiwania nowego wokalisty zauważył, że w przypływie dobrobytu Babs roztyła się, więc zdecydował się na rozwód. Z racji tego niewiele poświęcał czasu na pracę nad nowymi albumami grupy. |
|||
Twórczość inspirowana jest dziełami znamienitych twórców ''fantasy'', chociaż z uwagi na mierność tekstów równie dobrze mogłaby być inspirowana kawałkiem mięsa lub dajmy na to lewitującym długopisem. Sytuację ratuje jednak pełny głos Cansa. Niewątpliwym jego sukcesem jest też wyzbycie się typowej dla Szwedów hiperpoprawności w w wymowie angielskich słów. Hammerfall nagrało też jedną piosenkę po szwedzku, gdyż mieli dość niedouczonych fanów myślących, że zespół jest niemiecki (zgodnie z panującą w latach dziewięćdziesiątych zasadą, że power metal mógł być robiony tylko przez Niemców). |
|||
==Skład zespołu== |
|||
*'''Joacim Cans''' – śpiew (1996–obecnie). Zdaniem wielu jedyny powód, dla którego warto słuchać tego zespołu. Dlatego też nagrał jeden solowy album, lecz okazało się, że nie jest ich aż tak wielu. |
|||
*'''Oscar Dronjak''' – gitara elektryczna, śpiew (1993–obecnie). Potrafi też grać na [[akordeon]]ie i puzonie, ale na szczęście nie ujawnia się ze swymi talentami. |
|||
*'''Pontus Norgren''' – gitara elektryczna (2008–obecnie) |
|||
*'''Fredrik Larsson''' – gitara basowa (1994–1997, 2007–obecnie) |
|||
*'''Anders Johansson''' – perkusja (1999–obecnie). Wyjechał kiedyś do [[USA]], gdzie walił w gary u niejakiego Yngwie'go Malmsteena, spełniając tym samym swój American Dream. |
|||
*'''Mikael Stanne''' – śpiew (1993–1996). |
|||
*'''Niklas Sundin''' – gitara (1993–1995). |
|||
*'''Glenn Ljungström''' – gitara (1995–1997). |
|||
*'''Magnus Rosén''' – gitara basowa (1997–2007). |
|||
*'''Johan Larsson''' – gitara basowa (1993–1994). |
|||
*'''Jesper Strömblad''' – perkusja (1993–1997). |
|||
*'''Patrik Räfling''' – perkusja (1997–1999). |
|||
*'''Stefan Elmgren''' - gitara, śpiew (1997–2008). |
|||
Oprócz tego w kilku nagraniach wystąpili gościnnie Jens Johansson ([[Dio]], Stratovarius]], Conrad Lant ([[Venom]]), Biff Byfford ([[Saxon]]), Kai Hansen ([[Gamma Ray]]) i Udo Dirkschneider ([[Accept]]). |
|||
==Dyskografia== |
|||
*''Glory to the Brave'' (''Chwała wspaniałym'', 1997) – debiutancki album i od razu z fikcyjnym perkusistą. Zawiera najbardziej melodyczne utwory ponieważ kompozytorem większości z nich był Strömblad, gitarzysta ''melodic'' deathmetalowy w końcu. |
|||
*''Legacy of Kings'' (''Spadek Królów'', 1998) – opowiada historię o tym jak Joacim dowiedział się, że stryjeczna babka jego żony z poprzedniego małżeństwa spokrewniona jest po kądzieli z cioteczną siostrą wujka zmarłego w 1973 króla Szwecji Gustava VI Adolfa, co dawałoby mu prawo do spadku w wysokości 0,000001% majątku tegoż, gdyby się, rzecz jasna, nie rozwiódł. |
|||
*''Renegade'' (''Zdrajca'', 2000) – wylanie żalu po Räflingu, który zdefraudował pieniądze przeznaczone na [[Libacja alkoholowa|zbiorowe chlanie]] dla zespołu i został wyrzucony. Możemy to usłyszeć po raz pierwszy Udo Dirkschneidera, ale tylko na wydaniu brazylijskim<ref>Dlaczego tym, a nie [[Palau]] na przykład?</ref>. |
|||
*''Crimson Thunder'' (''Karmazynowy Grzmot'', 2002) – czyli o skutkach stosowania środków typu grzybki halucynki w czasie burzy. |
|||
*''Chapter V: Unbent, Unbowed, Unbroken'' (''Rozdział V: Niekrzywi, Niezgięci, Niezłamani'', 2005) – a także niewyżyci, nienormalni, nieznani... Zawiera dwunastominutowy kawałek, w którym wydziera się także Conrad Lant. Bez ciężkich gitar brzmi jednak nad wyraz nędznie, na pewno nie przywodząc na myśl [[black metal|black metalu]], a najwyżej tokującego orangutana. |
|||
*''Threshold'' (''Próg'', 2006) – zawierał utwór o enigmatycznym tytule ''Wycie z [[Tupac Shakur|Tupakiem]]''. |
|||
*''Masterpieces'' (''Dzieła sztuki''<ref>W wykonaniu bandy profanów</ref>, 2008) – Tutaj z kolei pokazano Udo całemu światu, jak również zaproszono do gry Hansena, żeby przynajmniej utwór ''I want Out'' nie został aż tak sprofanowany. |
|||
*''No Sacrifice, No Victory'' (''Nie ma poświęcenia, nie ma zwycięstwa''<ref>I w ogóle [[Fryderyk Nietzsche|niczego]]!</ref>, 2009) – tu z kolei wokalnie produkował się Biff Byfford, a dwa utwory zawierają ponad minutową solówkę na keyboardzie Jensa Johanssona, żeby zespół nie musiał się męczyć. |
|||
*''Infected'' (''Zainfekowany'', 2011) – pierwszy album od długiego czasu będący pracą wlasną zespołu, choć i tutaj pewnie na którymś wydaniu znajdziemy piosenkę, w której śpiewa dajmy na to [[Lemmy]]. |
|||
Niedługo potem, kiedy, najpewniej z powodu braku kobiety, zaczął okazywać maniery starej panny, opuścił Deep Purple i założył własny zespół Rainbow, gdzie myślał, że będzie wyłącznym panem i władcą. Tam jednak pojawił się ten |
|||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 19:09, 11 maj 2011
Ritchie „Choleryk” Blackmore (właściwie Richard Hugh Blackmore, ur. 14 kwietnia 1945 roku w Weston-super-Mario Mare) – brytyjski gitarzysta rockowy oraz człowiek, którego kręcą Niemki. Współtwórca zespołów Deep Purple, Rainbow i Blackmores Night. Ze wszystkich poza ostatnim wyrzucony (przez siebie bądź pozostałych członków), chociaż to może się również zmienić, gdyż z żoną (trzecią) układa mu się nie najlepiej, a wbrew nazwie to jej zespół.
Wczesna kariera
Ritchie zaczął grać w swoim pierwszym zespole w wieku piętnastu lat, przy czym w wieku lat lat siedemnastu zdążył zostać wyrzucony z sześciu następnych. Przełomowym momentem jego kariery okazało się dołączenie do zespołu The Savages założonego przez niejakiego Screaming Lorda Sutcha. Dzięki dołączeniu do tego zespołu dowiedział się między innymi jak czuje się człowiek uciekający przed wariatem z siekierą i czapką z bawolimi rogami na głowie. Co ciekawe wytrzymał z nimi całe kilkanaście miesięcy – ot, taki masochizm. Zresztą przykładów umartwiania się w życiu Blackmora w tamtym okresie było wiele. W 1965 poznał Niemkę Margrit, i, opuściwszy grupę Lorda Sutcha, podjął pracę w miejscowym zespole. Niedługo potem zatęsknił za widmem siekiery i wrócił do współpracy z Sutchem. Potem poznał kolejną Niemkę o jakże kobiecym imieniu Babs i przeszedł na bezrobocie korzystając świadomie z ogromu świadczeń socjalnych w RFN. Sam oczywiście twierdził potem, że był to ciężki okres w jego życiu, podczas którego cały czas doskonalił się w grze na gitarze.
Deep Purple i Rainbow
W 1967 roku złożono mu propozycję dołączenia do świeżo tworzonego Deep Purple. Widząc, że Babs ma już dosyć darmozjada gitarzysta nie śmiał odmówić. W ten sposób nastały całe dwa lata szczęśliwości Ritchiego. Niestety wszystko co dobre szybko się kończy. W 1969 do zespołu trafił bowiem Ian Gillan. Zespół zaczął święcić triumfy, ale Ian szybko zaczął wkurzać Blackmore'a samą swoją obecnością. W 1973 Ritchie zdecydował się więc na krok ostateczny i wywalił Gillana z Deep Purple. W czasie poszukiwania nowego wokalisty zauważył, że w przypływie dobrobytu Babs roztyła się, więc zdecydował się na rozwód. Z racji tego niewiele poświęcał czasu na pracę nad nowymi albumami grupy.
Niedługo potem, kiedy, najpewniej z powodu braku kobiety, zaczął okazywać maniery starej panny, opuścił Deep Purple i założył własny zespół Rainbow, gdzie myślał, że będzie wyłącznym panem i władcą. Tam jednak pojawił się ten
