Wywołania systemowe Uniksa
Wywołania systemowe Uniksa – zbiorowisko luźno powiązanych ze sobą funkcji ukrytych gdzieś w trzewiach biblioteki libc. Wywołana funkcja może się wykonać i (jeśli ma na to ochotę) zwrócić nic nie mówiące errno. Standardowe wywołania opisuje dokumentacja POSIX, którą można streścić następująco:
|
Zachowanie jest niezdefiniowane. |
|
Początkującym programistom zalecamy wyrycie sobie tej złotej sentencji na ścianie nad monitorem i spoglądanie na nią w razie jakichkolwiek wątpliwości.
Zanim przejdziemy do części właściwej artykułu, warto się zastanowić kogo właściwie obchodzi coś nazwane tak cudacznie jak wywołania systemowe Uniksa? W normalnych warunkach powinno to być kilku piwniczaków, którzy piszą niskopoziomowe programy na Linuxie. Jednak z jakiegoś powodu wykładowcy kierunków informatycznych katują studentów bezużytecznymi syscallami, rozszerzając grupę wtajemniczonych piwniczaków kilkukrotnie.
Zarządzanie procesami
W celu skuteczniejszego siania chaosu i pszenicy wśród procesora, RAMu i peryferiów, system jednocześnie uruchamia wiele procesów, które nieustannie konkurują o dostęp do zasobów. Rezultatem jest nieokiełznany bajzel, do kontrolowania którego zostaje zmuszony Bogu ducha winny programista, a za jego błędy cierpi użytkownik. Sam sprawca całego pierdolnika – Szatan system operacyjny jest święty i ma zawsze rację.
fork, czyli robienie dzieci widelcem
Zaczynamy z grubej rury, czyli od funkcji, która potrafi stworzyć coś z niczego, zwrócić dwie różne wartości i na dodatek debilnie się nazywać. Jak sama nazwa wskazuje, fork dziabie kernel widelcem gdzieś pomiędzy planistą, a zarządzaniem pamięcią. Wkurzony nie na żarty kernel dla świętego spokoju robi procesowi dziecko i na odchodne wsadza mu widelec w wiadome miejsce.
exec, czyli jak nie przeładowywać funkcji
Funkcja zazwyczaj wykonywana po fork żeby nieco złagodzić ból po bo bolesnej interakcji z jądrem. Pozwala procesowi przeszczepić sobie wszystkie organy innego programu, zostawiając jedynie PID i parę niezdefiniowanych interakcji. Jak łatwo się domyślić, funkcja exec wcale nie istnieje, a programista powinien skorzystać z execl, execle, execlp, execv, execve lub execvp. Zrozumienie co robią poszczególne wersje zostawiam jako ćwiczenie dla studentów.
exit, czyli najlepsze wyjście
Kiedy proces ma już dość życia na ziemskim padole łez, decyduje się na krok ostateczny i wykonuje funkcję exit. Za argument można podać 0 (czyli jest dobrze), albo jeden z pierdyliarda kodów błędu, które są kompletnie niezdefiniowane i nie mają żadnego znaczenia. W momencie popełnienia seppuku proces wysyła jeszcze rodzicowi liścik pożegnalny w postaci SIGCHLD. Jest to jeden z nielicznych sygnałów, który nie zabije trafionego procesu, ale za to musi zostać obsłużony bo tak.
wait, czyli antidotum na zombie
Jak sama nazwa wskazuje, wait służy do czekania na dzieci aż się zabiją, za wyjątkiem sytuacji, gdy na nie nie czekamy. Przy okazji możemy otrzymać kod, jaki dziecko przekazało do exit, co oczywiście nic nam nie mówi, bo może znaczyć cokolwiek. Jeśli nie zaczekamy na martwe dziecko to zamieni się ono w zombie. Dodatkowo, jeśli rodzic umrze niewywaitowawszy dzieci, to zombie staną się sierotami i… No generalnie syf się robi, lepiej waitować.
