Tekst źródłowy strony Język polonistów

{{cytat|Nie chcem, ale muszem|Lech Wałęsa}}


'''Język polonistów''' – odgałęzienie [[język polski|języka polskiego]], stosowane przez nauczycieli „polaka” oraz wszelkich absolwentów [[studia|uczelni]] humanistycznych.

== Cechy charakterystyczne ==
Język polonistów/humanistów opiera się na bezbłędnym użyciu języka polskiego w przypadku pisowni, jednak mówić to nie <s>umiom</s> <s>umią</s> umieją. Podstawową różnicą jest wymawianie końcówki „-em”, „-om”, „-en"  rzadziej „-on” w miejscu samogłosek „ą” i „ę”. 
W praktyce wyglonda to mniej wiencej tak:

*''pójdem''
*''bendem''
*''zrobiem'', ''zrobiom''
*''chrzonszcz''
*''krentacz''
*''plonsajonc''

Kolejną, dość podobną cechą jest problem z [[wymowa|wymową]] dwóch samogłosek pod rząd. W takim przypadku humaniści często zastępują je spółgłoską "ł":

*''sytłacja''
*''nałka''
*''kakało''
*''krełacja''

== Alfabet ==
W tym jakże specyficznym języku wyróżniamy też osobny rodzaj alfabetu. Choć litery i ich zapis jest taki sam jak w przypadku języka polskiego, to różnica polega również na wymowie. Jednak tylko w niektórych przypadkach.

{| border=1
!Litera
!Wymowa
|-
|A
|''æ''
|-
|B
|''be''
|-
|C
|''ce''
|-
|D
|''de''
|-
|E
|''æ'' (brak różnicy pomiędzy A i E powoduje specyficzną wymowę słów w polonistycznym)
|-
|F
|''fe'' (łatwo załapać, nie?)
|-
|G
|''ge'' (wymowa bez „i”)
|-
|H
|''h'' (należy zacharczeć)
|-
|I
|''i''
|-
|J
|''jij''
|-
|K
|''ke''
|-
|L
|''le''
|-
|M
|''me''
|-
|N
|''ne''
|-
|O
|''o''
|-
|P
|''pe''
|-
|R
|''re''
|-
|S
|''s'' (wymawiać jak ''wonż'')
|-
|T
|''te''
|-
|U
|''u''
|-
|W
|''we''
|-
|Y
|''e'', ''ygrek''
|-
|Z
|''ze''
|}

[[Kategoria:Językoznawstwo]]