Język polonistów
Język polonistów – odgałęzienie języka polskiego, stosowane przez nauczycieli „polaka” oraz wszelkich absolwentów uczelni humanistycznych.
Cechy charakterystyczne[edytuj • edytuj kod]
 |
Ta sekcja jest pisana w stylu osoby (lub czego tam), której dotyczy, i może nie być zrozumiała dla wszystkich. |
Język polonistów/humanistów opiera się na bezbłędnym użyciu języka polskiego w przypadku pisowni, jednak mówić to nie umiom umią potrafią. Podstawową różnicą jest wymawianie końcówki „-em”, „-om”, „-en" rzadziej „-on” w miejscu samogłosek „ą” i „ę”.
W praktyce wyglonda to mniej wiencej tak:
- pójdem
- bendem
- zrobiem, zrobiom
- chrzonszcz
- krentacz
- plonsajonc
Kolejną, dość podobną cechą jest problem z wymową dwóch samogłosek pod rząd. W takim przypadku humaniści często zastępują je spółgłoską „ł”:
- sytłacja
- nałka
- kakało
- krełacja
Alfabet[edytuj • edytuj kod]
W tym jakże specyficznym języku wyróżniamy też osobny rodzaj alfabetu. Choć litery i ich zapis jest taki sam jak w przypadku języka polskiego, to różnica polega również na wymowie. Jednak tylko w niektórych przypadkach.
| Litera | Wymowa |
|---|---|
| A | æ |
| B | be |
| C | ce |
| D | de |
| E | æ (brak różnicy pomiędzy A i E powoduje specyficzną wymowę słów w polonistycznym) |
| F | fe (łatwo załapać, nie?) |
| G | ge (wymowa bez „i”) |
| H | h (należy zacharczeć) |
| I | i |
| J | jij |
| K | ke |
| L | le |
| M | me |
| N | ne |
| O | o |
| P | pe |
| R | re |
| S | s (wymawiać jak wonż) |
| T | te |
| U | u |
| W | we |
| Y | e, ygrek |
| Z | ze |
To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny językoznawstwa. Jeśli nie jesteś Ruskiem z bazaru – rozbuduj go.
