Joe Cocker

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
Naćpany Joe wyobraża sobie, że ma gitarę (jednocześnie wyobrażając sobie, że umie na niej grać)
Joe od kuchni (dosłownie)

Jesteś taka piękna,
Jesteś taka piękna,
Jesteś taka piękna.

Szczyt poezji

Joe Cocker (pol. Józef Kutasiński, Jan Kutasiarz, ur. 20 maja 1944 w Sheffield, zm. 22 grudnia 2014 w Crawford) – angielski przestępca (konkretnie grabieżca) oraz śpiewak estradowy. Do honorowo okradzionych należą takie znakomitości jak INXS, The Beatles, Ray Charles czy Bob Marley. Był największym i najbardziej szanowanym złodziejem w całej społeczności muzycznej.

Życiorys[edytuj • edytuj kod]

Gdzieś w drugiej połowie lat 60. założył wraz ze swoim kolegą „Tłuszczowy Gang™“[1], i zgodnie z nazwą od założenia do rozwiązania grupy stopniowo zyskiwał kilogramy. W 1969 dokonał pierwszej większej kradzieży sprzedając autorski utwór grupy o równie poważnej nazwie „Żuczki“ pt. „With a Little Help from My Friends” jako swój, podczas gdy jedyne co zrobił, to zmienił w studiu autotunem wokale z jako-takich do całkowicie niesłuchalnych przez zdrowego na umyśle człowieka. Organizator Woodstocka nie wiedział jednak o oryginalnej wersji i zachwycony wersją Janka zaprosił go do wystąpienia w wydarzeniu. Sam Joe nigdy nie dowiedział się jednak o swoim udziale na tymże festiwalu, gdyż na koncert przywieziono go w stanie głębokiego upojenia alkoholowego i narkotykowego. Aczkolwiek był to początek jego wielkiej kariery przestępczej muzycznej.

Mistrzostwo ironii, bezczelności oraz hipokryzji osiągnął w 1984 roku wydając płytę „Civilized Man”. Próbował pobić ten oto rekord w 2002 roku wydając płytę „Respect Yourself”, jednak zdania na ten temat są podzielone.

Do roku 2010 zanotowano jeden autorski przebój Cockera – „You Are So Beautiful”.

W 2014 po błędzie jakim był występ w Krakowie, a co za tym idzie oddychanie krakowskim powietrzem, zachorował na raka płuc, w wyniku czego zmarł. Do końca życia podtrzymywał, że to, że przez około 30 lat palił 40 papierosów dziennie nie miało nic wspólnego z jego chorobą.

Dyskografia[edytuj • edytuj kod]

  • With a Little Help from My Friends (1969)
  • Joe Cocker! (1969)
  • Something to Say (1972)
  • I Can Stand a Little Rain (1974)
  • Jamaica Say You Will (1975)
  • Stingray (1976)
  • Luxury You Can Afford (1978)
  • Sheffield Steel (1982)
  • Civilized Man (1984)
  • Cocker (1986)
  • Unchain My Heart (1987)
  • One Night of Sin (1989)
  • Night Calls (EUR: 1991, USA: 1992)
  • Have a Little Faith (1994)
  • Organic (1996)
  • Across from Midnight (1997)
  • No Ordinary World (EUR: 1999, USA: 2000)
  • Respect Yourself (2002)
  • Heart & Soul (2004)
  • Hymn for My Soul (2007)
  • Hard Knocks (2010)
  • Fire It Up (2012)

Dyskografia oryginalna[edytuj • edytuj kod]

Strohballen.gif

Ciekawostki[edytuj • edytuj kod]

  • Swój wizerunek też musiał skopiować – najpierw wyglądał jak Morrison, a potem kolejno wziął na tapetę Stana Borysa, Demisa Roussosa, Jacka Blacka i Ryśka z „Klanu”.
  • Kiedyś wystąpił w „Tańcu z gwiazdami“, choć ledwo nadawał się na żarówkę.
  • Był w połowie Robin Hoodem – zabierał bogatym, lecz nie dawał biednym.

Przypisy

  1. Naprawdę – „Grease Band“ w wolnym tłumaczeniu znaczy „Banda Tłuszczu“ lub „Banda Smaru“