Edytujesz „NonNews:DRK: Oddajcie nam penisa Lumumby!”

'''15 stycznia 2011'''

'''[[Dyplomacja]] ma swoje zakulisowe [[tajemnica|tajemnice]], gry podjazdowe w negocjacjach i wiecznie [[Alkoholizm|pijanych]] dyplomatów z krajów słowiańskich. Niekiedy jednak i naszym przodkom ktoś chce zgotować wielką niespodziankę. Tym razem są to dyplomaci Demokratycznej Republiki Konga, którzy ledwo uwolnionej od nieszczęścia [[wojna|wojny]] domowej pragną przypomnieć jego najwybitniejszych przedstawicieli nie bacząc na stronę politycznej barykady. Jak donoszą kanały dyplomatyczne ambasada niegdysiejszego Zairu w [[Moskwa|Moskwie]] zwróciła się z prośbą do państwa przyjmującego o... wydanie [[penis]]a Patrice'a Lumumby, pierwszego premiera Demokratycznej Republiki Konga i charyzmatycznego komunistycznego przywódcy. Ciało Lumumby zostało poćwiartowane w 1965 r. przez belgijską partyzantkę, jednak [[Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich|ZSRR]] wymusił przynajmniej zwrot części zwłok, by Lumumbę pochować godniej niż w rozpuszczonym kwasie.'''

''Zdajemy sobie sprawę z kontrowersyjności tego kroku'' – mówi nam rzecznik prasowy premiera Adolphe Nuzito, Gaspar Menga'' – odkąd jednak Zjednoczona Partia Lumumbistów przywraca w naszym kraju porządek demokratyczny i odbudowuje go, brakuje nam ikon narodowych, kogoś czyja [[osoba]] jednoczyłaby nasze rozbite na wiele plemion państwo. Niestety ciała sprowadzić się nie da, jednak [[Rosjanie]] posiadają świetnie zakonserwowany kciuk oraz penisa i są gotowi wspaniałomyślnie nam je podarować w dowód [[przyjaźń|przyjaźni]].''

Przyzna pan jednak, że są to dość kontrowersyjne atrybuty tożsamości narodowej?

''To [[prawda]], jednak pewne czynniki przesądziły o przybraniu przez sprawę takiego wymiaru. Przede wszystkim w momencie [[śmierć|śmierci]], co wykazała sekcja [[trup|zwłok]], penis naszego umiłowanego Premiera był w stanie wzwodu, a on sam uniósł – zapewne odruchowo razem z penisem – do góry kciuk. Będzie to mieć szczególnie symboliczną wymowę: kciuk to zwycięstwo i chwała w wymiarze [[metafizyka|metafizycznym]], negroidalny penis to zwycięstwo nad jarzmem kolonializmu i białego bandytyzmu w wymiarze ziemskim. 

Spytaliśmy też o plany.

''Przygotowaliśmy już serię bilbordów z przyrodzeniem Premiera oraz jego kciukiem. Będą to znaczące i chwytliwe czynniki obywatelskiej samoidentyfikacji''. Dodając po namyśle stwierdził: ''zresztą nie ma się czego wstydzić; ponoć narząd jest bardzo duży i wykazywał się tradycyjną [[afryka|afrykańską]] prężnością.'' To tradycja oraz stabilna budowa [[bank|sektora bankowego]].''

Głos ma [[Moskwa]]. ''Pamiętam ten wieczór doskonale, miałem wtedy dyżur w prosektorium z [[Wódka|flaszką]] Rostowskiej'' – sięga pamięcią [[lekarz|dr]] Aleksiej Podpłomykin, seksuolog kliniczny.''Panie, nie wiedziałem co zrobić z takim wielgaśnym langorierem! Prężniak jak balszoj! Z wrażenie przetrzeźwiałem w jednej chwili, co mi się nigdy wcześniej ani później nie zdarzyło. Jest w dobrym stanie, <del>czarnuchy</del> [[hipokryzja|nasi afrykańscy przyjaciele]] powinni go otrzymać za kilka dni całego i z odnowionym wysokim nabłonkiem walcowatym. Pasemka tkanki łącznej zbijałem ja'' – stwierdza delikatnie się uśmiechając.

Jak zwykle nie wszyscy są zadowoleni. ''Rząd nas oszukuje'' – skarży się Felix Mogambo von Schmeckler, kinszaski pirytnik.''Jestem wręcz pewien, że mają tam dobrze zakonserwowane pachwiny czy żebra, ale [[świnia domowa|świnie]] nam nie chcą dać, byśmy żyli dłużej. Ja wiem, wszystko rozumiem, głupio mi byłoby prosić o [[głowa|głowę]] czy rękę, bo te roześmiane dzieciaki z [[karabin]]ami nam je ucinają, ale nie wiem, może chociaż nerkę?'' – zastanawia się, ściszając głos.

Tyle z dyplomacji i Kinszasy. Wielki dramaturg niemiecki Bertold Brecht, nawiasem również stary [[komunista|komuch]], stwierdził, że naród, który nie pamięta o własnych bohaterach nie ma racji istnienia. Czy gdyby kiedykolwiek restytuowane zostało państwo wschodnioniemieckie, [[penis]] Brechta uniósłby ciężar marzeń o lepszym [[życie|życiu]] ''Ossich''?
== Źródło ==
Le Figaro, ''Le dernier acte de la chute du communisme...'' („Ostatni akt rozpadu komunizmu...”) 11 stycznia 2011.

[[Kategoria:2 tydzień, 2011|{{PAGENAME}}]]