Programowanie na kartce

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
Przykład odkrycia dokonanego przy pomocy programowania na kartce: algorytm sortowania działający w czasie

Programowanie na kartce – nowoczesny paradygmat programowania, w którym podstawowym narzędziem pracy jest kartka A4 (koniecznie w kratkę!) oraz długopis z czarnym wkładem. Tak napisany program można skompilować przy pomocy kompilatora biologicznego składającego się z zestawu: oczy, mózg, dłoń. Paradygmat szeroko stosowany przez studentów pierwszego roku na wiodących polskich uczelniach, stających w rankingach w szranki z MIT i Harvardem.

Programowanie na kartce ma na celu odsiewać najsłabsze jednostki, które bez pomocy komputera nie potrafią zaimplementować nawet głupiego B-drzewa.

Cechy[edytuj • edytuj kod]

Na podstawie wieloletnich[1] badań nad programowaniem na kartce, eksperci wysnuli następujące wnioski:

  • programowanie na kartce nie przynosi żadnych namacalnych korzyści;
  • u ludzi stosujących ten paradygmat zaobserwowano zwiększony poziom kortyzolu;
  • a także ból nadgarstka oraz dolnej części pleców;
  • podczas pisania na kartce automatycznie odbywa się proces stratnej kompresji tekstu.

Zobacz też[edytuj • edytuj kod]

Przypisy

  1. Spowodowanych wielokrotnym zaliczaniem jednego przedmiotu