Rob Halford

Tak to wygląda...

Szablon:T wokalista Judas Priest, gej i zapalony miłośnik motoryzacji. W ramach równouprawnienia i walki z homofobią został umieszczony na drugim miejscu najlepszych wokalistów heavymetalowych po Robercie Sadzonce.

Życiorys

Rob urodził się na zadupiuw Sutton Coldfield, gdzieś w Wielkiej Brytanii, ale gdy ujawniły się jego homoseksualne skłonności, rodzina musiała uciekać w bardziej tolerancyjne okolice w rodzaju Birmingham. Młody Robuś bardzo lubił chłopców dlatego szybko postanowił, że zostanie muzykiem rockowym, w której to dziedzinie trudniej trafić na kobiety niż na wydziale informatycznym dowolnej uczelni. Co ciekawe jego rodzice mieli inne plany – chcieli zrobić z Robusia księdza. Na szczęście w tym samym czasie poznał chłopaka swojej siostry, Iana Hilla, który przyjął go do Judas Priest, gdy tylko usłyszał jego piski. Ian i Rob odjechali razem na Harleyu i tak zaczęła się nowa era w historii hard rocka oraz wątpliwej obfitości budżetu rodziny Halfordów.

Po wyrzuceniu z zespołu Ala Atkinsa, który był strasznym bucem, i przyjęciu wyjca, kariera Judasów nabrała natychmiastowego rozpędu. Natychmiast podłapali kontrakt płytowy, zaczęli chlać i ćpać, dziewczyny same pchały się im do łóżek. Chwila otrzeźwienia przyszła jednak, gdy Rob zaczął się zalecać do managera zespołu. Ten nie był widocznie zbyt nowoczesny, gdyż zdarzenie zakończyło się rozwiązaniem umowy. W 1976, po wydaniu zaledwie dwóch płyt, zespół znalazł się na lodzie. Robowi bardzo nie podobała się taka rozpusta i natychmiast znalazł nowego managera. Wtedy zdawało się, że nic już nie zagrozi przyszłości kasy muzyków.

W 1990 jednak stało się. Rob zaczął łysieć. To było okropne. Postanowił całkowicie ogolić się na łyso, co nie spodobało się fanom. Rob strzelił focha i postanowił zakończyć działalność i (prawie) mu się to udało. Marazm nie trwał jednak długo. Rob zakładał coraz to nowe zespoły i nieuchronnie poszerzał krąg swoich odbiorców w coraz to dziwniejszych kierunkach, a wtedy na horyzoncie pojawił się on – Tim „Ripper” Owens. Skurczybyk śpiewał w reaktywowanym Judas Priest i to jeszcze lepiej od Halforda, a ponadto nie był łysy!

Widząc to, Rob postanowił zniszczyć swój macierzysty zespół. W 1998 ogłosił wszem i wobec, że jest gejem i Judasi nie zasługują na miano prawdziwych metalowców. Ku jego zaskoczeniu nikt się tym nie przejął i zespół odzyskał szybko dawną popularność. W końcu, w 2005 Rob postanowił zabawić się w Ozzy'iego i wyrzucił Tima z zespołu, po czym umieścił się na jego miejscu. Do dzisiaj zresztą się z niego nie ruszył.

Dyskografia

Główny artykuł: Dyskografia Judas Priest

Solo

jako Fight

• War of Words (1993) – takie to było nijakie. Jednostajny łomot gitar, przekombinowany, niby to industrialny wokal i beznadziejny mastering sprawiły, że płyta się nie przyjęła.
• A Small Deadly Space (1995) – w zasadzie to samo co wyżej, ale nieco poprawiono mastering. Przynajmniej dało się usłyszeć zawodzenie Halforda.

jako 2wo

• Voyeurs – tu dla odmiany mamy elektropop. Ja się pytam, jak metalowiec ma dobrze śpiewać elektropo? Tego nawet Ronnie James Dio by nie potrafił. Jednym słowem dno.

jako Halford

• Resurrection (2000) – wielki powrót mistrza. Piosenki z tej płyty mogłyby być klasykami, gdyby były wydane kilkanaście lat wcześniej. Oprócz tego w jednej z nich Halfordowi sekundował dzielnie Bruce Dickinson. Jedynym minusem jest fakt, że teksty dotyczą głównie tego jak to gejom źle się żyje.
• Crucible (2002) – tutaj Halfordowi coś znowu się pomieszało. Chyba słońce zbyt mocno przygrzało w łysinę, gdyż Robowi wydaje się, że jest Jezusem i wiodą go na ukrzyżowanie.
• Halford III: Winter Songs (2009) – tu ani trochę mu nie przeszło. Tym razem w obróbkę poszły kolędy, gdyż Rob postanowił spełnić choć połowicznie marzenie swoich rodziców, którzy chcieli zobaczyć go w sutannie.
• Halford IV: Made of Metal (2010) – to z kolei całkiem przyjemna płytka, gdyby nie powrót do tematyki homoseksualnej. W sumie już lepszy byłby Jezus...

Ciekawostki

• Rob spał kiedyś z Brucem Dickinsonem.
• Halford cierpi na kompleks niższości wobec Black Sabbath. Zaśpiewał nawet trzy koncerty z tym zespołem, zastępując w 1992 Dio, a w 2004 Ozzy'iego. Koncert z 2004 Rob określił jako najlepszy prezent urodzinowy jaki dostał w życiu. Było to dokładnie w jego 53. urodziny.