Dżuma: Różnice pomiędzy wersjami
(Na razie mi się nie chce dalej :P) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
{{sur|choroby|[[Dżuma (powieść)]]}} |
{{sur|choroby|[[Dżuma (powieść)]]}} |
||
{{cytat|Od '''powietrza''', głodu, ognia i wojny wybaw nas, Panie|Kto by pomyślał, że Bóg jest środkiem antyseptycznym}} |
{{cytat|Od '''powietrza''', głodu, ognia i wojny wybaw nas, Panie|Kto by pomyślał, że Bóg jest środkiem antyseptycznym}} |
||
{{cytat|Pito również duże ilości alkoholu, gdyż organizm przesycony alkoholem jest mniej podatny na zakażenie|Każdy ma swojego boga<ref>[ |
{{cytat|Pito również duże ilości alkoholu, gdyż organizm przesycony alkoholem jest mniej podatny na zakażenie|Każdy ma swojego boga<ref>[http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=D%C5%BCuma&diff=25574559&oldid=25499494 Sprawdź sam]</ref>...}} |
||
{{t|Dżuma|znana też jako '''czarna śmierć''', '''morowe powietrze''', [[język łaciński|łac]]. ''Pestis''}} |
{{t|Dżuma|znana też jako '''czarna śmierć''', '''morowe powietrze''', [[język łaciński|łac]]. ''Pestis''}}choroba bakteryjna przenoszona przez [[pchła|pchły]], [http://pl.wikipedia.org/wiki/Wektor_(medycyna) wektory] i punkty przyłożenia, atakująca przede wszystkim gryzonie, sporadycznie [[człowiek|ludzi]]. Za dżumę odpowiedzialny jest mikrob Yersinia pestis, przez antyfanów łaciny nazywany pałeczką dżumy. Sama choroba zaś jest odpowiedzialna za nierówną, aczkolwiek spektakularną, walkę z przeludnieniem |
||
== Postacie i pochodzenie choroby == |
|||
Każdy [[Polak]] i katolik wie, że na początku była ciemność. W tej ciemności leżały okruszki chleba, które przyciągnęły [[szczur]]y. Biedne gryzonie, zaatakowane przez pchły, przeniosły się do Edenu, gdzie nie były zagrożone przez naturalnych drapieżników. Zaniosły tam ze sobą dżumę dymieniczną, atakującą węzły chłonne. Pierwszą ofiarą tej [[choroba|choroby]] był Abel, u którego dymienice były wielkości rajskiego [[jabłko|jabłka]]. Z tego powodu ogród musiał zostać zamknięty, mieszkańcy wysiedleni, a brat zmarłego, Kain, został objęty kwarantanną i oznakowany. |
|||
Drugą postacią choroby jest dżuma septyczna, zwana też posocznicową, posiadająca prawie 100% skuteczność. Prawdziwą maszynką do zabijania jest jednak dżuma płucna, która oprócz wysokiej skuteczności bardzo łatwo się rozprzestrzenia. [[Simo Häyhä]] chowa się ze wstydu w zaspie, a [[Kuba Rozpruwacz]] rzuca posadę wiwisekcjonisty i zostaje politologiem. |
|||
Skąd się dżuma wzięła w [[Europa|Europie]]? Po zlikwidowaniu hippisowskiej komuny w Edenie przedostała się do Azji, gdzie od czasu do czasu wybijała po parę milionów mieszkańców [[Chiny|Chin]] i [[Indie|Indii]], co z powodu dosyć dużej liczby ludności nie zostało uznane za godne udokumentowania przez współczesnych. Sytuacja zmieniła się dzięki [[Tatarzy|Tatarom]]. W [[1346]] roku, podczas oblężenia genueńskiego miasta Kaffa, leżącego na terenie dzisiejszej [[Ukraina|Ukrainy]] i zamieszkanego przez Turków. Potomkowie Czyngis Chana postanowili przeprowadzić nalot dywanowy, który miałby skruszyć opór obrońców. Z powodu braku bomb, do tego celu zostały użyte cegły, [[prezerwatywa|prezerwatywy]] z wodą oraz trupy zmarłych na dżumę. Spowodowało to wybuch epidemii w [[mieście]]. Niektórzy z jego mieszkańców uciekli kanałami na statki płynące do Europy. |
|||
== Objawy == |
|||
{{Przypisy}} |
{{Przypisy}} |
||
Wersja z 11:48, 26 maj 2013
|
Ten artykuł dotyczy choroby. Zobacz też Dżuma (powieść). |
Od powietrza, głodu, ognia i wojny wybaw nas, Panie
- Kto by pomyślał, że Bóg jest środkiem antyseptycznym
Pito również duże ilości alkoholu, gdyż organizm przesycony alkoholem jest mniej podatny na zakażenie
- Każdy ma swojego boga[1]...
Szablon:Tchoroba bakteryjna przenoszona przez pchły, wektory i punkty przyłożenia, atakująca przede wszystkim gryzonie, sporadycznie ludzi. Za dżumę odpowiedzialny jest mikrob Yersinia pestis, przez antyfanów łaciny nazywany pałeczką dżumy. Sama choroba zaś jest odpowiedzialna za nierówną, aczkolwiek spektakularną, walkę z przeludnieniem
Postacie i pochodzenie choroby
Każdy Polak i katolik wie, że na początku była ciemność. W tej ciemności leżały okruszki chleba, które przyciągnęły szczury. Biedne gryzonie, zaatakowane przez pchły, przeniosły się do Edenu, gdzie nie były zagrożone przez naturalnych drapieżników. Zaniosły tam ze sobą dżumę dymieniczną, atakującą węzły chłonne. Pierwszą ofiarą tej choroby był Abel, u którego dymienice były wielkości rajskiego jabłka. Z tego powodu ogród musiał zostać zamknięty, mieszkańcy wysiedleni, a brat zmarłego, Kain, został objęty kwarantanną i oznakowany.
Drugą postacią choroby jest dżuma septyczna, zwana też posocznicową, posiadająca prawie 100% skuteczność. Prawdziwą maszynką do zabijania jest jednak dżuma płucna, która oprócz wysokiej skuteczności bardzo łatwo się rozprzestrzenia. Simo Häyhä chowa się ze wstydu w zaspie, a Kuba Rozpruwacz rzuca posadę wiwisekcjonisty i zostaje politologiem.
Skąd się dżuma wzięła w Europie? Po zlikwidowaniu hippisowskiej komuny w Edenie przedostała się do Azji, gdzie od czasu do czasu wybijała po parę milionów mieszkańców Chin i Indii, co z powodu dosyć dużej liczby ludności nie zostało uznane za godne udokumentowania przez współczesnych. Sytuacja zmieniła się dzięki Tatarom. W 1346 roku, podczas oblężenia genueńskiego miasta Kaffa, leżącego na terenie dzisiejszej Ukrainy i zamieszkanego przez Turków. Potomkowie Czyngis Chana postanowili przeprowadzić nalot dywanowy, który miałby skruszyć opór obrońców. Z powodu braku bomb, do tego celu zostały użyte cegły, prezerwatywy z wodą oraz trupy zmarłych na dżumę. Spowodowało to wybuch epidemii w mieście. Niektórzy z jego mieszkańców uciekli kanałami na statki płynące do Europy.
