Death: Różnice pomiędzy wersjami
Metallhead (dyskusja • edycje) (nowa strona) |
M (Wycofano ostatnie edycje autorstwa Kalejdoskop; przywrócono ostatnią wersję autorstwa Ostrzyciel.) Znacznik: rewert |
||
| (Nie pokazano 34 wersji utworzonych przez 17 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| ⚫ | |||
{{Szatan}} |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
[[Plik:Death-logo.jpg|thumb|right|200px|Logo]] |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
''Skład'' to dość abstrakcyjne pojęcie w kontekście Death – Schuldiner był jedyną stałą, a poza nim na każdej płycie grał kto inny. Warto zaznaczyć, iż pierwszy album nagrał prawie sam, jedynie z pomocą perkusisty i osoby włączającej nagrywanie w [[magnetofon]]ie. Chuck potrzebował składu tylko po to, by móc grać koncerty – sam nie dał niestety rady utrzymać dwóch gitar i basu siedząc przy perkusji. |
|||
== Wybrana dyskografia == |
|||
==Muzyka== |
|||
{{Youtube|yaQNbJb-W2E|width=300|Toż to szatan!!!}} |
|||
Death grał death metal, lecz nazwa gatunku, wbrew obiegowej opinii nie pochodzi od nazwy zespołu, lecz kawałka "Death Metal" [[Possessed]]. Na demach i pierwszych dwóch albumach, było to typowo death'owe napierdalanie, jednakże słyszalne były solówki, co w death metalu nie występuje; z każdą kolejną płytą muzyka stawała się coraz bardziej progresywna. |
|||
| ⚫ | |||
Tytuł albumu to miłe słowo w kierunku pani Tipper Gore – pomysłodawczyni nalepek Parental Advisory Explicit Content. Natomiast muzyka na tym albumie jest określana przez profesjonalnych krytyków muzycznych jako: |
|||
{{cytat2|Mocne pierdolnięcie na nisko zestrojonych gitarach, perkusją jak helikopter, i potępieńczym wokalem skazańca przed śmiercią}} |
|||
| ⚫ | |||
Trudno tu mówić o składzie. Schuldiner był jak [[Dave Mustaine|Mustein]] i ciągle zmieniał skład. |
|||
Ale Chuck przebił Dave'a, i na każdej płycie grał kto inny. Warto zaznaczyć, iż pierwszy album nagrał prawie sam, jedynie z pomocą perkusisty i osoby włączającej nagrywanie w magnetofonie. |
|||
Ciekawe jest także to, iż Chuck potrzebował składu tylko by móc grać koncerty, sam nie dał rady utrzymać dwóch gitar i basu stojąc na scenie. |
|||
Opis ten zawiera po części nieprawdę. Gitary nie były strojone nisko, struny były tylko luźno założone, a zamiast perkusji zastosowano karabin półautomatyczny i [[tamburyn]]. Nieumiejętności wokalne wynikały z tego, że Chuck olał szkołę, szczególnie rytmikę i muzykę. |
|||
==Koniec kariery== |
|||
W 2001 Chuck, ludzie z Death i [[Control Denied]] znudzili się graniem. Ale byli tak zajebiści, że fanom nie spodobałoby się rozwiązanie ich ulubionych zespołów. Więc pomysłowy Chuck wymyślił, że umrze, i to będzie wystarczającym powodem do zakończenia działalności. Udało mu się wyciągnąć jeszcze trochę kasy dla ludzi z zespołu, mówiąc, że potrzebuje na leczenie. Jako przyczynę zgonu podano raka-dużo tego cholerstwa, więc nikt nie będzie się czepiać. |
|||
| ⚫ | |||
==Dyskografia== |
|||
Muzyka na tym albumie nadal była death'owym napierdalaniem, ale zaczęły się pojawiać bardziej rozbudowane kompozycje i trudniejsze solówki. Bardziej zauważalne były zmiany tempa. W jednym utworze zmieniało się z 30 na 260 [[BPM]] kilkanaście razy, głównie dzięki zmianie w sekcji rytmicznej półautomatu na CKM. Najciekawsze jest to, iż mimo obecności basisty Chuck sam nagrywał ścieżki basu. Recenzenci i krytycy mówią o zbytnim skomplikowaniu materiału, choć tak naprawdę przyczyną był brak obycia basisty z instrumentem innym niż [[harmonijka ustna]] diatoniczna. |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
*Human (1991) |
|||
| ⚫ | |||
*Symbolic (1995) |
|||
*The Sound of Perseverance (1998) |
|||
{{Stubmuz}} |
|||
Warstwa liryczna nie obejmowała już horrorów, głównie dlatego, że Chuck nie opłacił kablówki. Jako że publiczna była za darmo, Chuck zaczął czerpać pomysły z emitowanych tam programów przyrodniczo-edukacyjnych. [[Gołe oko|Gołym okiem]] widać nawiązania do medycyny, tytuły nawiązują do nazw chorób, ich objawów lub niechęci do sztucznego podtrzymywania życia. |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
Gitary na tym albumie są niżej zestrojone niż poprzednio, być może dlatego, że od poprzedniej wymiany miały czas się wyciągnąć. Zauważalne są elementy progresji, a dokładniej próby jej na siłę wprowadzania. Głos [[Chuck Schuldiner|Schuldinera]] stał się niskim [[growl]]em, ale nie, nie dlatego że połknął [[kamerton]]. |
|||
[[Kategoria:Muzycy metalowi]] |
|||
| ⚫ | |||
Album jest progresywny, a zarazem bardzo ciężki, przez co wielu fanów miało problem z przytaszczeniem go do domów. Właśnie ta progresja odebrała Chuckowi dużo <del>pieniędzy</del> fanów, gdyż twierdzili oni że metal to ''napierdalanie na chama na bębnach, szarpanie strun, jakby były ze stali<ref>Szczerze mówiąc – są</ref> i darcie ryja jak świnia u masarza''. |
|||
== Zobacz też == |
|||
* [[Chuck Schuldiner]] |
|||
* [[Steve DiGiorgio]] |
|||
* [[death metal]] |
|||
{{Przypisy}} |
|||
| ⚫ | |||
Aktualna wersja na dzień 21:31, 6 sie 2021
Death (ang. Niebyt) – amerykański zespół death metalowy założony w 1984 przez Chucka Schuldinera. Chociaż w zasadzie trudno tu mówić o założeniu, gdyż była to tylko zmiana nazwy z Mantas.
Skład[edytuj • edytuj kod]
Skład to dość abstrakcyjne pojęcie w kontekście Death – Schuldiner był jedyną stałą, a poza nim na każdej płycie grał kto inny. Warto zaznaczyć, iż pierwszy album nagrał prawie sam, jedynie z pomocą perkusisty i osoby włączającej nagrywanie w magnetofonie. Chuck potrzebował składu tylko po to, by móc grać koncerty – sam nie dał niestety rady utrzymać dwóch gitar i basu siedząc przy perkusji.
Wybrana dyskografia[edytuj • edytuj kod]
Scream Bloody Gore (1987)[edytuj • edytuj kod]
Tytuł albumu to miłe słowo w kierunku pani Tipper Gore – pomysłodawczyni nalepek Parental Advisory Explicit Content. Natomiast muzyka na tym albumie jest określana przez profesjonalnych krytyków muzycznych jako:
|
Mocne pierdolnięcie na nisko zestrojonych gitarach, perkusją jak helikopter, i potępieńczym wokalem skazańca przed śmiercią |
|
Opis ten zawiera po części nieprawdę. Gitary nie były strojone nisko, struny były tylko luźno założone, a zamiast perkusji zastosowano karabin półautomatyczny i tamburyn. Nieumiejętności wokalne wynikały z tego, że Chuck olał szkołę, szczególnie rytmikę i muzykę.
Leprosy (1988)[edytuj • edytuj kod]
Muzyka na tym albumie nadal była death'owym napierdalaniem, ale zaczęły się pojawiać bardziej rozbudowane kompozycje i trudniejsze solówki. Bardziej zauważalne były zmiany tempa. W jednym utworze zmieniało się z 30 na 260 BPM kilkanaście razy, głównie dzięki zmianie w sekcji rytmicznej półautomatu na CKM. Najciekawsze jest to, iż mimo obecności basisty Chuck sam nagrywał ścieżki basu. Recenzenci i krytycy mówią o zbytnim skomplikowaniu materiału, choć tak naprawdę przyczyną był brak obycia basisty z instrumentem innym niż harmonijka ustna diatoniczna.
Warstwa liryczna nie obejmowała już horrorów, głównie dlatego, że Chuck nie opłacił kablówki. Jako że publiczna była za darmo, Chuck zaczął czerpać pomysły z emitowanych tam programów przyrodniczo-edukacyjnych. Gołym okiem widać nawiązania do medycyny, tytuły nawiązują do nazw chorób, ich objawów lub niechęci do sztucznego podtrzymywania życia.
Spiritual Healing (1990)[edytuj • edytuj kod]
Gitary na tym albumie są niżej zestrojone niż poprzednio, być może dlatego, że od poprzedniej wymiany miały czas się wyciągnąć. Zauważalne są elementy progresji, a dokładniej próby jej na siłę wprowadzania. Głos Schuldinera stał się niskim growlem, ale nie, nie dlatego że połknął kamerton.
Individual Thought Patterns (1993)[edytuj • edytuj kod]
Album jest progresywny, a zarazem bardzo ciężki, przez co wielu fanów miało problem z przytaszczeniem go do domów. Właśnie ta progresja odebrała Chuckowi dużo pieniędzy fanów, gdyż twierdzili oni że metal to napierdalanie na chama na bębnach, szarpanie strun, jakby były ze stali[1] i darcie ryja jak świnia u masarza.
Zobacz też[edytuj • edytuj kod]
Przypisy
- ↑ Szczerze mówiąc – są
