A Momentary Lapse of Reason: Różnice pomiędzy wersjami
Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
M (Przywrócono przedostatnią wersję, jej autor to Szaszlyk. Autor wycofanej wersji to 178.235.170.178.) |
|||
| (Nie pokazano 8 wersji utworzonych przez 6 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{ |
{{Album Infobox |
||
|tytuł = A Momentary Lapse of Reason |
|tytuł = A Momentary Lapse of Reason |
||
|wykonawca = [[Pink Floyd|Różowy Heniek]] |
|wykonawca = [[Pink Floyd|Różowy Heniek]] |
||
| Linia 10: | Linia 10: | ||
|następny = [[The Division Bell|Dzwonek Dzielenia]] |
|następny = [[The Division Bell|Dzwonek Dzielenia]] |
||
|poprzedni = [[The Final Cut|Ostatnie Cięcie]]}} |
|poprzedni = [[The Final Cut|Ostatnie Cięcie]]}} |
||
'''A Momentary Lapse of Reason''' – progresywny album <del>pozostałości i szczątek</del> zespołu Pink Floyd. Panom Gilmourowi i Masonowi znudziło się pewnego dnia odcinanie kuponów od [[The Wall|Ściany]]<ref>Bo przecież nie od The Final Cut – sorry Roger…</ref> i postanowili zarobić jeszcze trochę siana. Ponadto chcieli udowodnić, że nieprawdą jest, iż <math>Pink Floyd=Waters</math>, a tym samym zaprzeczyć, że Floydzi skończyli się na <del>Ostatnim Cięciu</del> [[Kill 'Em All]]. [[Roger Waters|Rodżer]] oczywiście nie pozostał dłużny swoim byłym kumplom i odpłacił im się piękną reklamą ich najnowszych wypocin. Natomiast [[Richard Wright]], choć brał udział w nagraniu, nie został oznaczony jako członek zespołu, bo jego wkład w nagranie był niewystarczający<ref>Czytaj: nie dał kasy na procesowanie się z Watersem.</ref>. Jakby tego było mało, tytuł albumu zmieniał się kilkukrotnie, aż w końcu postawiono na „Chwilową Utratę Świadomości”, co według złośliwych, jest aluzją do kilku utworów na krążku. |
|||
== Lista utworów == |
== Lista utworów == |
||
# '''Signs of Life''' – pluskanie się w wodzie, wiosłowanie, etc. Prawdziwego mężczyznę poznaje się nie po tym, jak rozpoczyna, tylko po tym jak kończy, co najwyraźniej Dave Gilmour wziął sobie głęboko do serca, wrzucając tę piosenkę na krążek. |
|||
# '''Learning to Fly''' – biorąc pod uwagę dosyć radosny nastrój tej piosenki, samo jej nagranie, zdaniem prawdziwych fanów Floydów, podchodzi pod komerchę. Jeżeli do tego dodać, że nakręcono do niej teledysk i (o zgrozo!) ma on sporo wyświetleń na YouTube, nie jest to kompozycja godna wiernych słuchaczy Różowego Heńka, którzy w tym momencie przerzucają się na Ummagummę. |
|||
# '''The Dogs of War''' – po cudownej piosence o lataniu, mniej cudowna piosenka o psach, choć dużo mniej udanych niż te psy z [[Animals]]. W sumie ta piosenka pasuje do reszty albumu zupełnie niczym Money do [[Dark Side of the Moon|Ciemnej Strony Księżyca]], choć fani generalnie za nią nie przepadają… ciekawe dlaczego… |
|||
# '''One Slip''' – podobno o wpadce Dejwa Gilmoura z jego partnerką, czemu on sam zaprzecza, choć wszyscy i tak wiedzą swoje. |
|||
# '''On the Turning Away''' – wszystko cudownie, piękny głos, ładne solo i wzruszający tekst, co oczywiście tylko potwierdza, że oni to nagrali dla kasy! |
|||
# '''Yet Another Movie''' – no i tu wracamy do ukochanych klimatów każdego Pinkowca – smutno, ponuro i żałośnie. Co prawda nawet Floydzi nie potrafią wytłumaczyć, skąd wytrzasnęli tytuł tej piosenki, co nie zmienia faktu, że jako jedna z niewielu, ratuje ona honor albumu. |
|||
# '''Round and Around''' – dla równowagi tutaj tytuł jest adekwatny do treści – na około i w kółko, masło maślane… |
|||
# '''A New Machine, Part 1''' – Floydom przypomniało się dzielenie piosenek i podzielili to – jakby to nazwać – [[coś]]… W sumie to nikt nie wie, o czym to jest, ale każdy wie, że to nie Kolejna Cegła ani nic o Szalonym Diamencie. |
|||
# '''Terminal Frost''' – tak, dłuższa kompozycja instrumentalna też się przyda, szczególnie po to, aby rozdzielić Nową Maszynę, ale także dumnie zapełnić kilka minut wolnej przestrzeni. Skoro [[Led Zeppelin|Ołowiane Sterowce]] mogły zapełnić „czwórkę” samymi fillerami, tylko po to, aby wydać Schody Do Nieba, to Floydzi nie mogą zrobić podobnie, aby wydać Sorrow? |
|||
# '''A New Machine, Part 2''' – Dejw i NIK postanowili rozpieścić swoich wiernych fanów i dać im niewiele ponad pół minuty na poprawienie słuchawek, aby przygotowali się do… |
|||
# '''Sorrow''' – tak, a więc jednak prawdziwego faceta poznaje się po tym, jak kończy, a oni pozostawili, to co najlepsze, na sam koniec. Jest baaardzo floydowsko, czytaj: potężne, acz ponure brzmienie, smutny<ref>tzn. żałosny</ref> tekst, trochę solówek Gilmoura, no i jego boski głos powodujący rozluźnienie zwieraczy u każdego prawdziwego fana rocka progresywnego. Respect, Dave! |
|||
== Zobacz też == |
|||
* [[Pink Floyd]] |
|||
* ''[[Animals]]'' |
|||
* ''[[The Wall (album)]]'' |
|||
* ''[[The Division Bell]]'' |
|||
{{przypisy}} |
{{przypisy}} |
||
{{Pink Floyd}} |
{{Pink Floyd}} |
||
[[Kategoria: |
[[Kategoria:Albumy Pink Floyd]] |
||
Aktualna wersja na dzień 10:01, 5 wrz 2021
| A Momentary Lapse of Reason | |
|---|---|
| Wykonawca | Różowy Heniek |
| Wydany | 7 września 1987 |
| Nagrywany | 1987 |
| Gatunek | rock progresywny |
| Długość | w sam raz |
| Wytwórnia | Kolumb i Emilka |
| Producent | Heńki |
| Następny Album | Dzwonek Dzielenia |
| Poprzedni Album | Ostatnie Cięcie |
A Momentary Lapse of Reason – progresywny album pozostałości i szczątek zespołu Pink Floyd. Panom Gilmourowi i Masonowi znudziło się pewnego dnia odcinanie kuponów od Ściany[1] i postanowili zarobić jeszcze trochę siana. Ponadto chcieli udowodnić, że nieprawdą jest, iż , a tym samym zaprzeczyć, że Floydzi skończyli się na Ostatnim Cięciu Kill 'Em All. Rodżer oczywiście nie pozostał dłużny swoim byłym kumplom i odpłacił im się piękną reklamą ich najnowszych wypocin. Natomiast Richard Wright, choć brał udział w nagraniu, nie został oznaczony jako członek zespołu, bo jego wkład w nagranie był niewystarczający[2]. Jakby tego było mało, tytuł albumu zmieniał się kilkukrotnie, aż w końcu postawiono na „Chwilową Utratę Świadomości”, co według złośliwych, jest aluzją do kilku utworów na krążku.
Lista utworów[edytuj • edytuj kod]
- Signs of Life – pluskanie się w wodzie, wiosłowanie, etc. Prawdziwego mężczyznę poznaje się nie po tym, jak rozpoczyna, tylko po tym jak kończy, co najwyraźniej Dave Gilmour wziął sobie głęboko do serca, wrzucając tę piosenkę na krążek.
- Learning to Fly – biorąc pod uwagę dosyć radosny nastrój tej piosenki, samo jej nagranie, zdaniem prawdziwych fanów Floydów, podchodzi pod komerchę. Jeżeli do tego dodać, że nakręcono do niej teledysk i (o zgrozo!) ma on sporo wyświetleń na YouTube, nie jest to kompozycja godna wiernych słuchaczy Różowego Heńka, którzy w tym momencie przerzucają się na Ummagummę.
- The Dogs of War – po cudownej piosence o lataniu, mniej cudowna piosenka o psach, choć dużo mniej udanych niż te psy z Animals. W sumie ta piosenka pasuje do reszty albumu zupełnie niczym Money do Ciemnej Strony Księżyca, choć fani generalnie za nią nie przepadają… ciekawe dlaczego…
- One Slip – podobno o wpadce Dejwa Gilmoura z jego partnerką, czemu on sam zaprzecza, choć wszyscy i tak wiedzą swoje.
- On the Turning Away – wszystko cudownie, piękny głos, ładne solo i wzruszający tekst, co oczywiście tylko potwierdza, że oni to nagrali dla kasy!
- Yet Another Movie – no i tu wracamy do ukochanych klimatów każdego Pinkowca – smutno, ponuro i żałośnie. Co prawda nawet Floydzi nie potrafią wytłumaczyć, skąd wytrzasnęli tytuł tej piosenki, co nie zmienia faktu, że jako jedna z niewielu, ratuje ona honor albumu.
- Round and Around – dla równowagi tutaj tytuł jest adekwatny do treści – na około i w kółko, masło maślane…
- A New Machine, Part 1 – Floydom przypomniało się dzielenie piosenek i podzielili to – jakby to nazwać – coś… W sumie to nikt nie wie, o czym to jest, ale każdy wie, że to nie Kolejna Cegła ani nic o Szalonym Diamencie.
- Terminal Frost – tak, dłuższa kompozycja instrumentalna też się przyda, szczególnie po to, aby rozdzielić Nową Maszynę, ale także dumnie zapełnić kilka minut wolnej przestrzeni. Skoro Ołowiane Sterowce mogły zapełnić „czwórkę” samymi fillerami, tylko po to, aby wydać Schody Do Nieba, to Floydzi nie mogą zrobić podobnie, aby wydać Sorrow?
- A New Machine, Part 2 – Dejw i NIK postanowili rozpieścić swoich wiernych fanów i dać im niewiele ponad pół minuty na poprawienie słuchawek, aby przygotowali się do…
- Sorrow – tak, a więc jednak prawdziwego faceta poznaje się po tym, jak kończy, a oni pozostawili, to co najlepsze, na sam koniec. Jest baaardzo floydowsko, czytaj: potężne, acz ponure brzmienie, smutny[3] tekst, trochę solówek Gilmoura, no i jego boski głos powodujący rozluźnienie zwieraczy u każdego prawdziwego fana rocka progresywnego. Respect, Dave!
