Jo

Jedna z pierwszych nowel Bohumila Hrabla pt. Jo opowiadała historię nieszczęśliwe zakochanego Honzy, który w gospodzie zapijał smutki. Dzieło składało się z 30 stron zapisanych wyłącznie partykułą „jo”

Jo (kasz. jo, cz. jo [ˈjɔ]) – czeska partykuła ogólnego użytku, stosowana by wyrazić potwierdzenie, zdziwienie, uwagę, aprobatę, dezaprobatę, zawiedzenie, podniecenie, ból, żałość, rozkosz, kondolencje, gratulacje, złość, radość, zagubienie, ciekawość, trwogę lub żal – w zależności od odpowiedniego zaakcentowania. Tym samym „jo” jest dowodem na to, że czeszczyzna jest językiem tonalnym. Partykuła ta stanowi ok. 55% słownictwa używanego przez Czechów, dzięki czemu odpowiednie opanowanie używania „jo” pozwala porozumiewać się w języku czeskim na poziomie B2. W podobnym natężeniu partykuła używana na Kaszubach i w Toruniu. Po jej znajomości rozróżnia się ,,swoich" od ,,obcych".

Etymologia

Ze staroczeskiego: yo: „defenestrować”, „zrzucać z mostu” < ze starocerkiewnosłowiańskiego: ⱖ: „obcinać grzywkę i zapuszczać z tyłu” < z praindoeuropejskiego: *yeh₂-: „używać reklamówki z Lidla jako torebki”. Językoznawcy nie znający się na historii języków bezpodstawnie wiążą ,,jo" ze śląskim i niemieckim ,,ja".

Przykład użycia

– Jo?

– Jo.

I tak rozpadła się Czechosłowacja.

Zobacz też

• Hej!
• Kurde
• No chyba!
• O co kaman?
• Toruń