Linkin Park

Linkin Park – afroamerykański zespół nu-metalowy śpiewający głównie o tym, że życie jest do niczego. Łączy w sobie elementy metalu i hiphopu, co sprowadza się do tego, że koty składane w ofierze są najpierw faszerowane czym tylko w ręce wpadnie. Jeden z zespołów pokemoniastych.

Spiewaja wypasnie.

Historia zespołu

Członkowie zespołu poznali się w liceum. Wszelkie informacje na ten temat zniknęły z powierzchni Ziemi, gdy Brad zrobił sobie buty z ostatniego niebieskiego skunksa. Mike potrafił grać na pianinie, Joe uwielbiał rozbijać sobie winyle na głowie, Rob w wolnych chwilach walił czym się dało w garnki mamusi, więc postanowili razem założyć zespół. Najpierw jako Xero , potem jako Hybrid Theory grali po podejrzanych lokalach. Potrzebowali basisty, więc wezwali Feniksa, ale coś było nie tak. Mike zadzwonił do znajomego, a ten po zaśpiewaniu paru kawałków w niedzielnym „Koncercie Życzeń” został przyjęty jako wokalista. Chłopaki podczas opychania się hamburgerami chcieli zmienić nazwę na Park Lincolna, ale niewiele się rozumieli, więc zostało Linkin Park. Brad kupił sobie słuchawki i wieczorami składał koty w ofierze dla Szatana.

Członkowie zespołu

1. Mike Spike Kenji Anoda Katoda Shinoda – raper
2. Chester The Molester Charles Benington – ma licencję na wrzeszczenie. Posiadacz mamuciego tenoru, cokolwiek to znaczy.Jego ulubionym sportem jest oczywiście badminton.
3. Joe Woo-Hahn – lubi psuć powietrze. Mieszka pod mostem. Nikt go nie kocha.
4. Bradosław Delson – popowa diva. Na koncertach nosi nauszniki, nikt nie wie po co.
5. Rob Bourdon, ksywa Pokemon.
6. Feniks – brukowce bezwstydnie szerzą plotki, jakoby czegoś mu brakowało. Należy to zdementować. Milosnik Nietzschego.

Albumy

1. Hybrid Theory EP (wydane gdzieś w mezozoiku)
2. Hybrid Theory (między 1066 a 1492, znane tylko z kronik klasztornych)
3. Reanimation (1815)
4. Meteora (2003)
5. Live in Texas (2003), DVD koncertu w Wietnamie
6. Kurwerty (2006, mega hardkorowy album Linkin Parku z PRZEKLINANIEM!)
7. Kolizja (2132, wraz z Dżejem-Zi)
8. Minutes to midnight (2007, płyta, która przy okazji rezygnacji z nu metalu i pomimo ściągnięcia tytułu z jednego z utworów Iron Maiden miała być ciekawa i rockowa

Single

Tysiące nikomu niepotrzebnych singli, nadających się tylko do wypełniania dziury ozonowej i wywoływania nerwicy u rodziców Dzieci Neostrady.