Yngwie Malmsteen: Różnice pomiędzy wersjami
(→Dyskografia: Imię powinno być z dużej litery) |
|||
(Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Yngwie Malmsteen 1.jpg|200px |
[[Plik:Yngwie Malmsteen 1.jpg|200px|thumb|Rasowy gitarowy onanista]] |
||
{{cytat|Jestem chyba antyfanem wszystkich gitarowych onanistów typu '''Malmsteen''' czy [[Steve Vai|Vai]].|[[Adam Darski|Nergal]] zapytany o swój gitarowy ideał}} |
{{cytat|Jestem chyba antyfanem wszystkich gitarowych onanistów typu '''Malmsteen''' czy [[Steve Vai|Vai]].|[[Adam Darski|Nergal]] zapytany o swój gitarowy ideał}} |
||
{{cytat|Umiejętności to nie wszystko, zapytaj '''Yngwiego Malmsteena'''.|[[Doktor House]]}} |
{{cytat|Umiejętności to nie wszystko, zapytaj '''Yngwiego Malmsteena'''.|[[Doktor House]]}} |
||
'''Yngwie Malmsteen''' (właściwie '''Lars Yngve Johann Lannerbäck''', ur. [[30 czerwca]] [[1963]] roku we Sztokholmie) – szwedzki gitarzysta, kompozytor, autor tekstów, znany także jako ''[[Ritchie Blackmore|Blackmore Made In Sweden]]'' lub ''Szybki Szwed''. Bożyszcze dla początkujących gitarzystów. |
|||
== Wczesne życie == |
== Wczesne życie == |
||
Jego życie było nudne aż do 18 września 1970 roku, kiedy to [[Jimi Hendrix|pewien muzyk]] odwalił rockową śmierć. W telewizji pokazano program poświęcony zmarłemu i zachwycony mały Yngve od razu zapałał miłością do gitary. Wkrótce dokonał pierwszej wielkiej rzeczy w swoim życiu, |
Jego życie było nudne aż do 18 września 1970 roku, kiedy to [[Jimi Hendrix|pewien muzyk]] odwalił rockową śmierć. W telewizji pokazano program poświęcony zmarłemu i zachwycony mały Yngve od razu zapałał miłością do gitary. Wkrótce dokonał pierwszej wielkiej rzeczy w swoim życiu, mianowicie zmienił imię i nazwisko na Yngwie Malmsteen, za co rzesza jego fanów jest mu dozgonnie wdzięczna (choć i tak nikt nie wie, jak poprawnie wymówić jego imię). Jako, że miał klawych rodziców, matka pozwalała mu wagarować, żeby miał czas grać na gitarze. W tym czasie zainteresował się też muzyką klasyczną. W wieku piętnastu lat olał zupełnie szkołę i spróbował zachwycić lokalną publiczność. Jednakże trudno być prorokiem we własnym kraju, o czym przekonał się osobiście i wyjechał spełnić swój amerykański sen. |
||
== Wielka kariera == |
== Wielka kariera == |
||
W Los Angeles załapał się do grupy ''Steeler'', która niczym odkrywczym się nie popisała. Szybko pożegnał więc kolegów i znalazł nową, lepszą fuchę. Wraz z [[Graham Bonnet|Grahamem Bonnetem]] założył ''Alcatrazz'' i mógł oficjalnie robić za Blackmore'a dla ubogich. Po jednym albumie i paru koncertach poczuł się dosłownie jak swój idol i strzelił [[foch|focha]]. |
W Los Angeles załapał się do grupy ''Steeler'', która niczym odkrywczym się nie popisała. Szybko pożegnał więc kolegów i znalazł nową, lepszą fuchę. Wraz z [[Graham Bonnet|Grahamem Bonnetem]] założył ''Alcatrazz'' i mógł oficjalnie robić za Blackmore'a dla ubogich. Po jednym albumie i paru koncertach poczuł się dosłownie jak swój idol i strzelił [[foch|focha]]. |
||
Postanowił rozpocząć karierę solową i pokazać światu swoją muzykę. Pokazał ją [[Japonia|Japonii]], co zostało wyjątkowo ciepło przyjęte. Zmieszał trochę Hendrixa i Blackmore'a z Vivaldim i Paganinim. Zebrał kupę pochwał i, co ważniejsze, zarobił kupę kasy. W 1988 roku rozbił się swoim jaguarem. Chwilę słabości wykorzystał Joe Lynn Turner (akurat bezrobotny) i nie tylko wcisnął się na album, ale także napisał teksty. Niedługo później zapał Malmsteena się wyczerpał i zamiast nagrywać nowe kawałki, przyspieszał stare. Nagrywa i koncertuje, z czym często miewa problemy. Trudno bowiem znaleźć wystarczająco dużą salę, by pomieścić jego ego. Prawdopodobnie powziął sobie za cel granie z wyrzuconymi przez Blackmore'a. I tak współpracował z [[Ian Gillan|Gillanem]] (koncert w Szwecji w 1990), z [[Ronnie Dio|Dio]] (''Hear 'n Aid'', oraz ''Dream On'') i można spodziewać się, że zagra z [[Whitesnake|Davidem Coverdale'm]]. Za tło do Malmsteena robiło wielu znanych muzyków, m. in. [[Jorn Lande]], [[Tim Owens]], Bob Daisley, Rudy Sarzo, Tommy Aldridge, Jens Johansson. |
Postanowił rozpocząć karierę solową i pokazać światu swoją muzykę. Pokazał ją [[Japonia|Japonii]], co zostało wyjątkowo ciepło przyjęte. Zmieszał trochę Hendrixa i Blackmore'a z [[Antonio Vivaldi|Vivaldim]] i Paganinim. Zebrał kupę pochwał i, co ważniejsze, zarobił kupę kasy. Po japońskim sukcesie rozpoczął swój podbój świata. W 1988 roku prowadząc po [[narkotyki|środkach uszczęśliwiających]] rozbił się swoim jaguarem. Chwilę słabości wykorzystał Joe Lynn Turner (akurat bezrobotny) i nie tylko wcisnął się na album, ale także napisał teksty. Niedługo później zapał Malmsteena się wyczerpał i zamiast nagrywać nowe kawałki, przyspieszał stare. Nagrywa i koncertuje, z czym często miewa problemy. Trudno bowiem znaleźć wystarczająco dużą salę, by pomieścić jego ego. Prawdopodobnie powziął sobie za cel granie z wyrzuconymi przez Blackmore'a. I tak współpracował z [[Ian Gillan|Gillanem]] (koncert w Szwecji w 1990), z [[Ronnie Dio|Dio]] (''Hear 'n Aid'', oraz ''Dream On'') i można spodziewać się, że zagra z [[Whitesnake|Davidem Coverdale'm]]. Za tło do Malmsteena robiło wielu znanych muzyków, m. in. [[Jorn Lande]], [[Tim Owens]], Bob Daisley, Rudy Sarzo, Tommy Aldridge, Jens Johansson (później w [[Rainbow]]). W chwili obecnej niestety nie towarzyszy mu nikt, kto potrafi grać porządnie choć na jednym instrumencie, o śpiewaniu już nawet nie wspominając. |
||
[[Plik:Yngwie Malmsteen 6.jpg|200px|thumb|Młody i piękny [[solowy wymiatacz]]]] |
|||
== Dyskografia== |
== Dyskografia== |
||
* |
* '''Steeler''' (1983) – tu jeszcze w zespole. W zasadzie grał tylko solówki, więc można to pominąć. |
||
* |
* '''No Parole From Rock 'n' Roll'''(1983) – inny zespół, ale ciągle ktoś wtrąca się w teksty. Na wokalu Graham Bonnet (ex-[[Rainbow]]). |
||
* |
* '''Rising Force''' (1984) – nominowany do Grammy. Prawie instrumentalny. Tak oto Yngwie wymyślił metal neoklasyczny. |
||
* |
* '''Marching Out''' (1985) – a tu już pojawia się wokalista. Yngwie utwierdza w przekonaniu, że wymyślił metal neoklasyczny. |
||
* |
* '''Trilogy''' (1986) – Yngwie udowadnia, że to on wymyślił metal neoklasyczny. |
||
* |
* '''Odyssey''' (1988) – na wokalu Joe Lynn Turner (ex-[[Rainbow]]). Yngwie przekonuje, że to on, a nie Blackmore, wymyślił metal neoklasyczny. |
||
* |
* '''Eclipse''' (1990) – Yngwie przekonuje, że to on, a nie Uli Jon Roth, wymyślił metal neoklasyczny. |
||
* |
* '''Fire & Ice''' (1992) – Yngwie przekonuje, że to on, a nie Rhandy Rhoads, wymyślił metal neoklasyczny. |
||
* |
* '''The Seventh Sign''' (1994) – to naprawdę on wymyślił metal neoklasyczny. |
||
* |
* '''Magnum Opus''' (1995) – a tu, niespodzianka! Yngwie wymyślił metal neoklasyczny. |
||
* |
* '''Inspiration''' (1996) – no, dobra. Może inni próbowali wcześniej tak grać, ale nikt nie robił tego tak fajnie jak Yngwie. Każdy ma chwile słabości. |
||
* |
* '''Facing the Animal''' (1997) – metal neoklasyczny, na wokalu Mats Leven ([[Candlemass]]) a na perkusji [[Cozy Powell]] (ex-[[Rainbow]]). |
||
* |
* '''Concerto Suite for Electric Guitar and Orchestra''' (1998) – to Yngwie wymyślił metal neoklasyczny, a nie [[Jon Lord]]! |
||
* |
* '''Alchemy''' (1999) – wiesz kto wymyślił metal neoklasyczny? |
||
* |
* '''War to End All Wars''' (2000) – to samo, co na poprzednich albumach, tylko szybciej. |
||
* |
* '''Attack!!''' (2002) – na wokalu Doogie White, tak, ten z [[Rainbow]]. |
||
* |
* '''Unleash the Fury''' (2005) – to samo co wyżej, tylko jeszcze szybciej. |
||
* |
* '''Perpetual Flame''' (2008) – na wokalu [[Tim Owens]], nie, on nie śpiewał w Rainbow. |
||
* |
* '''Angels of Love''' (2009) – Yngwie postanowił przypomnieć, kto wymyślił metal neoklasyczny. |
||
* |
* '''Relentless''' (2010) – jeszcze szybciej i jeszcze raz to samo. |
||
* |
* '''Spellbound''' (2012) – Yngwie stwierdził, że jest najlepszy we wszystkim, więc sam zajął się śpiewaniem. To było straszne. |
||
* '''World on Fire''' (2016) – Yngwie nie tylko śpiewa, bo w zasadzie sam zrobił wszystko. Niby jest postęp, ale ciągle zapomina, że w przerwie między solówkami powinny znaleźć się jakieś normalne utwory. No, ale Japończycy i tak to kupili, więc na zmiany się nie zanosi. |
|||
[[Kategoria:gitarzyści]] |
[[Kategoria:gitarzyści]] |
Aktualna wersja na dzień 21:06, 23 sty 2022
Jestem chyba antyfanem wszystkich gitarowych onanistów typu Malmsteen czy Vai.
- Nergal zapytany o swój gitarowy ideał
Umiejętności to nie wszystko, zapytaj Yngwiego Malmsteena.
Yngwie Malmsteen (właściwie Lars Yngve Johann Lannerbäck, ur. 30 czerwca 1963 roku we Sztokholmie) – szwedzki gitarzysta, kompozytor, autor tekstów, znany także jako Blackmore Made In Sweden lub Szybki Szwed. Bożyszcze dla początkujących gitarzystów.
Wczesne życie[edytuj • edytuj kod]
Jego życie było nudne aż do 18 września 1970 roku, kiedy to pewien muzyk odwalił rockową śmierć. W telewizji pokazano program poświęcony zmarłemu i zachwycony mały Yngve od razu zapałał miłością do gitary. Wkrótce dokonał pierwszej wielkiej rzeczy w swoim życiu, mianowicie zmienił imię i nazwisko na Yngwie Malmsteen, za co rzesza jego fanów jest mu dozgonnie wdzięczna (choć i tak nikt nie wie, jak poprawnie wymówić jego imię). Jako, że miał klawych rodziców, matka pozwalała mu wagarować, żeby miał czas grać na gitarze. W tym czasie zainteresował się też muzyką klasyczną. W wieku piętnastu lat olał zupełnie szkołę i spróbował zachwycić lokalną publiczność. Jednakże trudno być prorokiem we własnym kraju, o czym przekonał się osobiście i wyjechał spełnić swój amerykański sen.
Wielka kariera[edytuj • edytuj kod]
W Los Angeles załapał się do grupy Steeler, która niczym odkrywczym się nie popisała. Szybko pożegnał więc kolegów i znalazł nową, lepszą fuchę. Wraz z Grahamem Bonnetem założył Alcatrazz i mógł oficjalnie robić za Blackmore'a dla ubogich. Po jednym albumie i paru koncertach poczuł się dosłownie jak swój idol i strzelił focha. Postanowił rozpocząć karierę solową i pokazać światu swoją muzykę. Pokazał ją Japonii, co zostało wyjątkowo ciepło przyjęte. Zmieszał trochę Hendrixa i Blackmore'a z Vivaldim i Paganinim. Zebrał kupę pochwał i, co ważniejsze, zarobił kupę kasy. Po japońskim sukcesie rozpoczął swój podbój świata. W 1988 roku prowadząc po środkach uszczęśliwiających rozbił się swoim jaguarem. Chwilę słabości wykorzystał Joe Lynn Turner (akurat bezrobotny) i nie tylko wcisnął się na album, ale także napisał teksty. Niedługo później zapał Malmsteena się wyczerpał i zamiast nagrywać nowe kawałki, przyspieszał stare. Nagrywa i koncertuje, z czym często miewa problemy. Trudno bowiem znaleźć wystarczająco dużą salę, by pomieścić jego ego. Prawdopodobnie powziął sobie za cel granie z wyrzuconymi przez Blackmore'a. I tak współpracował z Gillanem (koncert w Szwecji w 1990), z Dio (Hear 'n Aid, oraz Dream On) i można spodziewać się, że zagra z Davidem Coverdale'm. Za tło do Malmsteena robiło wielu znanych muzyków, m. in. Jorn Lande, Tim Owens, Bob Daisley, Rudy Sarzo, Tommy Aldridge, Jens Johansson (później w Rainbow). W chwili obecnej niestety nie towarzyszy mu nikt, kto potrafi grać porządnie choć na jednym instrumencie, o śpiewaniu już nawet nie wspominając.
Dyskografia[edytuj • edytuj kod]
- Steeler (1983) – tu jeszcze w zespole. W zasadzie grał tylko solówki, więc można to pominąć.
- No Parole From Rock 'n' Roll(1983) – inny zespół, ale ciągle ktoś wtrąca się w teksty. Na wokalu Graham Bonnet (ex-Rainbow).
- Rising Force (1984) – nominowany do Grammy. Prawie instrumentalny. Tak oto Yngwie wymyślił metal neoklasyczny.
- Marching Out (1985) – a tu już pojawia się wokalista. Yngwie utwierdza w przekonaniu, że wymyślił metal neoklasyczny.
- Trilogy (1986) – Yngwie udowadnia, że to on wymyślił metal neoklasyczny.
- Odyssey (1988) – na wokalu Joe Lynn Turner (ex-Rainbow). Yngwie przekonuje, że to on, a nie Blackmore, wymyślił metal neoklasyczny.
- Eclipse (1990) – Yngwie przekonuje, że to on, a nie Uli Jon Roth, wymyślił metal neoklasyczny.
- Fire & Ice (1992) – Yngwie przekonuje, że to on, a nie Rhandy Rhoads, wymyślił metal neoklasyczny.
- The Seventh Sign (1994) – to naprawdę on wymyślił metal neoklasyczny.
- Magnum Opus (1995) – a tu, niespodzianka! Yngwie wymyślił metal neoklasyczny.
- Inspiration (1996) – no, dobra. Może inni próbowali wcześniej tak grać, ale nikt nie robił tego tak fajnie jak Yngwie. Każdy ma chwile słabości.
- Facing the Animal (1997) – metal neoklasyczny, na wokalu Mats Leven (Candlemass) a na perkusji Cozy Powell (ex-Rainbow).
- Concerto Suite for Electric Guitar and Orchestra (1998) – to Yngwie wymyślił metal neoklasyczny, a nie Jon Lord!
- Alchemy (1999) – wiesz kto wymyślił metal neoklasyczny?
- War to End All Wars (2000) – to samo, co na poprzednich albumach, tylko szybciej.
- Attack!! (2002) – na wokalu Doogie White, tak, ten z Rainbow.
- Unleash the Fury (2005) – to samo co wyżej, tylko jeszcze szybciej.
- Perpetual Flame (2008) – na wokalu Tim Owens, nie, on nie śpiewał w Rainbow.
- Angels of Love (2009) – Yngwie postanowił przypomnieć, kto wymyślił metal neoklasyczny.
- Relentless (2010) – jeszcze szybciej i jeszcze raz to samo.
- Spellbound (2012) – Yngwie stwierdził, że jest najlepszy we wszystkim, więc sam zajął się śpiewaniem. To było straszne.
- World on Fire (2016) – Yngwie nie tylko śpiewa, bo w zasadzie sam zrobił wszystko. Niby jest postęp, ale ciągle zapomina, że w przerwie między solówkami powinny znaleźć się jakieś normalne utwory. No, ale Japończycy i tak to kupili, więc na zmiany się nie zanosi.