Nonźródła:Juliusz Słowacki – analiza dzieł

Analiza dzieł literackich Juliusza Słowackiego

---

„Beniowski” (fragment) Kłębami dymu niechaj się otoczę Niech o miłości pomarzę półsenny. Czuję jak pachną kochanki warkocze, Widzę, jaki ma w oczach blask promienny; Czuję znów smutki tęskne i prorocze, Wtóruje mi znów szumiąc liść jesienny. Na próżno serce truciznami poim!... Kochanko pierwszych dni! – znów jestem twoim.

Pierwszy wers tego fragmentu poematu wysuwa tezę, jakoby podmiot liryczny z deczka się naćpał. W drugim natomiast stawiane są cele naćpanego podmiotu lirycznego, nacechowane romantycznymi emocjami. Następny wers jest nielogiczny – po co wąchać warkocze? Wychodzi na to, że narkotyki użyte w tym tekście były zbyt mocne. Siódmy wers (reszty wersów nie trzeba wyjaśniać) potwierdza wprowadzanie się podmiotu lirycznego w stan upojenia, zatem teza jest potwierdzona.

„Wyjdzie stu robotników” Wyjdzie stu robotników, Oborzą miasta grunt, Wyrzucą łokieć – funt. Klatki pełne wróblików Otworzą – i przed tłuszczą Ptaszki na wolność puszczą... Muzyka nieustanna: Wolność! Wolność – Hosanna. Święci staną w katedrze Trzej... i zawezwą ducha, Lud księgi praw rozedrze, Próchno kart porozdmucha; Weźmie stare sztandary, Wyprowadzi jak mary Za kościół – na mogiły, Zapali, by świeciły Światu dawnymi dzieły, Błysnęły – i spłonęły. Bije godzina ranna, Masy rzekły: Hosanna!

Wiersz ten jest nadal aktualny, odnosi się do obecnych czasów, gdzie robotnicy rzeczywiście strajkują. Sam wiersz jest głeboko anarchistyczny, co dobrze widać w wersie jedenastym. Możemy snuć domysły, iż Tomasz Karolak mógł czerpać natchnienie do tytułowej piosenki z serialu 39 i pół właśnie poprzez czytanie tego wiersza.

„Bo mię matka moja miła” Bo mię matka moja miła Na słowika urodziła, A ja wziąwszy taki głos, Ze słowika jestem kos... A to wszystko są nonsensa, Te moje wierszyki nowe, Gdzie się język mój wałęsa I bawi zęby trzonowe...

Ten krótki wiersz stanowił zapowiedź powstania Nonsensopedii. Słowacki nie doczekał się go do końca swego życia (połowa XIX wieku), ale pozostawał w nadziei. Przewidział również, kto będzie prezydentem po Jaruzelskim. Wyraził to jednak w dosyć dziwny sposób, porównując się do ptaka, urodzonego przez człowieka. Występuje również uosobienie – ptak posiada zęby.

W pamiętniku Zofii Bobrówny (fragmenty) Niechaj mię Zośka o wiersze nie prosi, Bo kiedy Zośka do ojczyzny wróci, To każdy kwiatek powie wiersze Zosi, Każda jej gwiazdka piosenkę zanuci. Nim kwiat przekwitnie, nim gwiazdeczka zleci, Słuchaj – bo to są najlepsi poeci. Gwiazdy błękitne, kwiateczki czerwone Będą ci całe poemata składać Ja bym to samo powiedział, co one, Bo ja się od nich nauczyłem gadać; [...]

Autor ma dość jakiegokolwiek pisania wierszy i daje do zrozumienia tytułowej Zośce, żeby wracała tam, skąd przybyła. Pod koniec dowiadujemy się, że Słowacki nie radził sobie w przedszkolu z wymową i miał korepetycje.

„Los mię już żaden nie może zatrwożyć” (fragment) Los mię już żaden nie może zatrwożyć, Jasną do końca mam wybitą drogę, Ta droga moja – żyć, cierpieć i tworzyć; To wszystko czynię – a więcej nie mogę.

Wychodzi na to, że podmiot liryczny tutaj zawarty (uosobiony z autorem) ma ciężkie życie, zbłaźnił się na tyle, że wszyscy mają go gdzieś i pozostało mu tylko ryczenie o skołatanym sercu. Poniższa strofa przedstawia autora jako zwykłego grafomana, którego teksty są niespójne i traktują o niczym. Nastawienie do świata pozoruje skłonności emotyczne, lecz nie do końca wiadomo, czy to była rzeczywista deprecha.