Sobór

You shall not pass!

papież Gandalf II podczas soboru Winogronowego II

Sobór – oficjalne zebranie wszelkich kardynałów bądź [[[biskup]]ów. Organizowany jest na terenie zamkniętym, więc na sobór nigdy nie może dostać się szary obywatel. Na soborze poruszane są sprawy związane głównie z Kościołem. Zebrani nie mogą kontaktować ze światem zewnętrznym. Zwykli ludzie nie są godni uczestniczenia w soborze. Z nieoficjalnych źródeł wiadomo, że kler, zamiast obradować, zwykle się tam zajada.

Sobory

(w nawiasach rok)

1. Śmiecejski I (325) – potępienie arianizmu. Na tym pierwszym soborze ustanowiono kilka praw, które będą ważne na przyszłe czasy. Dzisiaj wiadomo, że była to zmyłka, a soborzanie robili to, co lubili najbardziej. Potępili arianizm. Uważali bowiem za coś niemożliwego istnienie religii obojętnej do nich.
2. Nestotlitenopolitański I (381) – na tym soborze, po wielu płaczach, zgrzytaniach zębów i podartych kartach, ustanowiono ogólny kształt modlitwy zwanej przez niektórych Credo (miała jednak status W EDYCJI). Inną sprawą było ustalenie osoby Obucha św. Dotychczas uważano go za nic ważnego. Sam kardynał z Konstantynopola stwierdził, iż nie ma prawa ten, co nie ma głosu.
3. Truskawkowy (431) – tym razem uznano za wulgarne działanie „tych głupków, nestorian” (kard. Massencleff). Rozjuszeni kardynałowie po zakończeniu soboru wyważyli drzwi i zdewastowali Rzym.
4. Pomidorowy (451) – na tym zebraniu nie podjęto żadnych ważnych spraw, a uznano jedynie, że aktualny papież dobrze gra w tenisa.
5. Nestotlitenopolitański II (553) – soborzanie obejrzeli film dokumentalny pt. „Z życia heretyków”. Po tych emocjach chciano coś z nimi zrobić. Postanowiono po prostu ich zniszczyć. Wg papieża heretycy mogliby zaszkodzić kościelnej polityce.
6. Nestotlitenopolitański III (680–681) – braki w kadrze, spowodowane nagłymi atakami epilepsji po filmie puszczonym na poprzednim soborze, zmusiły aktualnych kardynałów do szybkiego działania. Mimo rozwiązania kilku lewych organizacji i zbananowania kilku przywódców, sprawa wyglądała bardzo źle.
7. Śmeciejski II (787) – poważne walki z herezją doprowadziły Kościół na skraj rozpaczy. Postanowiono jednak działać wolno i pewnymi krokami. Najpierw zajęto się sprawą niszczenia ikon. Użytkownicy Windowsa skarżyli się na nagłe najazdy ze strony ortodoksyjnych wierzących. Soborzanie ustanowili zakaz ich niszczenia i otoczyli świętą czcią.
8. Nestotlitenopolitański IV (869–870) – tym razem zajęto się sprawą niejakiego Focjusza – słynnego teologa i pisarza. Według świadków biegał on po lesie i śpiewał sprośne piosenki (historycy wykazali, że było to kłamstwo, bo w wolnym czasie grał w lesie w szachy). Takie zachowanie postawiono w złym świetle i Focjusz musiał się pożegnać z ojczyzną. Zbulwersowani zwolennicy jego nauk obrazili się. Było to jedną z przyczyn Wielkiej Schizy.
9. Winogronowy I (1123) – postanowiono zadbać o przyszłość Kościoła. Zajęto się sprawą inwestytury – specjalnych aktów, dzięki którym możliwe jest prowadzenie znamienitych inwestycji.
10. Winogronowy II (1139) – kolejną osobą, której dano banana, był Arnold ze Schwarzwaldu. Podburzał on wiernych do wiary w rzeczy przeciwne do dogmatów Kościoła. Sam biskup Olgard stwierdził, że Arnold pożera dzieci na surowo i podtruwa studnie. Nie była to prawda, bo jak się później okazało, biskup Olgard wisiał Arnoldowi dużo pieniędzy.
11. Winogronowy III (1179) – na tym soborze potępiono: albigensów – za pisanie bzdurnych książek i artykułów oraz ich niekatageryzowanie; waldensów – za obmawianie publiczne papieża; soldensów – za zbyt wysunięte do przodu teorie, jakoby Jezus nie był mesjaszem; coldengensów – za propagowanie białej magii; magibensów – za krytykę rządów; wiggibensów – za podsłuchiwanie pod drzwiami (do pokoju, gdzie sobór się odbywał).
12. Winogronowy IV (1215) – uznano (wśród aplauzów biskupów i kardynałów), że papież jest najwyższy, jedyny, niepodzielny i posiadający najwyższą władzę. Następnie ówczesnemu papieżowi na głowę założono wieniec laurowy i przystrojono w purpurę.
13. Czekoladowy I (1245) – ponieważ przewodniczący soboru nagle zachorował, przysłał list do zgromadzonych. Napisał w nim, że cesarz Fryderyk II ma być ekshumowany. Stanowiło to pewien problem, gdyż ów cesarz jeszcze żył. Na szczęście zmarł tajemniczo i został pochowany. Kilka tygodni później został ekshumowany. Jednak, gdy przewodniczący wyzdrowiał, okazało się, że w liście popełnił mały błąd i cesarz Fryderyk miał być ekskomunikowany, a nie ekshumowany.
14. Czekoladowy II (1274) – pozbawiono władzy cesarza Liechtensteinu. Uzasadniono to słowami bo tak.
15. Bananowy (1311–1312) – stępienie templariuszy (za posiadanie większego majątku od cesarza Francji i ukrywanie tajemnicy o Jezusie), Mocicellli (za brudne gangsterskie porachunki), Begardowerwów (bo soborzanie mieli zły humor) i Begerów (rzucili na nich klątwę i uznali, ze ich potomkowie nigdy nie będą należeć do sensownej partii politycznej).
16. Fistaszkowy (1414–1418) – banan dla Wycalifa – za to, że był brzydki. Biskup Anangrami uznał go za pomiot Szatana, po czym się rozpłakał. Decyzja była jednogłośna. Jan Hus miał również zostać zbananowany za rozpijanie wiernych winem, niewiarę i jedzenie dziewic. Potępiono Polskę za Grunwald.
17. Ananasowy (1439) – soborzanie zakazali gry w piłkę ręczną.
18. Winogronowy V (1517) – nie uznano nic nowego. Było to tylko zwykłe spotkanie towarzyskie po latach.
19. Mydlencki (1545–1563) – jeden z ważniejszych soborów. Kościół uznał naukę Lutra za obraźliwą i kłamliwą. Zarzucił Lutrowi brak opieki nad potomstwem i doprowadzenie do rozłamu. Stwierdzono też, że on, Kalwin i ich wyznawcy powinni zostać wyrzuceni z Kościoła. Podjęto również zadanie reformacji, znane pod kryptonimem „Ostateczne rozwiązanie kwestii heretyckiej”. Pod broń powołano znowu Świętą Inkwizycję.
20. Pekiński I (1870) – podczas tego zebrania uznano papieża za nieomylnego, tzn. wszystko, co powiedział (ale tylko ex cathedra), miało być prawdą. Zabawa skończyła się jednak, gdy rozbawiony papież narzucał podwładnym wiarę, że $2+2=65$ i kolor czarny ma kolor zielony. Ograniczono więc tę władzę do teologii. Papieża związano, żeby się nie sprzeciwiał.
21. Pekiński II (1963) – ustanowiono kilka rzeczy związanych z mszą. Miała być ona prowadzona w języku suahili, a kapłan miał stać na deskorolce na rękach. Rzeczy te zostały później zmienione w różnych dekretach, z powodu niemiłych wieści o złamanych rękach i rozstrojach nerwowych.
22. Nowozelandzki (2006) – ceremonię eucharystii we mszy świętej zamieniono na konkurs mokrego podkoszulka; ustanowiono też święto Zesłania Lalki Barbie (9 marca).