Starożytność

Starożytność (staropolskie staro = stary, dawny; średniopolskie żyto = wódka żytnia oraz nowopolski sufiks nazwotwórczy -ność) to jak dosłowna etymologia nazwy wskazuje - stan po spożyciu starej wódki żytniej. Stan ten alternatywnie nazywamy również skisłożytniowódkowstrętem (dosłownie: wstręt przed skisłą żytnią).

Nie jest całkiem pewne, kiedy po raz pierwszy w historii Polski zanotowano to zjawisko. Wydaje się, że musiało to być po opanowaniu produkcji napojów spirytusowych (ok. XXVII wiek przed Mieszkiem I) oraz uprawy żyta (ok. XV wieku przed IV RP). Z drugiej strony, wiadomo, iż już wówczas Polacy mieli rozwiniętą wymianę handlową z Rusinami, więc żytnia mogła być powszechnie dostępna. Jako że nie znano wówczas pieniądza (poznanego po założeniu NBP przez Hannę Gronkiewicz-Waltz) wymiana odbywała się według zasady towar za towar czyli w sposób tzw. bartelu ruskiego (tj. wóda za wódę; nie mylić z bartelem radzieckim - my dajemy wódę, oni w zamian biorą wódę).

W Starożytności powszechnie widuje się:

• Juliusza Cezara
• Aleksandra Wielkiego (Macedońskiego)
• Aleksandra Wielkiego (Kwaśniewskiego)
• Heroda
• Sokratesa
• Peryklesa