Roxette: Różnice pomiędzy wersjami
LaPicaroda (dyskusja • edycje) |
(redakcja) |
||
Linia 2: | Linia 2: | ||
==Historia== |
==Historia== |
||
Zespół powstał w latach 80. Zaraz po wydaniu pierwszego albumu |
Zespół powstał w latach 80. Zaraz po wydaniu pierwszego albumu każdy mówił, że lepiej aby już nie grali. Oni się uparli i do dzisiaj grają, a jak wychodzi - wszyscy widzą. |
||
Sama kariera Roxette rozwinęła się dość dziwnie. Podczas wymiany studenckiej przebywający w Szwecji Amerykanin usłyszał jedną piosenkę, która spodobała mu się tak, że na kasecie magnetofonowej stworzył jej kopię, którą zawiózł do własnego narodu, by sprzedawać po targach i bazarach. Sprzedaż szła szybko, toteż zespół osiągnął nie lada sukces. |
Sama kariera Roxette rozwinęła się dość dziwnie. Podczas wymiany studenckiej przebywający w Szwecji Amerykanin usłyszał jedną piosenkę, która spodobała mu się tak, że na kasecie magnetofonowej stworzył jej kopię, którą zawiózł do własnego narodu, by sprzedawać po targach i bazarach. Sprzedaż szła szybko, toteż zespół osiągnął nie lada sukces. |
||
==Zespół== |
==Zespół== |
||
W skład Roxette wchodzi [[Per Gessle]] (gitara i |
W skład Roxette wchodzi [[Per Gessle]] ([[gitara]] i <s>darcie mordy</s> wokal) i [[Marie Fredriksson]] (wycie do [[mikrofon]]u i kanciasta twarz). |
||
Charakterystyczną cechą Pera jest to, że ciągle zmienia fryzury. W początkowej fazie istnienia Roxette miał czerwone włosy i ubierał się w skóry; później przefarbował włosy na czarno i upodobnił się do mopa. Następnie zapuścił włosy, przefarbował na brązowo i przestał się okładać skórą i metalem. Następnie swoje włosy ściął i przefarbował na złoto-brązowo. Aktualnie są krótkie i ciemnobrązowe, ale zapewne się to jeszcze zmieni. |
Charakterystyczną cechą Pera jest to, że ciągle zmienia fryzury. W początkowej fazie istnienia Roxette miał czerwone włosy i ubierał się w skóry; później przefarbował włosy na czarno i upodobnił się do mopa. Następnie zapuścił włosy, przefarbował na brązowo i przestał się okładać skórą i metalem. Następnie swoje włosy ściął i przefarbował na złoto-brązowo. Aktualnie są krótkie i ciemnobrązowe, ale zapewne się to jeszcze zmieni. |
||
Linia 16: | Linia 16: | ||
==Muzyka== |
==Muzyka== |
||
Roxette to taki pseudo-rockowy potworek. Od zwykłych popowych zespołów różni go to, że muzycy w dłoniach dzierżą [[Gitara|gitary]]. W |
Roxette to taki pseudo-rockowy potworek. Od zwykłych popowych dennych zespołów różni go tylko to, że muzycy zamiast ciężkich [[bit]]ów w dłoniach dzierżą [[Gitara|gitary]]. W utworach można usłyszeć charakterystyczne dla tychże gitar, miłe i przyjemne dla ucha dźwięki pił spalinowych i tym podobnych urządzeń. Ponadto dla urozmaicenia zastosowano takie odgłosy jak: |
||
* silnik samochodowy (''She Doesn't Live Here Anymore'') |
|||
* ćwierkanie ptaków (''Queen of Rain'') |
|||
⚫ | |||
* telefon (''A Thing About You'') |
|||
* przejeżdżający pociąg (''The Big L'') |
|||
* i choćby szeleszczące liście czy wiatr. |
|||
Na uwagę zasługują także teledyski. Niezwykle często pojawia się w nich motyw telewizora (m.in. ''Dangerous'', ''A Thing About You'', ''She Doesn't Live Here Anyomre'', ''Real Sugar'' czy ''The Centre of the Heart'' - gdzie telewizorów występuje cała bateria). Nietrudno spotkać także motywy samochodów (''Sleeping in My Car'' czy ''Joyride'' - do dziś nie wiadomo, z jakiej okazji nasi muzycy z gitarami zamiast jechać jak ludzie w środku wozu, wyleźli na dach), a nawet... sedesów. |
|||
⚫ | |||
==Koncerty== |
==Koncerty== |
||
Koncertów Roxette odbyło się bardzo dużo, z czego wszystkie mniej więcej wyglądały tak samo: Per biegał w te i z powrotem z rozkojarzonym wyrazem twarzy (oficjalnie: wina [[wina]] |
Koncertów Roxette odbyło się bardzo dużo, z czego wszystkie mniej więcej wyglądały tak samo: Per biegał w te i z powrotem z rozkojarzonym wyrazem twarzy (oficjalnie: wina [[wina]]) i w pstrokatej, [[hippis]]owskiej koszuli w kwiatki, lub ze smokiem na plecach, uważając aby nie potknąć się o kabel od swej odłączonej [[Gitara|gitary]]-atrapy i wiarygodnie udawać, że na niej gra, mimo obecności dwóch czy trzech innych roxettowych gitarzystów. Marie starała się podskakiwać najładniej i najzgrabniej z całego zespołu, oraz uważać na to, aby milimetrowej długości włosy równo przylegały do głowy, co trochę przeszkadzało czasem w śpiewaniu. Czasami udawało się utrzymać jedną czwartą sali w stanie względnej przytomności aż do końca koncertu. W reszcie przypadków, na bis zamiast utworu ''Joyride'', Roxette byli zmuszeni śpiewać ''Go to Sleep'', aby nie budzić śpiącej publiczności. |
||
Najwięcej fanów wzięło udział w koncercie |
Najwięcej fanów wzięło udział w koncercie który odbył się w [[Pekin]]ie w 1995 roku, ale nie od dziś wiadomo, że [[Chińczycy]] mają problemy z przeludnieniem. |
||
{{stubmuz}} |
{{stubmuz}} |
Wersja z 00:42, 7 lut 2009
Roxette – szwedzki zespół poprockowy śpiewający głównie o motoryzacji (Sleeping in My Car o wybrykach na tylnim siedzeniu, czy Joyride o wożonku kradzionym autem).
Historia
Zespół powstał w latach 80. Zaraz po wydaniu pierwszego albumu każdy mówił, że lepiej aby już nie grali. Oni się uparli i do dzisiaj grają, a jak wychodzi - wszyscy widzą.
Sama kariera Roxette rozwinęła się dość dziwnie. Podczas wymiany studenckiej przebywający w Szwecji Amerykanin usłyszał jedną piosenkę, która spodobała mu się tak, że na kasecie magnetofonowej stworzył jej kopię, którą zawiózł do własnego narodu, by sprzedawać po targach i bazarach. Sprzedaż szła szybko, toteż zespół osiągnął nie lada sukces.
Zespół
W skład Roxette wchodzi Per Gessle (gitara i darcie mordy wokal) i Marie Fredriksson (wycie do mikrofonu i kanciasta twarz).
Charakterystyczną cechą Pera jest to, że ciągle zmienia fryzury. W początkowej fazie istnienia Roxette miał czerwone włosy i ubierał się w skóry; później przefarbował włosy na czarno i upodobnił się do mopa. Następnie zapuścił włosy, przefarbował na brązowo i przestał się okładać skórą i metalem. Następnie swoje włosy ściął i przefarbował na złoto-brązowo. Aktualnie są krótkie i ciemnobrązowe, ale zapewne się to jeszcze zmieni.
Pan Gessle lubi drogie samochody i tanie wina, których ponoć posiada całą piwnicę. Hobby to daje znać o sobie charakterystycznym, chwiejnym scenicznym krokiem.
Włosy Marie są krótkie, gdyż jak sama stwierdziła, "zużywa się mniej szamponu". Lubi czarny kolor, podobnie jak sataniści i black metalowcy.
Muzyka
Roxette to taki pseudo-rockowy potworek. Od zwykłych popowych dennych zespołów różni go tylko to, że muzycy zamiast ciężkich bitów w dłoniach dzierżą gitary. W utworach można usłyszeć charakterystyczne dla tychże gitar, miłe i przyjemne dla ucha dźwięki pił spalinowych i tym podobnych urządzeń. Ponadto dla urozmaicenia zastosowano takie odgłosy jak:
- silnik samochodowy (She Doesn't Live Here Anymore)
- ćwierkanie ptaków (Queen of Rain)
- telefon (A Thing About You)
- przejeżdżający pociąg (The Big L)
- i choćby szeleszczące liście czy wiatr.
Na uwagę zasługują także teledyski. Niezwykle często pojawia się w nich motyw telewizora (m.in. Dangerous, A Thing About You, She Doesn't Live Here Anyomre, Real Sugar czy The Centre of the Heart - gdzie telewizorów występuje cała bateria). Nietrudno spotkać także motywy samochodów (Sleeping in My Car czy Joyride - do dziś nie wiadomo, z jakiej okazji nasi muzycy z gitarami zamiast jechać jak ludzie w środku wozu, wyleźli na dach), a nawet... sedesów.
W tekstach utworów również bardzo często pojawiają się telewizory (choćby Spending My Time) i samochody, na szczęście o sedesach raczej nie śpiewają (jeszcze...).
Koncerty
Koncertów Roxette odbyło się bardzo dużo, z czego wszystkie mniej więcej wyglądały tak samo: Per biegał w te i z powrotem z rozkojarzonym wyrazem twarzy (oficjalnie: wina wina) i w pstrokatej, hippisowskiej koszuli w kwiatki, lub ze smokiem na plecach, uważając aby nie potknąć się o kabel od swej odłączonej gitary-atrapy i wiarygodnie udawać, że na niej gra, mimo obecności dwóch czy trzech innych roxettowych gitarzystów. Marie starała się podskakiwać najładniej i najzgrabniej z całego zespołu, oraz uważać na to, aby milimetrowej długości włosy równo przylegały do głowy, co trochę przeszkadzało czasem w śpiewaniu. Czasami udawało się utrzymać jedną czwartą sali w stanie względnej przytomności aż do końca koncertu. W reszcie przypadków, na bis zamiast utworu Joyride, Roxette byli zmuszeni śpiewać Go to Sleep, aby nie budzić śpiącej publiczności.
Najwięcej fanów wzięło udział w koncercie który odbył się w Pekinie w 1995 roku, ale nie od dziś wiadomo, że Chińczycy mają problemy z przeludnieniem.