Trzej dyżurni polscy wieszczowie: Różnice pomiędzy wersjami
M |
|||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
Wieszczowie są myleni z [[trzej rumuńscy tenorzy|trzema rumuńskimi tenorami]] tylko z tego względu, że jest ich trzech. Ich kolejną unikalną cechą jest fakt, że w [[popkultura|powszechnej świadomości]] funkcjonuje tylko ułamek ich twórczości, co doprowadza do wrażenia, że byli to [[artysta|artyści]] jednocześnie doskonali, bo nie popełnili żadnych [[grafomania|literackich bubli]], i rozważnie milczący, a otwierający złote usta tylko wtedy, kiedy chcieli objawić światu. |
Wieszczowie są myleni z [[trzej rumuńscy tenorzy|trzema rumuńskimi tenorami]] tylko z tego względu, że jest ich trzech. Ich kolejną unikalną cechą jest fakt, że w [[popkultura|powszechnej świadomości]] funkcjonuje tylko ułamek ich twórczości, co doprowadza do wrażenia, że byli to [[artysta|artyści]] jednocześnie doskonali, bo nie popełnili żadnych [[grafomania|literackich bubli]], i rozważnie milczący, a otwierający złote usta tylko wtedy, kiedy chcieli objawić światu. |
||
W [[1844]] roku [[Francja|Francuzi]], u których kątem [[wykład|wykładał]] Mickiewicz, odebrali mu katedrę za głoszenie poglądów [[mesjanizm polski|mesjanistycznych]], w gruncie antykatolickich. Słowacki natomiast z [[katolicyzm]]em się bratał, napisał [[wiersz]] dla [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]] i chętnie wieczerzał nabożnie, a odwrotnie do Krasińskiego, też mesjanisty, nawoływał, aby łapać za [[widły]] i ginąć, będąc na nie nadzianym. |
W [[1844]] roku [[Francja|Francuzi]], u których kątem [[wykład|wykładał]] Mickiewicz, odebrali mu katedrę za głoszenie poglądów [[mesjanizm polski|mesjanistycznych]], w gruncie antykatolickich. Słowacki natomiast z [[katolicyzm]]em się bratał, napisał [[wiersz]] dla [[Jan Paweł II|Jana Pawła II]] i chętnie wieczerzał nabożnie, a odwrotnie do Krasińskiego, też mesjanisty (który bądź co bądź był też antysemitą), nawoływał, aby łapać za [[widły]] i ginąć, będąc na nie nadzianym. |
||
{{stublit}} |
{{stublit}} |
||
Wersja z 20:26, 20 lis 2009
Rym podwójny mam,
Nie szukaj winnych,
Potrójny, poczwórny,
I każdy inny.
- Juliusz Słowacki
I mam patenty,
Pizgam rym jak jebnięty,
Dawaj portfel, kluczyki i dokumenty
- Adam Mickiewicz
Trzej dyżurni polscy wieszczowie – trio polskich poetów, w skład którego wchodzą Mickiewicz, Słowacki i Krasiński; właściwie zjawisko powstałe po ich śmierci. Opiera się na przekonaniu, że w historii Polski istniało tylko trzech poetów, a w dodatku wszyscy byli narodowymi wieszczami. Jednomyślność tej formacji jest o tyle niepokojąca, że Mickiewicz i Słowacki w czasach młodości szczerze się zwalczali.
Trzej dyżurni polscy wieszczowie zostali powołani, aby uczynić zadość przekonaniu mas, iż Polacy nie gęsi, i swój język mają, swoich poetów mają i w ogóle reprezentantów w każdej dziedzinie kultury, jak sięgnąć pamięcią. Wieszczowie zostali docenieni, zanim zostali zrozumiani, a gdy zostali już docenieni, to nikt nie starał się zrozumieć tego, co i tak jest docenione, bo pozornie logiczne jest, że docenia się rzeczy zrozumiane. Wieszczowie są przywoływani wtedy, gdy wypada odchamić imprezę prominentów, a także z okazji świąt narodowych i zawsze wówczas, kiedy należy zrównoważyć czymś bilans dziedzictwa w chwili otwierania nowego (żeby nie powiedzieć: kolejnego) jarda polskiej autostrady.
Wieszczowie są myleni z trzema rumuńskimi tenorami tylko z tego względu, że jest ich trzech. Ich kolejną unikalną cechą jest fakt, że w powszechnej świadomości funkcjonuje tylko ułamek ich twórczości, co doprowadza do wrażenia, że byli to artyści jednocześnie doskonali, bo nie popełnili żadnych literackich bubli, i rozważnie milczący, a otwierający złote usta tylko wtedy, kiedy chcieli objawić światu.
W 1844 roku Francuzi, u których kątem wykładał Mickiewicz, odebrali mu katedrę za głoszenie poglądów mesjanistycznych, w gruncie antykatolickich. Słowacki natomiast z katolicyzmem się bratał, napisał wiersz dla Jana Pawła II i chętnie wieczerzał nabożnie, a odwrotnie do Krasińskiego, też mesjanisty (który bądź co bądź był też antysemitą), nawoływał, aby łapać za widły i ginąć, będąc na nie nadzianym.
