Polski rap

250px|right|thumb|Luksemburski Tede, polski patriota Polski rap (ew. polski hip-hop) – zjawisko kultury masowej, typ rapu preferowany głównie przez Polaków mieszkających w Polsce, polskich emigrantów i imigrantów do Polski lub ludzi znających polski język. Masowo uprawiany, lecz niedoceniany.

Rodzaje

Polski rap jest zawiły w całej swej rozciągłości i trudno go opisać nie dzieląc na części zwane (potocznie i w dalszej części) gatunkami.

Podziemie

Przykład zajebistej okładki podziemnej

Stary jak świat motyw. Jestem z podziemia – żondze! – brzmi stare hasło. Kto wyjdzie poza nie – sprzedał się (choć też nie zawsze). Zazdrość przemawia przez miłych panów w spodniach z krokiem u kolan i (obowiązkowo!) obciachową bejsbolówką z daszkiem z tyłu. Ale nie przez wszystkich, bo, pomijając już fakt, że większość chce się wybić (i tym samym sprzedać, jak sami mówią – choć to niezgodne z ich ideą), to niektórzy chcą w tym podziemiu trwać. I chwała im za to! Często uczestniczą w bitwach freestylowych i cieszą się tym, co robią. Powoli zmienia się ich zatwardziały, staroświecki stosunek do wykonawców, którym udało się sprzedać kilka płyt. Ich teksty opowiadają ogólnie o życiu, czasem o tym, że jest im źle, a czasem, że odwrotnie. Nie można jednoznacznie stwierdzić o czym są, ponieważ to zbitka raperów różnych rodzajów, którzy się nie wybili lub wrócili do podziemia.

Można wymienić kilku zatwardziałych przedstawicieli tego gatunku:

• Lech Roch Pawlak – freestylowiec-internetowiec, zaczął karierę podczas konsumpcji dżemu i nie chce jej przerywać, mimo swojego niewątpliwego talentu nie uczestniczy w bitwach na słowa. Wielu uważa go za najlepszego hiphopowca w Polsce.
• Waszka G – znany z tego, że „on to pierdoli i zdejmuje kominiarę”, „chuj śmiertelny wbija ci w serce” i „uważa na zakrętach na których jest nierówno”.
• Smarki smark – to on ma tytuł króla podziemia, mimo że nagrał jedną epke i parę luźnych tracków gdy reszta zała wydając po kilka longplayów. Nie jest hejterem Pei.
• Dinal – Pan Wankzzz „rozkminia se opcje, że już nie jest hiphopowcem”, ale i tak nagrał jeden z królewskich albumów podziemnych.
• Reno – hajs, laski, punche. Wcale nie jeździ pewną francuską marką samochodów, bo mimo że ma tyle hajsu, to go nie stać. Ogólnie to „chcę hajsu, jebać ten fame i hejting”.
• Bonus RPK – reprezentant ekipy Razem Ponad Kilo. Jest z podziemia choć jest w wytwórni płytowej.
• Freeze – polski raper z Warszawy. Współpracował z Voltem. Został zastrzelony, bo chciał być gangsta.
• Beat Squad – podziemny zespół z Poznania. Inspirują się bitami imprezowymi z lat 70 i 80.
• Więcej THC – także podziemny zespół z Poznania. Zespół reprezentujący PDG Kartel.
• HDS – podziemny i naznaczony raper.
• Projekt Zemsty – zespół, który wydał podziemny singiel.
• WG – podziemny zespół z Warszawy. Mają szczere intencje.
• Ciemna Strefa – podziemny zespół, który nie wydał jeszcze albumów, choć ma parę podziemnych kawałków.

Hardkor, bieda, szare bloki, ulica, Gangsta rap itp.

Plik:Z2536.jpg

Wiesz, co się liczy? Szacunek ludzi świetlicy.

Najbardziej lubiana przez fanów podziemia grupa raperów spoza podziemia. Jej uprawiacze w większości również się nie sprzedali. Jeżdżą furami droższymi niż Ojciec Dyrektor, ale nie zapominają o starych znajomych z lat słusznie minionych. W swoich tekstach opowiadają o szarzyźnie otaczającego ich świata, nieudolności polityków, biedzie, chuju w dupie policji, a czasem nawet działają na psychikę wykorzystując swoje paranormalne zdolności.

Do tego gatunku należą niewątpliwie:

• Hemp Gru – Wilku bez zębów z hołotą uliczną na teledyskach udaje biedaka. Cytat z dokonań zespołu: Zamykam wieko, kładę kamień na niego.
• Kaliber 44 – psychole, ale zabawni, mieszali w głowach, ale już tego nie robią. Jako trupom i stręczycielom po prostu nie wypada.
• Peja – große raper. Dorobił się na gadaniu o biedzie i ciągle o niej gada, całe życie reprezentuje i klepie biedę tańcząc na teledyskach w ubraniach za kilka tysięcy złotych... biedaczek. Wróg Tedego.
• Nagły Atak Spawacza – psychole jeszcze więksi niż K44, lubili rapować o patologii, oraz o różnych rzeczach, przy których wymiękał sam arcymistrz Lech Roch Pawlak.
• WWO – każdy ponad każdym. Myślą chyba, że są wybrańcami.
• ZIP Skład – prekursor stylu ulicznego, ziomki i przyjaciele z (obecnie) kilku składów w jednym.
• Firma – debile z wypranymi mózgami. Nawijają o śmierci dla konfidentów, mimo że po ataku hackerów na ich stronę sami zgłosili się na policję.
• HIFI Banda – Hades, Diox, Kebs i Czarny tworzą całkiem ładną grupkę. Mieli być tu.
• Molesta Ewenement – Legenda. Vienio, Włodi i Pelson prawie umarli po odejściu Wilka. Ostatnią płytę nagrali w 2008 roku. Od tej pory Vienio nagrał solówkę, a Włodi i Pelson z Eldoką próbują coś osiągnąć jako Parias.
• Miuosh - raper z krainy kurzu i smrodu. Jarosław Kaczyński uważa go za Niemca.
• Płomień 81 – legendy. W składzie Pezet i Onar. Gdyby tego drugiego w składzie zabrakło, byliby jeszcze większymi legendami.
• Mad Rappaz – polski zespół z Gajewa. Po 15-letniej przerwie ma wydać album.
• Wzgórze Ya-Pa 3 – zespół który uważa, że hardcorem rapem się bronią.
• Liroy – pierwszy polski raper. Chciał z Redem wykąpać swoją matkę. Jego drugie imię to Scyzoryk.
• Bolec – polski raper. Chodziło mu zawsze o to żeby było miło. Olał całą resztę słabych MC's. Zmarł w 2009.
• S.E. Sekator – pierwszy i jedyny zespół z Jawora. Nawijali o dziewczynach i narkotykach.
• Chada - szef przestępczego procederu. Przesiedział rok w więzieniu za nienawiść do policji. Obecnie dystrybutor plastikowych długopisów dla neokidów i niekwestionowany król dissów, na które to miano zapracował po przegranym beefie z hip-hopolowcem Doniem, pociskając mu od hip-hopolowców i chujów.
• JWP - wrogowie publiczny nr.1. Chcą być tam gdzie wolno jarać.
• Bez Cenzury - zwolennicy wolności słowa. W ich rapgrze cenzura nie wchodzi w grę.

Rap melodyjny

Mezieł, joł!

Melodic-rap, melo-rap, dla „hardkorowej”, zakompleksionej młodzieży hiphopowej – hip-hop polowy. Osoby go tworzące to typowy Linkin Park wśród polskiego hip-hopu. Miła, wpadająca w ucho melodia i przyjemny, przepełniony metaforami rap. Widać, że jego wykonawcy byli dobrzy z polskiego i muzyki. Często łączy ze sobą wiele rodzajów raperskich. Niekiedy wychodzi z tego miła dla ucha ballada, a czasem kawał hardkoru podpadającego nawet pod psycho rap. Ludzie starający się go robić okazują znużenie wcześniej wykonywanym rodzajem rapu i szukają nowych, lepszych rozwiązań.

Do grona raperów tego stopnia można zaliczyć m.in.:

• DKA – znudził mu się psycho rap więc postawił w melodię, zainwestował w edukację amerykańską i tworzy nowy język polski, którego nikt nie słucha.
• Jeden Osiem L – jak zapomnieć? Wszyscy jarali się ich wspaniałym utworem, a osiemnastki żyją jego sławą
• Mezo/Lajner – to jest nadzwyczajne. Znienawidzony przez nastolatków, którzy nie słuchali jego podziemnych płyt. Nagrał prześmiewcze Aniele, w którym śmieje się ze stylu tam prezentowanego i wśród dwunasto-piętnastolatków przylgnęła do niego etykietka
• Doniu/Liber - 1/3 Ascetoholix. Doniu wydał Monologimuzykę, a Liber album Bógmacher.
• T-raperzy znad Wisły – trzech podstarzałych debili i baba - skaczący i śpiewający bez sensu - choć jako jedni z pierwszych zaczęli, bo w 1995 roku. Zamierzali edukować polską młodzież, a wyszło na odwrót. Jeden z psychicznych fanów o tym samym imieniu, co nazwa ich hitu – kupił refren i kontynuował błazenadę.
• Pan Yapa – następny podstarzały debil dorabiający do emerytury. Podczas teledysku jednej jedynej piosenki lata bez gaci w pelerynie, udaje babcię albo lata z dzidą. Wygląda jak po upojnej nocy z 70-letnią kioskarką Ruchu.
• Funky Filon – pseudoraper występujący z gwiazdami popu.

Do tego grona nie należy zaliczać pilskiego zespołu Verba, który przebrnął przez etap podziemia i melo rapu, jednak porzucił to wszystko na rzecz playbacku.

Komercha

250px|right|thumb|Miej wątpliwość Wybujała fantazja aka amerykański i rosyjski rap, szastanie forsą, gołe panienki i najlepsze fury. Robienie jaj z czego popadnie, palenie skrętów i ogólne panowanie – to wszystko dla pieniędzy. Przy odrobinie zdrowego rozsądku do komerchy można również zaliczyć rap melodyjny.

Elo-rap-dzieciaki znane jako wyśmienici komercyjni kompozytorzy i raperzy:

• Franek Kimono – pierwszy raper w Polsce, nie boi się nikogo, wyciąga małolaty spod opieki taty, na bramce stoi, nikogo się nie boi. Jest DJem, umie breakdance'a, trenował karate, ale po wódzie lepszy jest w dżudzie. Aż strach się bać... Wozi się od 1983 roku. Na starość lubi podrywać laski na swojego Fiata Mirafiori.
• Tede – joł! Madafaka! Amerykanin pełną gębą! Jeee! Wyrwał się z bastionu zwanego podziemiem i kozaczy forsą od czasu, gdy dostał od starych Toyotę 4Runnera na gwiazdkę.
• Jędker Realista – od bohatera do zera. Znienawidzony za monopolu, kochany za WWO. Był jednym z tych, którzy najgłośniej krzyczeli, że się nie sprzedadzą, ale teraz widzimy tego rezultaty. Wycinany z teledysków.
• Letni, Chamski Podryw – słynni z tego, że jeżdżą Czikłaczento.
• Karramba – Haj$, lan$ i baun$. Jako Pewex robi sezonową karierę w branży tej, co chociażby Jędker z Monopolu.
• Red - francuskojęzyczny raper. Zaczął robić disco w Monopolu.

Inteligentny hip-hop, cyniczny

Inteligencja godna naszych czasów. Opowiadają o polityce, życiu, śmierci, otaczającym nas świecie, sporcie, wyrażają swoje poglądy... Inteligentnym słuchaczom dają sporo do myślenia, dla mniej inteligentnych pozostaje odczytywanie tekstów, co ich sensowi równa się zeru/zero (dopełniacz i celownik tu pasują, jak nie wiesz, co to i na jakie pytania odpowiadają, to nie jesteś inteligentny). Nie manifestują swojej wyższości, ale próbują zmienić świat. Cyniczni mordercy – zdolni wybitnie.

Do inteligencji w polskim HH można zaliczyć takich twórców jak np.:

• Pih – jego kawałki są dopracowane od deski do deski, a teksty z godnością reprezentują rap z najwyższej półki. Jego porównania spokojnie można podciągnąć do psycho rapu, a przesłanie nie jest tylko dla tępych nastolatków udających gangsterów. Raper godny podziwu!
• Eldo – gada z sensem (choć często się powtarza), ale mało ludzi go słucha, bo bity ma smutnawe. Warszawa jest super, przyjezdni są źli. Sens życia to buty Lacoste.
• Łona – inteligencik pełną gębą, absolwent prawa. Lubi gadać, ale jego płyty nie są przegadane. Żeby być jego kumplem musisz mieć wątpliwość.
• Rahim – raper z Mikołowa. Na nic nie ma czasu, ale w wolnych chwilach lubi podróże. Wie o co w tym chodzi. Członek takich grup jak 3xKlan, Paktofonika i Pokahontaz.
• Sokół – raper pełną gębą. Teksty zawsze świetne, opisują ludzkie błędy i pokazuje że nikt nie jest doskonały. Był członkiem grup ZIP Skład i WWO.
• AbradAb – po rozwiązaniu Kalibra zaczął solową karierę. Na razie ma ziarno i lokal jak cała Europa.
• Trzeci Wymiar – są inni niż wszyscy. Wydali Cztery Pory Rapu.
• Flexxip – oszuści, którzy szukają tego hajsu dziś.
• Procentee – pozytywny typek, jara jointy grubsze niż Ryszard Kalisz i łapie oddech, członek ekipy Szybki Szmal.
• Grammatik – geniusze. W składzie wspomniany wcześniej Eldo i Jotuze. Obaj mówią, że kasa wielu się wyprze. Tj. wypierze.
• Fenomen – bardzo mądre typki. Zawsze trzymają sztamę.
• Paktofonika – polska grupa muzyczna. Przedstawili się jako „Jestem Bogiem”. Osiem dni po wydaniu Kinematografii Magik wyskoczył z okna i zmarł śmiercią samobójczą.
• Parias - wspólne projekt Eldoki, Pelsona i Włodka. Jednym dissem potrafili zniszczyć Peję.
• Endefis – zespół bardzo inteligenty i mądry. Zawsze znajdą powód do nienawiści.
• Ten Typ Mes – zwolennik cygar i J&B. Nie nagrywa o biedzie i lubi żywe bębny. Na rozdanie matur przyszedł w dresach.
• Grubson – łączy wszystkie style jakie istnieją. Mówi prosto, ale bardzo mądrze. Teksty nie tylko dla nastolatek.
• Hukos – wróg prezydenta. Groził Kaczyńskiemu, że go zabije (pan prezydent, ja dzisiaj zabiję go, bo pan prezydent w tym kraju to całe zło).
• Pezet/Małolat – dwaj bracia. Nawijają o chlaniu, dziewczynach i jeszcze raz chlaniu.
• Te-Tris – wolnostylowiec. Bez niego bitwa freestyle'owa by nie istniała.
• Trials-X – pierwszy zespół hip-hopowy. Czują się lepiej jak jest ładna pogoda.
• PMM – mistrzowie hip-hopowego manewru. Wychodzą poza horyzont.
• Onar & O$ka – dwóch kolegów. Lubią gołe dziewczyny.
• Smagalaz – dwóch bogatych typków. Lubią często grillować.

Multi-wieloraperski styl / rap alternatywny

Ostry Ostry

Niezwykle rzadko spotykani wykonawcy. Występują i wykonują wiele projektów, niekoniecznie hiphopowych. Znają się na muzyce, wiedzą, jak dotrzeć do słuchaczy. Znani i nieznani, lecz zawsze lubiani. Wspaniały flow, technika i skojarzenia.

Do tego nurtu zaliczyć można wykonawców pokroju takiego, jak:

• Duże Pe – grande, grande! Regowiec, freestylowiec, hiphopowiec i reszta owiec
• Fisz – multiinstrumentalista-producent, nietypowy, oryginalny i polepiony.
• O.S.T.R. – skrzypek-freestylowiec, wydaje płyty z regularnością szwajcarskiego zegarka. Mistrz hip-hopu. Mąż i ojciec. Wydał 12 płyt i jeszcze mu się nie znudziło. Zdobywca platyny i czterech złotych kółek.
• Afro Kolektyw – smutny i nudny. Opowiada historyjki. Lansi się tym, że ma zespół, a nie sample.
• L.U.C – lubi machać odświeżaczem do powietrza na teledyskach. Wszechstronny lirycznie. W swoich tekstach opowiada o magazynach, klakierze, Matriksie i Jożinie z bagien. Wie jak założyć rodzinę z kaloryferem i ma działkę koło twojej sąsiadki.
• DonGuralEsko – Potrafi formułować porównania, których nie zrozumiałoby 100% społeczeństwa (w tym on sam). Posiada firmę odzieżową, na której koszulkach nadrukowane są różne życiowe mądrości (synku, jestem w budynku na innym levelu). Prowadzi rozbiórki domów, bo ma "flow, które burzy budynki".
• Fokus – Gada mądrze, czasem aż zbyt mądrze. Potrzebuje lat na jedną płytę, ale nadrabia poziomem. Był w takich grupach jak Paktofonika, Pijani Powietrzem czy Pokahontaz. Ma jaja jak Super Sayian.
• VNM – Ledwo wyszedł z podziemia. Jest flaj. W wieku 4 lat miał raka twarzy, i teraz Dzieci Neostrady piszą miliard komentarzy „ej co mu sie stało z twarzom????”.
• 2cztery7 – reprezentanci G-Funku. Siedem albo osiem piw wypiją.
• Sobota – zaczął od 1996. Jego wytwórnia to Stopro Rap.
• 52 Dębiec – Polacy i wieczne cwaniaki. Chcieli zamontować policjantom, politykom i księżom kasy fiskalne.
• PTP – zespół hip-hopowy grający muzykę crunk. Polewają i wypijają czystą.
• Onil – raper i twórca funku. Pobili go pseudo-koledzy w 2011 roku i zmarł.

Emigracyjny rap

250px|right|thumb|Polski Hiszpan prosto z Londynu Opowiada o tym, jak ciężko jest poza ojczyzną / opowiada o tym, jak fajnie jest za granicą. W zależności od rodzaju wspomina Polskę jako wspaniałe miejsce do życia lub jako wspaniałe miejsce do wyrwania się. Przemawia przez niego patriotyzm lub uczucie zadowolenia, że mogło się wyrwać z tego zacofanego kraju.

Wykonawcy to z reguły nastolatki z rodzin, które dawno temu wyemigrowały lub młodzi Polacy, którzy wyjechali za pieniędzmi na wyspy. Do ważnych wykonawców należą:

• Hiszpan – polski emigrant zarobkowy w Londynie
• Maly Pollack i Tomek Mersch – młodzi, mieszkają za granicą od urodzenia, ale są Polakami, koledzy zazdroszczą im pochodzenia. Maly (z Niemiec) wzoruje się na niemieckim Sidzie, a Tomek (z Luksemburga) na polskim Tedziku
• Ortega Cartel – mega pozytywne i utalentowane typki z Montrealu, dzięki albumowi Lavorama dorobili się rzeszy Lavoholiców, miotą pół sceny. Zawiesili działalność w 2009 i w rozpaczy wszystkie wiggery zawiesiły kir na swoim full capie. Ostatnio jednak wrócili.
• Funky Polak – polski Amerykanin. Jego utwór „Pamiętaj” był na walkach Tomasza Adamka.
• Toony - wyjechał do Niemiec. Teraz uważa, że Niemcy są jego Polską.

Zobacz też

• hip-hop
• rap