Język litewski: Różnice pomiędzy wersjami
(→Zastosowanie: litrowka xD) |
M (→Alfabet: małe literki) |
||
Linia 15: | Linia 15: | ||
'''''Krótki opis każdej z liter:''''' |
'''''Krótki opis każdej z liter:''''' |
||
* '''a''' (''czyt. a'') – |
* '''a''' (''czyt. a'') – podobnie jak w Polsce jest pierwszą literą alfabetu. Wygląda dokładnie tak samo. Jest identyczna. |
||
* '''ą''' (''czyt. ą'') – |
* '''ą''' (''czyt. ą'') – powstała w wyniku eksperymentu, do dołu literi został dodany odwrócony i zaokrąglony [[przecinek]]. |
||
* '''b''' (''czyt. b'') – |
* '''b''' (''czyt. b'') – literka ta powstała przez dodanie do '''|''' obróconej literki c, a następnie jej upiększeniu. |
||
* '''c''' (''czyt. c'') – |
* '''c''' (''czyt. c'') – powstanie tej litery jest wynikiem odjęcia od '''b''' znaku '''|''' i przekręceniem na drugą stronę tego co zostało. |
||
* '''č''' (''czyt. cz'') – |
* '''č''' (''czyt. cz'') – litwini nie chcieli być gorsi od Polaków, więc do swojego abecadła włożyli '''cz''', nie chciało im się jednak pisać tak dużo, stąd jego okrojona wersja. |
||
* '''d''' (''czyt. d'') – |
* '''d''' (''czyt. d'') – odbicie lustrzane literki '''b'''. |
||
* '''e''' (''czyt. e'') – |
* '''e''' (''czyt. e'') – dość często używana przez [[Kamil Durczok|Kamila Durczoka]], choć nie zna on litewskiego. [[Historia]] powstania tej litery nie jest nam jednak znana. |
||
* '''ę''' (''czyt. ę'') – |
* '''ę''' (''czyt. ę'') – podobnie jak przy literce '''ą''' eksperymentowano tu z przecinkiem. |
||
* '''ė''' (''czyt. ė'') – |
* '''ė''' (''czyt. ė'') – litwini zastosowali tutaj zabieg upiększający. Literka upodobniła się tym samym do '''i''' oraz '''į'''. |
||
* '''f''' (''czyt. f'') – |
* '''f''' (''czyt. f'') – przez wiele lat zapisywana jako '''€''', skrócono ją jednak... nikt nie wie dlaczego. |
||
* '''g''' (''czyt. g'') – |
* '''g''' (''czyt. g'') – kolejny eksperyment z przecinkiem. Podobnie jak '''ą''' i '''ę'''. |
||
* '''h''' (''czyt. h'') – |
* '''h''' (''czyt. h'') – ciekawa litera. Powstała w wyniku przekręcenia o 180<sup>o</sup> literki '''y''' i ''ukwadratowieniu'' jej. |
||
* '''i''' (''czyt. i'') – |
* '''i''' (''czyt. i'') – wiele wieków temu zapisywana jako '''|''', z biegiem czasu zrobiono jednak przerwę w górnej jej części. |
||
* '''į''' (''czyt. į'') – |
* '''į''' (''czyt. į'') – następny już ekperyment z przecinkiem. Kolejny po '''ą''', '''ę''' i '''g'''. |
||
* '''y''' (''czyt. y'') – |
* '''y''' (''czyt. y'') – literka poqwstała w wyniku przekręcenia o 180<sup>o</sup> litery '''h''' i uproszczeniu jej. |
||
* '''j''' (''czyt. j'') – |
* '''j''' (''czyt. j'') – lustrzane odbicie literki '''į''' i uproszczenie. |
||
* '''k''' (''czyt. k'') – |
* '''k''' (''czyt. k'') – jej powstanie tłumaczy się faktem dodania do '''|''' obróconej o 90<sup></sup> literki '''v'''. |
||
* '''l''' (''czyt. l'') – |
* '''l''' (''czyt. l'') – skrócona wersja '''|''', obcięta z góry i dołu. |
||
* '''m''' (''czyt. m'') – |
* '''m''' (''czyt. m'') – jest połączeniem dwóch liter: '''r''' i '''n'''. |
||
* '''n''' (''czyt. n'') – |
* '''n''' (''czyt. n'') – pwstała przez odjęcie od litery '''m''' literki '''r''' |
||
* '''o''' (''czyt. o'') – |
* '''o''' (''czyt. o'') – jest to idealne [[koło]] w kształcie [[trójkąt|trójkąta]]. |
||
* '''p''' (''czyt. p'') – |
* '''p''' (''czyt. p'') – odwrócona o 180<sup>o</sup> stopni literka '''d'''. |
||
* '''r''' (''czyt. r'') – |
* '''r''' (''czyt. r'') – powstała przez odjęcie od litery '''m''' literki '''n'''. |
||
* '''s''' (''czyt. s'') – |
* '''s''' (''czyt. s'') – pewien litewski [[filozofia|filozof]] rysował sobie szlaczki w zeszycie... |
||
* '''š''' (''czyt. sz'') – |
* '''š''' (''czyt. sz'') – podobnie jak '''č''' to kolejne okrojone zapożyczenie z polskiego. Tym razem literki '''sz'''. |
||
* '''t''' (''czyt. t'') – |
* '''t''' (''czyt. t'') – odwróconaq literka '''f''', jednak o dziwo kreseczka po środku została nienaruszona. |
||
* '''u''' (''czyt. u'') – |
* '''u''' (''czyt. u'') – literka '''n''' po obrocie o 180<sup>o</sup>. |
||
* '''ų''' (''czyt. ų'') – |
* '''ų''' (''czyt. ų'') – ostatni już eksperyment z przecinkiem. Po '''ą''', '''ę''', '''g''' i '''į'''. |
||
* '''ū''' (''czyt. ū'') – |
* '''ū''' (''czyt. ū'') – to falowane coś także jest efektem szlaczków w zeszycie filozofa. |
||
* '''v''' (''czyt. v'') – |
* '''v''' (''czyt. v'') – okrojona wersja polskiego '''w'''. Jednak dwa ''v'' obok siebei dają podobny efekt: ''vv''. |
||
* '''z''' (''czyt. z'') – |
* '''z''' (''czyt. z'') – znów szlaczki filozofa, tym razem odwrócona i kanciasta wersja '''s'''. |
||
* '''ž''' (''czyt. rz'') – |
* '''ž''' (''czyt. rz'') – tak samo jak '''č''' i '''š''' jest to lirera zapożyczona od Polaków. Odpowiednik '''rz'''. |
||
==Zastosowanie== |
==Zastosowanie== |
Wersja z 16:41, 8 wrz 2006
Język litewski (lietuvių kalba) – jest językiem którym posługują się mieszkańcy Litwy. Używają go także Amerykanie, Australijczycy, oraz Rosjanie, Polacy, Białorusini, Łotycze i Niemcy.
Charakterystyczne dla tego języka jest dodawanie wszędzie gdzie się da końcowek "-as". Przykład:
Zydrunas Savickas. Co gorsza, nawet polskim nazwiskom dodają takie potworki, np. Kazimierzas Marcinkievicius, czy Twójus Starursus.
Alfabet
Alfabet litewski składa się z 32 liter, oto one:
a ą b c č d e ę ė f g h i į y j k l m n o p r s š t u ų ū v z ž
niektóre z nich są nam już znane z naszego abecadła, zaś inne powstały tylko dlatego by utrudnić nam życie. Znaki typu č, ė, į, š, ų, ū i ž są jednak łatwo przyswajalne dla ludzi i choć dla niektórych mogą być uciążliwe, dla większości pozostają obojętne.
Krótki opis każdej z liter:
- a (czyt. a) – podobnie jak w Polsce jest pierwszą literą alfabetu. Wygląda dokładnie tak samo. Jest identyczna.
- ą (czyt. ą) – powstała w wyniku eksperymentu, do dołu literi został dodany odwrócony i zaokrąglony przecinek.
- b (czyt. b) – literka ta powstała przez dodanie do | obróconej literki c, a następnie jej upiększeniu.
- c (czyt. c) – powstanie tej litery jest wynikiem odjęcia od b znaku | i przekręceniem na drugą stronę tego co zostało.
- č (czyt. cz) – litwini nie chcieli być gorsi od Polaków, więc do swojego abecadła włożyli cz, nie chciało im się jednak pisać tak dużo, stąd jego okrojona wersja.
- d (czyt. d) – odbicie lustrzane literki b.
- e (czyt. e) – dość często używana przez Kamila Durczoka, choć nie zna on litewskiego. Historia powstania tej litery nie jest nam jednak znana.
- ę (czyt. ę) – podobnie jak przy literce ą eksperymentowano tu z przecinkiem.
- ė (czyt. ė) – litwini zastosowali tutaj zabieg upiększający. Literka upodobniła się tym samym do i oraz į.
- f (czyt. f) – przez wiele lat zapisywana jako €, skrócono ją jednak... nikt nie wie dlaczego.
- g (czyt. g) – kolejny eksperyment z przecinkiem. Podobnie jak ą i ę.
- h (czyt. h) – ciekawa litera. Powstała w wyniku przekręcenia o 180o literki y i ukwadratowieniu jej.
- i (czyt. i) – wiele wieków temu zapisywana jako |, z biegiem czasu zrobiono jednak przerwę w górnej jej części.
- į (czyt. į) – następny już ekperyment z przecinkiem. Kolejny po ą, ę i g.
- y (czyt. y) – literka poqwstała w wyniku przekręcenia o 180o litery h i uproszczeniu jej.
- j (czyt. j) – lustrzane odbicie literki į i uproszczenie.
- k (czyt. k) – jej powstanie tłumaczy się faktem dodania do | obróconej o 90 literki v.
- l (czyt. l) – skrócona wersja |, obcięta z góry i dołu.
- m (czyt. m) – jest połączeniem dwóch liter: r i n.
- n (czyt. n) – pwstała przez odjęcie od litery m literki r
- o (czyt. o) – jest to idealne koło w kształcie trójkąta.
- p (czyt. p) – odwrócona o 180o stopni literka d.
- r (czyt. r) – powstała przez odjęcie od litery m literki n.
- s (czyt. s) – pewien litewski filozof rysował sobie szlaczki w zeszycie...
- š (czyt. sz) – podobnie jak č to kolejne okrojone zapożyczenie z polskiego. Tym razem literki sz.
- t (czyt. t) – odwróconaq literka f, jednak o dziwo kreseczka po środku została nienaruszona.
- u (czyt. u) – literka n po obrocie o 180o.
- ų (czyt. ų) – ostatni już eksperyment z przecinkiem. Po ą, ę, g i į.
- ū (czyt. ū) – to falowane coś także jest efektem szlaczków w zeszycie filozofa.
- v (czyt. v) – okrojona wersja polskiego w. Jednak dwa v obok siebei dają podobny efekt: vv.
- z (czyt. z) – znów szlaczki filozofa, tym razem odwrócona i kanciasta wersja s.
- ž (czyt. rz) – tak samo jak č i š jest to lirera zapożyczona od Polaków. Odpowiednik rz.
Zastosowanie
Język litewski można stosować w dialogach między dwoma (lub więcej) osobami, lub w monologach, a także w literaturze i na puszkach po napojach gazowanych. Poniżej zapis fragmentu dialogu dwóch przypadkowo spotkanych ludzi nagranych zupełnie przypadkowo przez przypadkowo przechadzającego się koło nich przechodnia:
- Przecgodzień A: Labas rytas! (Dzień dobry!)
- Przechodzień B: Labas! (Cześć!)
- A: Atsiprašau, mano vardas Przechodzień A... (Przepraszam, nazywam się Przechodzień A...)
- B: ? (?)
- A: ...man 23 metai... (...mam 23 lata...)
- B: ? (?)
- A: esu iš Lenkijos... (Jestem z Polski...)
- B: ? (?)
- A: ...iš Wielkie Miasto... (...z Wielkiego Miasta...)
- B: Nesuprantu jus. (Nie rozumiem pana.)
- A: Atsiprašau, kiek valandu? (Przepraszam, która jest godzina?)
- B: Kiek 15:34:02 (Jest 15:34:02)
- A: Ačiu, labanakt! (Dziękuję, dobranoc!)
- B: iki pasimatymo! (Do widzenia!)