Genesis

Tony Banks

Mike Rutherford

Phil Collins

Genesis – brytyjski zespół wykonujący początkowo rock instrumentalny, a potem kolejno: rock progresywny, rock, pop-rock, pop, disco-polo, ponownie pop-rock i na koniec rock. Zespół działał od 1967 roku. Potem w 1999 roku zawiesił działalność, bo Collins zafascynowany kulturystyką nagrał ścieżkę dźwiękową do Tarzana i wyrwał Oscara. Kultowy w niektórych kręgach, choć nikt nie potrafi wymienić jego członków…

Członkowie

• Tony Banks – fortepian, pianino, klawisze, częściowo także klawiatura komputera podczas układania muzyki w eJayu. Brakowało mu tylko discopolowych klawiszy na ramiączku.
• Phil Collins – jedyny kojarzony w zespole, sprowadził go na manowce popu i disco-polo. Tłukł w bębny, śpiewał i przytulał pozostałych. Teraz coraz bardziej głuchnie.
• Mike Rutherford – gitara elektryczna i basyczna, bardzo lubi Phila.

Byli

• Peter Gabriel – śpiewał sobie, czasami wył, a czasami się nawet darł. Przebierał się na koncerty i malował, choć jak twierdzi reszta, nie był kobietą.
• Steve Hackett – ostatni bastion rocka progresywnego w zespole, po jego odejściu grali już tylko disco-polo. Znany z długaśnych solówek i brody.
• Anthony Philips – grał tylko na początku, później odszedł bo bał się publiczności i zajął się produkcją baterii do zajączków.
• Ray Wilson – wielu pozerów twierdzi, że wygryzł całkowicie Phila.

Muzyka

Muzyka Genesis rozwijała się jak papier toaletowy. Byli tak progresywni, że brakowało im instrumentów do grania coraz to nowocześniejszej muzyki. Swój nieustanny rozwój udowodnili w 1986, kiedy to w nadmiarze progresywności zaczęli grać disco-polo (na płycie Invisible Touch), którego jeszcze nie było. Stwierdzili, że po disco nie mają już w którą stronę się rozwijać i wrócili do popu.

Dyskografia

• Od Księgi Rodzaju do Apokalipsy (From Genesis to Revelation, 1969) – zespół postanowił nagrać album. Nagrali 13 utworów i im coś nie poszło. Tony Banks z radością wspomina, że po roku udało im się sprzedać 626 kopii;
• Grzech (Trespass, 1970) – Po utracie kilku perkusistów postanowili zmienić styl i zaczęli grać tasiemce;
• Żłobek Przestępstwo (Nursery Cryme, 1971) – znaleźli Phila Collinsa, spodobał im się i zaczęli z nim pinkolić;
• Liskłus (Foxtrot, 1972) – tak sobie grali swoje tasiemce, że się zagapili i nagrali 23 minutowy utwór i kilka innych długich;
• Sprzedając Anglię za funta (Selling England By The Pound, 1973) – album nie różniący się od poprzednich, poza tym, że ten się ludziom spodobał;
• Baranek kładzie się na Broadwayu (The Lamb Lies Down On Broadway, 1974) – opowieść o Raelu, czy innym Raulu Castro w formie 23 nudnych utworów;
• Sztuczka ogona (A Trick Of The Tail, 1976) – Peter Gabriel odszedł, a reszta postanowiła skopiować styl gry z nim, tylko z Collinsem jako wyjek;
• Wiatr i wichrowy (Wind & Wuthering, 1976) – kopiowanie starego Genesis cz. II;
• I potem było nas trzech (And Then There Were Three, 1978) – Odszedł od nich Stefan Hackett i coś tam sobie pograli bez niego i jego długich solówek;
• Książę (Duke, 1980) – znudził im się prog rock i zagrali lżejszą muzyczkę z klawiaturą Tony'ego Banksa w roli głownej;
• Abacab (Abacab, 1981) – rozpisali strukturę tytułowego utworu, wers, refren itd., strukturę zmienili, a tytuł został;
• Geneza (Genesis, 1983) – trochę sobie pograli z jakimś nędznym automatem perkusyjnym i sklecili 9 utworów;
• Niewidzialny Dotyk ( ͡° ͜ʖ ͡° ) (Invisible Touch, 1986) – zespół zaczął grać disco polo;
• Nie umiemy tańczyć (We Can't Dance, 1991) – napisali Jesus He Knows Me, I Can't Dance i jakieś 10 dodatkowych utworów;
• Wołająć wszystkie stacje (Calling All Stations, 1997) – wymienili Phila Collinsa na jakiegoś młodzika i nagrali album, głównie dla kasy;

Ciekawostki

• Nikt nie potrafi odróżnić nagrań Genesis od twórczości Phila Collinsa. Słysząc jego głos nikomu do głowy nie przyjdzie, że Genesis także grali disco-polo, a czasami zanudzali prawie tak jak ballady Collinsa.
• Byli takimi profesjonalistami, że podczas jednego z pierwszych koncertów nie wiedzieli jak ustawić głośniki i skierowali je w swoją stronę.
• W 2006 przyjechali do Polski i dali fatalny koncert, jednak każdy usprawiedliwiał to deszczem, a jeszcze jak Phil powiedział fakin deeść to już musiało być niesamowicie.