Gabriel Narutowicz: Różnice pomiędzy wersjami
(Dla dopełnienia koła, zamieszczam artykuł o Narutowiczu ;) w ten sposób będą wszyscy trzej prezydenci II RP.) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Narutowitz.jpg|thumb|Oficjalny portret prezydenta Gabriela Naruto-wicza.]] |
[[Plik:Narutowitz.jpg|thumb|Oficjalny portret prezydenta Gabriela Naruto-wicza.]] |
||
{{cytat|Precz z niepolskim prezydentem!<ref>Endeckie nagonki na Narutowicza</ref>|Może i prezydent niepolski, ale błędem byłoby stwierdzić, że nie Polski.}} |
{{cytat|Precz z niepolskim prezydentem!<ref>Endeckie nagonki na Narutowicza</ref>|Może i prezydent niepolski, ale błędem byłoby stwierdzić, że nie Polski.}} |
||
'''Gabriel Narutowicz '''(własc. '''Gabriele Narutowitz'''), zwany również '''Gabrielem Naruto-wiczem'''(ur. [[29 marca]] [[1865]] w [[Telszach]], zm. [[16 grudnia]] [[1922]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – [[Szwajcaria|Szwajcar]], hydrotechnik, [[Masoneria|mason]] i [[Ateista|ateista]], który przez przypadek objął w 1922 roku prestiżowe stanowisko pierwszego [[Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej|prezydenta]] w [[II Rzeczpospolita|Polsce]]. |
'''Gabriel Narutowicz '''(własc. '''Gabriele Narutowitz'''), zwany również '''Gabrielem Naruto-wiczem''' (ur. [[29 marca]] [[1865]] w [[Telszach]], zm. [[16 grudnia]] [[1922]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – [[Szwajcaria|Szwajcar]], hydrotechnik, [[Masoneria|mason]] i [[Ateista|ateista]], który przez przypadek objął w 1922 roku prestiżowe stanowisko pierwszego [[Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej|prezydenta]] w [[II Rzeczpospolita|Polsce]]. |
||
Narutowicz wygrał wybory właściwie tylko dlatego, że był i tak najbezpieczniejszym kandydatem spośród barwnej szajki, wśród której znajdowali się m. in. Maurycy Zamoyski - szlachcic i ziemianin o skrajnie prawicowych poglądach oraz Jan Baudouin de Courtenay, którego nazwiska nawet nikt nie był w stanie wymówić. |
Narutowicz wygrał wybory właściwie tylko dlatego, że był i tak najbezpieczniejszym kandydatem spośród barwnej szajki, wśród której znajdowali się m. in. Maurycy Zamoyski - szlachcic i ziemianin o skrajnie prawicowych poglądach oraz Jan Baudouin de Courtenay, którego nazwiska nawet nikt nie był w stanie wymówić. |
||
Po objęciu fotelu prezydenta, Narutowicza nie lubili wszyscy: Zwykli [[Polak|Polacy]] za to, że był Szwajcarem, [[Ksiądz|księża]] za to, że był ateistą, [[Chłop|chłopi]] za to, że nie był z [[PSL]]u, etc. etc. W zasadzie jego wybór akceptowała tylko jedna [[Komunista|grupa społeczna]] w Polsce. |
Po objęciu fotelu prezydenta, Narutowicza nie lubili wszyscy: Zwykli [[Polak|Polacy]] za to, że był Szwajcarem, [[Ksiądz|księża]] za to, że był ateistą, [[Chłop|chłopi]] za to, że nie był z [[PSL]]u, etc. etc. W zasadzie jego wybór akceptowała tylko jedna [[Komunista|grupa społeczna]] w Polsce. |
||
Wersja z 18:27, 17 lis 2020
Precz z niepolskim prezydentem![1]
- Może i prezydent niepolski, ale błędem byłoby stwierdzić, że nie Polski.
Gabriel Narutowicz (własc. Gabriele Narutowitz), zwany również Gabrielem Naruto-wiczem (ur. 29 marca 1865 w Telszach, zm. 16 grudnia 1922 w Warszawie) – Szwajcar, hydrotechnik, mason i ateista, który przez przypadek objął w 1922 roku prestiżowe stanowisko pierwszego prezydenta w Polsce.
Narutowicz wygrał wybory właściwie tylko dlatego, że był i tak najbezpieczniejszym kandydatem spośród barwnej szajki, wśród której znajdowali się m. in. Maurycy Zamoyski - szlachcic i ziemianin o skrajnie prawicowych poglądach oraz Jan Baudouin de Courtenay, którego nazwiska nawet nikt nie był w stanie wymówić.
Po objęciu fotelu prezydenta, Narutowicza nie lubili wszyscy: Zwykli Polacy za to, że był Szwajcarem, księża za to, że był ateistą, chłopi za to, że nie był z PSLu, etc. etc. W zasadzie jego wybór akceptowała tylko jedna grupa społeczna w Polsce.
Pięć dni po dostaniu posady w Belwederze, Narutowicz pojechał oglądać dzieła sztuki do galerii Zachęta w stolicy. Czekał tam na niego niejaki Eligiusz Niewiadomski, który (mówiąc łagodnie) był endekiem miał delikatnie odchylone na prawo poglądy i nie był do końca zgodny z wynikiem wyborów. Zdesperowany zastrzelił Narutowicza, po czym sam poprosił dla siebie o karę śmierci. Sąd zarządził wyrok: Zamiast stosownie ukarać zabójcę, to jeszcze spełniał jego zachcianki.
Zobacz też
- ↑ Endeckie nagonki na Narutowicza
