Zapalniczka

Zapalniczka prawidłowo napełniona gazem – nic się nie przelewa, a zawsze wystarcza.

Zapalniczka – przedmiot nieduży, wybuchowy, zazwyczaj kolorowy, bardzo przydatny palaczom i piromanom.

Historia

Pierwsze zapalniczki powstały już w czasach prehistorycznych. Nasi bardzo dalecy przodkowie jakimś cudem odkryli, że przy długim i żmudnym tarciu jednego drewienka o drugie (najlepiej ruchem obrotowym) wytwarza się ciepło. W tamtych czasach nie przyznawano jeszcze Nagrody Nobla, ale jaskiniowcy nie byli tym zmartwieni, ponieważ najlepszą nagrodą dla nich był ogień (co doskonale zobrazowano w filmie Walka o ogień), dzięki czemu nie musieli już korzystać z pomocy imć Zeusa i czerpać ognia z piorunów.

W późniejszych wiekach, tzw. średnich, odkryto, że jak się potrze hubkę o krzesiwo, to można łatwo podpalić stos (np. taki z czarownicą na pokładzie).

Później już poszło z górki – jakiś facet wymyślił kamień do zapalniczek, Ignacy Łukasiewicz dokopał się do oleju skalnego, a ktoś jeszcze inny połączył obydwa te materiały w jednej obudowie, no i tak powstały współczesne zapalniczki.

Teraźniejszość zapalniczek

Zapalniczki dzieli się wg rozmaitych kryteriów. Oto niektóre podziały:

• na benzynę i na gaz;
• na ropę (diesel);
• jednorazowe i z zaworkiem;
• kolorowe i czarno-białe;
• te, które się samemu kupiło i te niechcący komuś ukradzione (i jeszcze te znalezione na ulicy, ale to margines).

Gaz do zapalniczek jest także stosowany przez hipisów i niedoszłych ćpunów w celu odurzenia , jako substytut przeterminowanej przyprawy do grilla. Obecnie wprowadzono zabezpieczenia unijne przed dziećmi. Jak dotąd żadnemu dorosłemu nie udało się odpalić takiej zapalniczki.

Zobacz też:

• Ogień
• Papierosy
• Zapałki