Liczebnik

Liczebnik – odmienna część mowy, wskazująca na wielkość rzeczownika, któremu towarzyszy. Często przewartościowywany przez polityków.

Rodzaje liczebników

Liczebniki mają to do siebie, że się odmieniają, albo nie. Wszystko zależy od rodzaju liczebnika, a tych język polski ma w cholerę.

• główne – reprezentacja liczb zapisanych słownie. Pojawia się na przekazach pocztowych.
• porządkowe – wprowadzają zamęt w głowach niektórych komentatorów.
• ułamkowe – rozkładają się na części. Ochoczo stosowane w matematyce.
• zbiorowe – najczęściej odpowiadają na pytanie ile dzieci.
• mnożne – stosowane jako przykład biblijnego rozmnożenia.
• nieokreślone – czyli w chuj, ho ho i inne jednostki miar.
• mocno przesadzone – na ogół takie, jakie podaje się w telewizji.
• niedokładne – występujące najczęściej w ZSRR. Milion żołnierzy w tę czy w tamtą na straty chyba nikomu nie zrobi różnicy, nie?
• „około” – wtedy możemy być pewni, że rzeczywistą wielkość podzielono albo zwiększono zależnie od potrzeby. Polskie media chętnie go stosują, gdy nie wiedzą, ile osób leciało na pokładzie konkretnego samolotu i ilu ofiar można się spodziewać.

Występują też liczebniki wielorakie, wielokrotne i wielowyrazowe. To i tak za wiele.

Związki z rzeczownikiem

Prócz określania liczebności zajmują się konkurowaniem z przymiotnikiem o rzeczownik – marzą, by znaleźć się w związku z nim. Gdy już to zrobią, mieszają mu w głowie tak, że on sam nie wie, jakiego rodzaju liczebnik się do niego przyczepił. Liczebnik, uprzednio poznając swój rodzaj, stara się dopasować do dostrzeżonego przezeń rzeczownika, a wtedy już nie ma ratunku.

Zobacz też

1 • 2 • 3 • 4 • 5 • 6 • 7 • 8 • 9 • 0

To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny językoznawstwa. Jeśli nie jesteś Ruskiem z bazaru – rozbuduj go.