Justynian I Wielki

Justynka w całej swej okazałości

Justynian I Wielki – cesarz bizantyjski w latach 527–565, prawnodawca, autokrata, biurokrata, pogromca pogaństwa, wielki reformator, a poza tym laluś, mamisynek, konformista i pantoflarz.

Polityka

Justynian nie został obdarzony umiejętnością podejmowania decyzji, musiała zatem to za niego czynić wybranka serca. Jako, że rozmanierowane damy dworu cesarskiego nie były w stanie tego zapewnić, zmuszony był poczynić reformy, aby poślubić kobietę z ludu. Nie było to jednak łatwe, ponieważ prawo rzymskie, jeszcze od czasów starożytnych zabraniało cesarzom poślubiania plebejuszek. Kiedy przeforsował reformy, powziął za żonę Teodorę i od razu powierzył jej władzę nad Cesarstwem. Panowanie pierwszego feministy w historii nie przypadło do gustu szowinistycznym stronnictwom rydwanowym, które zawiązały spisek mający na celu osadzenie na tronie niejakiego Hypacjusza. Mężny Justynian, dowiedziawszy się o tych planach, zabunkrował się w pałacowych komnatach i razem z najbliższymi sobie poddanymi rozpoczął szykowanie ewakuacji z Konstantynopola. Ujrzawszy to Teodora, postanowiła przemówić przed rozszalałym tłumem, aby uświadomić go, że nie boi się śmierci. Widząc ten wyczyn, Justynian przypomniał sobie co o swojej tożsamości płciowej i nakazał legionistom krwawo rozprawić się z protestującymi tłumami, a uzurpator Hypacjusz pożegnał się z głową. Po tych traumatycznych wydarzeniach, Justyś postanowił dać wyraz swej megalomanii i niemal natychmiast zabrał się do odbudowy spalonego przez spiskowców fragmentu miasta. Pod koniec 537 roku oddał do użytku bazylikę Hagia Sofia, ściągając niemałe zainteresowanie Arabów.

Zainteresowania

• Walka o równouprawnienie;
• Przemyt jedwabników z Chin;
• Wysyłanie różnokolorowych tkanin cesarzom zachodu;
• Odzyskiwanie utraconych prowincji;
• Zastępowanie łaciny greką.