Justynian I Wielki

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
Chyba nie podoba mu się twoja gęba

Justynian I Wielki (ur. 11 maja 483, zm. 13 listopada 565) – cesarz bizantyński w latach 527–565, prawodawca, autokrata, megaloman, biurokrata, pogromca pogaństwa, wielki reformator, a poza tym laluś, maminsynek, konformista i pantoflarz.

Polityka[edytuj • edytuj kod]

O przyszłym cesarzu nikt by zapewne nie usłyszał, gdyby nie jego wuj i poprzednik zarazem, który załatwił mu posadę konsula[1]. Justynian nie został obdarzony umiejętnością podejmowania decyzji, musiała zatem to za niego czynić wybranka serca. Jako, że rozmanierowane damy dworu cesarskiego nie były w stanie tego zapewnić, zmuszony był poczynić reformy – i to jeszcze przed objęciem tronu – aby móc poślubić kobietę z ludu. Kiedy przeforsował reformy[2], powziął za żonę Teodorę, a kiedy dwa lata później objął tron od razu powierzył jej władzę nad Cesarstwem.

Panowanie pierwszego feministy w historii nie przypadło do gustu szowinistycznym stronnictwom rydwanowym, które zawiązały spisek mający na celu osadzenie na tronie niejakiego Hypacjusza. Mężny Justynian, dowiedziawszy się o tych planach, zabunkrował się w pałacowych komnatach i razem z najbliższymi sobie poddanymi rozpoczął szykowanie ewakuacji z Konstantynopola. Ujrzawszy to Teodora, postanowiła przemówić przed rozszalałym tłumem, aby uświadomić go, że nie boi się śmierci. Widząc ten wyczyn, Justynian przypomniał sobie o swojej tożsamości płciowej i nakazał legionistom krwawo rozprawić się z protestującymi tłumami, a uzurpator Hypacjusz pożegnał się z głową.

Reformy prawne[edytuj • edytuj kod]

Justynian pozazdrościł Teodozjuszowi sukcesów na polu usuwania sprzeczności w rzymskim prawodawstwie. W związku z tym, w kilka miesięcy po rozpoczęciu panowania zabrał się za dalsze reformy. Nie ma dowodów historycznych, jakoby procesem w całości kierowała Teodora, jednak Justynian nie mógł powstrzymać swojego niezdecydowania, w związku z tym – w zależności od nastrojów – część rozstrzygnięć wydawał po łacinie a inne zaś – po grecku. Po sześciu latach prac, na osławiony Kodeks prawa cywilnego złożyły się:

  • Kodeks Justyniana – 12 starych ustaw przerobionych na potrzeby szóstego wieku;
  • Kodeks Konstytucyjny – roczny efekt wysiłków dziesięciu doświadczonych papug pod dowództwem Tryboniana[3], sugerujących serdeczne olewanie licznych dekretów dotychczasowych cesarzy;
  • Pandekty (zwane również Digestami) – pięćdziesięcioksiąg dowodów niekompetencji rzymskich prawników rzucających sprzecznymi wykładniami na prawo i lewo;
  • Instytucje – czyli podręcznik prawa dla studentów i innych nieuków;
  • Nowele – ustawy wydawane pod wpływem humorów cesarza, naprzemiennie po grecku i łacinie.

Zobacz też[edytuj • edytuj kod]

Przypisy

  1. Tak, już wtedy stanowiska rozdawano po rodzinie
  2. Czytaj: ubłagał wuja o ich poczynienie
  3. Taki jakby minister sprawiedliwości