Język włoski

Język włoski (wł. L'italiano) – popularny na świecie język romański. Wymowa i pismo jest identyczne jak w łacinie Występuje we Włoszech, San Marino, Watykanie, Szwajcarii i na mało znaczącej Istrii.

W języku włoskim nie ma takich drobnych liter jak „j”, „k”, „w”, „x” oraz „y”.

Język włoski jest językiem poetów, artystów, zakochanych i innych odszczepieńców. Ma niskie znaczenie praktyczne; znając go i tak nie porozumiesz się z Włochem bo będzie za szybko nawijał.

Nauka włoskiego jest niezwykle prosta, występuje w nim wiele słów znaczących w innych językach dokładnie to samo (np. tappeto–dywan, divano–kanapa, bagno-łazienka, colazione–śniadanie, cipolla-cebula, cara-droga (o kobiecie), carne-mięso, caldo–ciepły, curva-zakręt, tibia-piszczel itd.)

Język włoski stworzyli ludzie, którzy nie potrafili mówić poprawnie po łacinie. Wymieszali zatem łacinę, dialekty celtyckie i germańskie i z tego powstał tzw. pidżin, znany dziś pod nazwą języka włoskiego. Od teraz nie mamy „piccusa”, a pizzę. Słowa w języku tym tworzy się (z wyjątkiem powyższych wyjątków) bardzo prosto. Należy dodać przed słowem rodzajnik „il”, „la” lub „lo” oraz uzgodnić końcówkę, np. Il cwaniako, la książka, il distorsia temporale di kontinuum czasoprzestrzeno, il kotlet.

Najpowszechniejszymi czasownikami są: broware (pić), colgare (myć zęby, w drugiej osobie liczby mnogiej: colgate), sprechare (mówić, czyt. szprechare), suchare (żartować, także strassburgerare) oraz myćgare (myć gary). Czasowniki się odmienia, ale nie ma sensu podawać schematu, bo i tak większość to wyjątki.