Zygmunt Krasiński
Zygmunt Krasiński herbu Ślepowron (urodził się 19 lutego 1812 w Paryżu, zmarł 23 lutego 1859 tamże) – polski poeta i kochanek, zwłaszcza Delfiny Potockiej. Przez część polonistów uważany za jednego z trzech polskich wieszczów, przez drugą część uważany za jednego z czterech wieszczów polskich[1].
Dzieciństwo
Od samego początku miał problemy z rodzicami, a zwłaszcza z ojcami. Na przykład: jego ojcem chrzestnym był Napoleon I Bonaparte. Matka nieznana.
Natomiast wielki wpływ na jego osobowość wywarł ojciec rodzony. Jak wspominał po latach pisząc do Bohdana Zaleskiego:
„Kiedy byłem, kiedy byłem małym chłopcem, hej! Wziął mnie ojciec, wziął mnie ojciec i tak do mnie rzekł: Najważniejsze co się czuje, słuchaj zawsze głosu serca, hej!”[2]
oraz, kilka linijek dalej:
„Kiedy byłem, kiedy byłem dużym chłopcem, hej! Wziął mnie ojciec, wziął mnie ojciec i tak do mnie rzekł: Głosem serca się nie kieruj, tylko forsa ważna w życiu jest”[3].
Kontaminując obie rady doszedł do wniosku, że najlepiej będzie gdy zakocha się nieszczęśliwie i zostanie poetą romantycznym. Była to pierwsza i jedyna samodzielna decyzja w jego życiu.
Szablon:Stubbiog Szablon:Stublit
- ↑ Trzecia część nie uznaje w Krasińskim wieszcza, a czwarta część ma to w Szablon:Ocenzurowane.
- ↑ List do Bohdana Zaleskiego, Neapol, 31 września 1860 r.
- ↑ Tamże, s. 2343
