Polonista
Nie, no to nie do wiary. Nie, to być nie może. Osiem lat podstawówki, cztery liceum. Potem pięć, bite, studiów, dyplom z wyróżnieniem, dwadzieścia lat praktyki, i oto mi płacą, jakby ktoś dał mi w mordę. Ja pierdolę, kurwa!…
- Polonista o swojej wypłacie
Polonista – nękany przez pięć lat studiów, po których pracuje w Anglii, szary żuczek, spędzający czas na chodzeniu między biblioteką a czytelnią. Najczęściej z nabytą wadą wzroku.
Nadwrażliwy na błędy językowe, stylistyczne i podobne. Nabywający w trakcie edukacji wątpliwości dotyczących pisowni ortograficznej poprzez analizę języka staro-cerkiewno-słowiańskiego i pomieszanie nosówek.
Jego cechą rozpoznawczą jest awersja do języka angielskiego – uparcie twierdzi, że z pobudek patriotycznych.
Purysta językowy znienawidzony przez rodzinę, znajomych i uczniów. Samotnik skazany na towarzystwo książek. Oczytany.
Poprzez ciągłą korektę błędów zastanawiający się nad poprawnymi formami dla poprawnych form.
Zarabiający mniej, niż wydaje na książki, dojazd do szkoły i lakiernika samochodowego.
Nienawidzi, jak inni poprawiają jego błędy lub zwracają uwagę na to, że może się mylić.
Często szuka sensu tam, gdzie go nie ma.
