Rzeczpospolita Obojga Narodów

Rzeczpospolita Obojga Narodów
Stolica	spalony Kraków, później Warszawa
Król	Pierwszy: Drugi Zyziu Ostatni: Stasiu alias Aug z Poniatowic
Ludność	Ok. 14 milionów, z czego: – 7 milionów Polaków; – 4 miliony Litwinów; – 3 miliony jakieś hołoty
Powierzchnia	W cj duża
Język urzędowy	Polski, Łacina, Ruski
Ustrój	Monarchia Konstytucyjna Szlachecko-korupcyjna
Religia	Mafia kościelna i jej odmiany
Waluta	Różna w różnych częściach kraju, głównie złote grosze

Rzeczpospolita Obojga Narodów (znana także jako Rzeczpospolita, I Rzeczpospolita oraz Nasza wielka Polska) – państwo imperialne, jaką była Polska w latach 1596–1795. Polska w ówczesnym okresie była wielkim mocarstwem znajdującym się w centrum Europy podzielonym między skłóconą szlachtą Korony (patrz: Polską) i Litewską. Co ciekawe, w nazwie pojawia się termin „Obojga Narodów”, chociaż krajem rządzili również Węgrzy, Ruski, Germańce i tym podobni.
Rzeczpospolita charakteryzowała się całkiem sporą ilością różnic kultur, z których każde wniosło coś w rodzaju tradycji politycznych, różnych instytucji, inny dorobek cywilizacyjny itp. itd. etc.

Historia

Początki

Pierwszym krokiem do utworzenia wspólnego państwa polsko-litewskiego była zawarta w 1385 unia w Krewie. Na przestrzeni całych dwóch wieków unia ta była na zmianę zacieśniana, osłabiana, przepijana, przegrywana w kartach, a nawet zrywana. Dopiero w drugiej połowie XVI w., kiedy nagle wszyscy uświadomili sobie, że Zyziu Drugi August nie ma syna, przystąpiono do działań mających na celu utrwalenie międzypaństwowego związku. Federacyjna Rzeczpospolita Obojga Narodów powstała w efekcie unii europejskiej lubelskiej z 1569. Zawarcie unii między Polską i Litwą było jednym z głównych osiągnięć króla Zyzia Augusta. Po jego śmierci w 1572 doszło do bezkrólewia, podczas którego zreformowano system prawny kraju. Znacznie zwiększyły się wpływy szlachty, a także wprowadzono wolną erekcję elekcję jako sposób wyboru monarchy. Jako pierwszego wybrano Henrysia z Francji, który i tak wolał swoją ojczystą ziemię zamiast nas, przez co został zadźgany nożem z ręki zakonnika.

U szczytu potęgi

Złoty wiek Rzeczypospolitej przypadł na koniec XVI i początek XVII wieku. W tym okresie skutecznie odpieraliśmy się atakom Szwecji, Rosji i Tatarów. W 1654 roku Ruski uchlali się na tyle, że odpli ofensywę przeciw Polsce, a w 1655 roku rozpoczął się potop szwedzki. Szwedzi splądrowali, spalili i zgwałcili większość kraju, a król Jan Kazimierz został zmuszony do ucieczki na Śląsk. Wprawdzie Szwedzi ostatecznie wycofali się z Rzeczypospolitej, ale państwo zostało osłabione, a także utraciło zwierzchność nad Inflantami i Prusami Książęcymi. Jedynie częściowym powodzeniem zakończyła się wojna z Rosją, w efekcie której straciliśmy liczne ziemie na wschodzie (patrz: Kresy i jeszcze dalej aż po Moskwe). Dalszy upadek pozycji państwa wiązał się z rządami Michała Korybuta Wiśniowieckiego i wojną z Turcją, po której tym razem straciliśmy w 1672 roku Podole i Ukrainę.