Rihanna

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru

Szablon:Paszkwil

Rihanna, jaka jest, każdy widzi

Rihanna (właśc. Robyn Rihanna Fenty, często mylnie zwana Ryjanną, Ruhanną tudzież Ruchaną, ur. 20 lutego 1988) – alkoholiczka, imprezowiczka, ikona kiczu, ambasadorka dobrej woli edukowania najmłodszych o marihuanie i pornolach, skandalistka obyczajowa, w wolnych chwilach także pseudo-piosenkarka pop i, według plotek magazynu Esquire, najseksowniejsza seksbomba[1]. Rihanna wychowała się na Barbadosie, skąd została przetransportowana do Ju Es Ej przez najbliższą rodzinę, która nie mogła już znieść jej fałszowania. Doceniona przez krytyków i publiczność może się pochwalić wieloma nagrodami anty-muzycznymi oraz trzynastoma utworami numer jeden na prestiżowej liście Billboard Cold 100 (czyli Sto Najbardziej Znienawidzonych Piosenek Ostatniego Tygodnia w Ju Es Ej). Niegdyś próbowała swoich sił w Muay Thai, jednak zrezygnowała z dalszej kariery po nokaucie w debiutanckiej walce z Chrisem Brownem.

Pseudo-kariera

Rihanna wydała swój pierwszy pseudo-album w wieku siedemnastu lat i od tej pory jej kariera nabrała dużego rozpędu, dzięki ciężkiej orce licznych menadżerów, którzy do dnia dzisiejszego starają się wycisnąć z tego beztalencia co się da. Pseudo-dyskografia barbadoskiej pseudo-ikony muzyki składa się w sumie z siedmiu pseudo-płyt i ponad pięćdziesięciu pseudo-singli. Aby promować swoje arcydzieła, Rihanna ochoczo wyrusza w trasy imprezowe, podczas których demoralizuje społeczeństwo i bawi się na koszt kasy chorych. Ponadto jej pseudo-piosenki wykorzystywane są w pornolach, z których czerpie inspiracje do swoich pseudo-występów na scenach i pseudo-teledysków.

Pseudo-płyty

  • Muzyka z toalety (2005) – debiut Rihanny, podczas prac nad tą pseudo-płytą inspirowała się dźwiękami spłuczki klozetowej i wody z kranu, a także presją związaną z każdą defekacją.
  • Dziewczyny nie taka jak ja (2006) – pseudo-płyta, na której już pełnoletnia Rihanna plagiatuje boską Beyonce i pokazuje, że także potrafi być pociągająca, choć wciąż z umiarem, ponieważ boi się, że dostanie karę od mamy.
  • Zła suka staje się dobrą dziewczynką (2007) – tytuł trzeciej pseudo-płyty panny Fenty został wymyślony przez jej menadżera, który podstępem oszukał rodziców, poszukujących disnejowskiej muzyki dla swoich pociech. W rzeczywistości Rihanna stała się jeszcze bardziej seksowna, a do tego wyzywająca (skandal!). Rozgoryczeni rodzice nowych fanów pseudo-wokalistki złożyli skargę do Barbadoskiego Trybunału Sprawiedliwości, żądając zakazania dystrybucji produktów złej suki, która rzekomo stała się dobrą dziewczynką i wprowadzenia cenzury na jej demoralizujące pseudo-hiciory. Nieudana akcja zrozpaczonych rodziców, a także intensywna promocja przekupionych mediów wyniosła Rihannę na prestiżowe dno muzyki światowej.
  • To dla dorosłych (2009) – po licznych zażaleniach związanych z tytułem poprzedniej pseudo-płyty, Rihanna powróciła z nowym pseudo-materiałem, określanym przymiotnikami „ciężki”, „mroczny”, „nie dla dzieci”, a inspirowanym adorowaną przez pseudo-gwiazdę pornografią. Artystka jest bardzo emocjonalnie związana z tą pseudo-płytą, ponieważ opisuje jej przeżycia wewnętrzne po nieudanej karierze w boksie tajski.
  • Głośniej! (2010) – piąta pseudo-płyta Rihanny, tym razem „słitaśna”, „wesoła” i „bardziej dziewczęca”, której celem było ponowne wyniesienie owego beztalencia na dno popularności, utracone w 2009 roku. Zebrane pseudo-utwory zostały chłodno przyjęte przez ekologów, a cała sprawa zakończyła się w sądzie. Stwierdzili oni, że słuchanie doprowadza do hałasu, a w konsekwencji zagraża środowisku. Wkrótce do Barbadoskiego Trybunału Sprawiedliwości wpłynęły kolejne skargi, między innymi odnośnie plagiatu w jednym z teledysków. Dzięki licznym akcjom protestacyjnym Rihanna znów weszła w niż popularności i utrzymuje się w nim do dnia dzisiejszego.
  • Pchaj tak, pchaj (2011) Rihanna wbrew zaleceniom menadżerów powróciła do tematyki pornografii, jednak nie utraciła niżu popularności. Teksty pseudo-piosenek szóstej pseudo-płyty barbadoskiej artystki to instrukcje seksu, a opinia publiczna uznała je za najbardziej zbereźne od czasów Erotyki (1993) Madonny, dlatego zezłoszczeni rodzice przeprowadzili nową akcję, polegającą na proteście głodowym, która także nie poskutkowała. Komentarz jednego z protestujących: {{Cytat2|Rihanna jest nienormalna, jej IQ nie pozwala jej zrozumieć naszego problemu. Będę się modlił, aby któregoś dnia połknęła język i zaniemówiła}
  • (Nie)Poskromiona? (2012) – siódmy pseudo-album Rihanny uderzył w Ziemię, niczym grom z jasnego nieba, zaskakując wszystkich nieprzygotowanych (anty)fanów. Tym razem pseudo-artystka postawiła na bardziej dojrzały wizerunek, śpiewając o diamentach na niebie, od których w jej dupie poprzewracało się do reszty.
  • Anty (2016) – po upragnionej przez wielu przerwie Rihanna powróciła. Tym razem nie ukrywała już swoich zamiarów: jej nowa płyta ma anihilować, likwidować i niszczyć (chodzi oczywiście o szare komórki). Co ciekawe, refren najgłośniejszego singla tej płyty brzmi Łe-łe-łe-łe-łe-łe, co trafnie odzwierciedla reakcje słuchaczy z całego świata[2].

Przypisy

  1. Seksbomba, a ma cellulit // Wirtualna Polska
  2. Co prawda, nikt nie spodziewał się niczego ambitniejszego po wokalistce od ela-ela-ela-e-e-e